ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: ΜΑΡΤΙΟΣ 2010
Μια φορά σε έναν καιρό έψαξα τον Σπύρο. Πρέπει να έχει μεγαλώσει τώρα. Είναι καιρός τώρα που δεν βλεπόμαστε. Ο Σπύρος μπορείς να πεις ότι πέρασε δύσκολα χρόνια. Σίγουρα δεν είχε το σπίτι της θαλπωρής για να μεγαλώσει, δεν ήταν όμως άστεγος. Ίσως να μην είχε παιχνίδια που ζήλευαν τα παιδιά, είχε όμως πάντα να παίζει. Ίσως τα ρούχα του να μην ήταν τα πιο ακριβά, πότε όμως δεν περπάτησε ξυπόλητος. Ίσως οι γονείς του να μην ήταν ο ορισμός του ιδανικού, δεν ήταν όμως ορφανός. Σίγουρα!
Κι όμως ο Σπύρος πέρασε άσχημα. Με δυο γονείς να μαλώνουν συνέχεια. Ο πατέρας με πρόβλημα αλκοολισμού γυρνούσε κάθε βράδυ με διφορούμενες ορέξεις. Άλλοτε κλείδωνε τη μάνα του στο δωμάτιο για να τη βιάζει κι άλλοτε προκαλούσε με φωνές και βρισιές σπάζοντας και καταστρέφοντας το σπίτι. Με τον ίδιο τον Σπύρο ήταν καλός ή μάλλον ο Σπύρος φοβόταν τόσο πολύ που ποτέ δεν του έδωσε δικαίωμα. Ποτέ δεν ζήτησε κάτι παραπάνω απ’ ότι είχε ή δεν υπάκουσε στις εντολές των γονιών του. Γι’ αυτό φρόντιζε η μάνα του. Με όσα μπορούσε να διαθέσει φρόντιζε για το καλύτερο του γιού της και το δικό της. Βέβαια… κοκέτα όσο δεν πάει άλλο, έδινε δικαιώματα στη γειτονιά με το πως φρόντιζε τον εαυτό της. Μια ιδανική μάνα που βρισκόταν σε έναν εντελώς αντιρρεαλιστικό κόσμο και που ξυπνούσε το θηρίο μέσα της όταν γυρνούσε ο σύζυγός της. Βρισιές, σωματική βία και ο Σπύρος στη μέση να χρησιμοποιείται ως… μάρτυρας.
Είχε πια σταματήσει να κλαίει τα βράδια. Η καρδιά του σκλήραινε και ηρεμούσε μόνο τις Κυριακές στην εκκλησία ως παπαδάκι δίπλα στον παπά-Δημήτρη. Σιωπηλός και ήσυχος έκανε τα δικά του όνειρα για μια ήσυχη οικογένεια, για μια κανονική δουλειά και ένα σπίτι που ποτέ δεν κατάφεραν να αποκτήσουν οι δική του. Πόσο βιαζόταν να μεγαλώσει!
Το αύριο για τον Σπύρο δεν άργησε να έρθει. Νεαρός άντρας πια, βρήκε την ευκαιρία να αποδράσει απ’ το σπίτι του ως φοιτητής σε ξένη πόλη. Και εκεί έζησε μια ζωή πέρα από κάθε φαντασία. Η κοινωνική του ζωή εκτοξεύτηκε και ξαφνικά έγινε ο νέος της παρέας με πολλές γυναίκες να περνούν από τη ζωή του δηλαδή… από τη νύχτα του στο κρεβάτι. Ακόμα κι εγώ που μάθαινα τα νέα του συχνά, νόμιζα πια πως είχα να κάνω με έναν άλλο Σπύρο. Ξέρω πως δοκίμασε και τα ναρκωτικά. Δεν εθίστηκε ποτέ, τα χρησιμοποίησε όμως για να έχει όλη την αναγνώριση που επιθυμούσε. Και τα κατάφερε.
Μέχρι που εκεί γνώρισε την Άννια. Μια νεαρή συμφοιτήτριά του χαμηλών τόνων. Ο Σπύρος είχε την αυτοπεποίθηση να προσεγγίζει οποιαδήποτε κοπέλα, όμως με την Άννια βρήκε κλειστή πόρτα. Αυτό του κέντρισε το ενδιαφέρον πιο πολύ από ποτέ. Παραμέρισε τις παρέες του για να τη μάθει και η αλήθεια που ανακάλυπτε τον πονούσε. Η νεαρή κοπέλα είχε ζήσει παιδικά χρόνια σαν τα δικά του. Ήταν τότε που της αποκάλυψε τα πάντα για τη δική του παιδική ηλικία. Η ταύτισή αυτή τους έφερε ως το πιο δεμένο ζευγάρι στο Πανεπιστήμιο. Πήραν μαζί το πτυχίο και μακριά απ’ όλους παντρεύτηκαν. Βλέπετε, βιαζόντουσαν να αποδείξουν πως μπορούν να αποφύγουν όλα εκείνα που τους κατέτρεχαν τα περασμένα χρόνια. Κι έτσι, απέκτησαν γρήγορα έναν γιο. Ο γιος τους, Άκης μεγάλωνε και εκείνοι απολάμβαναν μια ευτυχισμένη οικογένεια όπως την ονειρευόντουσαν ως πιτσιρίκια.
Ο Άκης απόψε θα έβγαινε με τους φίλους του στον κινηματογράφο της γειτονιάς, όμως ποτέ δε γύρισε. Μια ομάδα ληστών λήστεψε την παρέα και πυροβόλησε δύο από τα παιδιά. Ο Άκης έβαλε το σώμα του μπροστά από την Ειρήνη και της έσωσε τη ζωή. “Ήρωας” είπαν στο σχολείο.
Όμως όλα άλλαξαν έκτοτε. Ο Σπύρος με την Άννια ήταν σα δυο ξένοι. Μετά από τη δουλειά τους, καυγάδιζαν, φώναζαν, άρχισαν να μισούν ο ένας τον άλλο. Εκείνη τον απάτησε κι αυτός άρχισε να πίνει. Μεταμορφώθηκαν στο παρελθόν που μισούσαν κι έτσι, χώρισαν.
Ο Σπύρος ήταν ένα κινούμενο ράκος. Η μέρα του περιελάμβανε ποτό και μοναξιά. Η απώλεια του παιδιού του ήταν ένα μαχαίρι που στριφογυρνούσε στην καρδιά του. Το τέλος της οικογένειας του και η αδυναμία του τελικά να αποφύγει τον τρόπο ζωής στον οποίο μεγάλωσε, τρυπούσαν τα σωθικά του με το ποτό να δείχνει η μόνη διέξοδος.
Εν καιρώ βρέθηκε σε μια παρουσίαση βιβλίου ενός φίλου του. Ήταν πρωί και δεν ήταν ακόμα μεθυσμένος. Στην αίθουσα έτυχε να κάθεται δίπλα σε έναν μοναχό με τον οποίο άρχισαν να συνομιλούν για αρχικά άσχετα θέματα και στη συνέχεια για πιο προσωπικά “Εγώ δεν πιστεύω πως ο άνθρωπος δεν έχει προοπτικές στη ζωή του. Ο Θεός συγχωρεί με την ίδια ευκολία τους κυνηγούς και τους κυνηγημένους. Σημασία έχει να βρεις έναν σκοπό για να υπηρετήσεις. Εγώ τον δικό μου τον βρήκα στο μοναστήρι. Έλα κι εσύ μαζί μου για μερικές μέρες. Σαν επισκέπτης φυσικά”.
Έτσι κι έγινε. Ο Σπύρος βρέθηκε στο μοναστήρι κοντά στον μοναχό που γνώρισε. Η αλήθεια είναι πως ήξερε καλά τα εκκλησιαστικά θέματα από τα μικρά του χρόνια και μάλιστα συνέπεσε η αυστηρή νηστεία πριν το Πάσχα, την οποία ακολουθούσε κανονικά. Μαζί με τον μοναχό-φίλο του, ο Σπύρος πέρασε ατελείωτες ώρες και μέρες να συζητούν για τα παιδικά του χρόνια και για τους λόγους που δε μπόρεσε να πετύχει στην οικογένειά του μετά το θάνατο του Άκη.
-”Θέλω να γίνω κι εγώ μοναχός, να έρθω κοντά σας” φώναξε μια μέρα ο Σπύρος
-“Κι εγώ θα το ήθελα. Η θέση σου όμως είναι εκεί. Έχεις πολλά να προσφέρεις στους ανθρώπους με τα βιώματα σου. Εσύ θα φροντίσεις να μην πάθουν άλλοι, όσα έπαθες εσύ” απάντησε διδακτικά ο μοναχός και του έγνεψε πως είχε έρθει η ώρα να το κάνει κιόλας.
Κατά το διάστημα της παραμονής του στο μοναστήρι ο Σπύρος έγραφε ένα βιβλίο σχετικό με τις οικογένειες και τα παιδιά, όταν λοιπόν επέστρεψε στα εγκόσμια το έστειλε στον συγγραφέα φίλο του κι εκείνος ενθουσιασμένος το προώθησε. Το βιβλίο εκδόθηκε και γνώρισε συγκινητική επιτυχία. Ο Σπύρος πλέον δεχόταν κλήσεις από απελπισμένες οικογένειες για βοήθεια. Εξασφάλιζε τα προς το ζην από τα έσοδα του βιβλίου. Άλλωστε περνούσε όλη την ημέρα του παρέα με γονείς και παιδιά.
Εκείνες τις μέρες περνούσε πολύ χρόνο με μια οικογένεια με πολλά προβλήματα αλκοολισμού και σωματικής βίας μεταξύ των γονιών. Ο πατέρας αντιδρούσε στην παρουσία του Σπύρου σπίτι, όμως ο μικρός Τάκης έβρισκε γαλήνη στα λόγια του και απ’ την πλευρά του ο Σπύρος παρατηρούσε πολλά στοιχεία που ένοιωθε κι εκείνος μικρός. Ένα απόγευμα ο κύριος Καρυπίδης μπήκε μεθυσμένος στο σπίτι, ενώ ο Σπύρος ήταν με τον Τάκη.
-“Τι κάνεις βρε διεστραμμένε; Πας να χουφτώσεις το παιδί μου;” φώναζε ζαλισμένος.
-”Τι λέτε κύριε Καρυπίδη; Έλατε να παίξετε μαζί μας” απάντησε ασυναίσθητα ο Σπύρος
-“Να παίξω; Να παίξεις μόνος σου ρε αλήτη” αρπάζοντας το παιδί και πηγαίνοντας στην αστυνομία, κάνοντας καταγγελία για παιδεραστία.
Τι; ο Σπύρος παιδεραστής; Δε θα το πίστευα. Τελευταία άκουγα τόσο καλά λόγια για εκείνον. Όμως και ως φοιτητής ποτέ δεν πίστευα ότι θα έκανε τόσο αμαρτωλή ζωή. Διάβασα στις εφημερίδες ότι την Παρασκευή είχε οριστεί η δίκη του κι έτσι μια μέρα πριν πήγα στο κρατητήριο να τον συναντήσω. Δε με γνώρισε στην αρχή. Είχαν περάσει τόσα χρόνια.
-“παπά-Δημήτρη, εσύ; Πως έμαθες;” γεμάτος έκπληξη.
-“Σπύρο σε παρακολουθώ το ίδιο στενά με τότε που ερχόσουν κι έκλαιγες για το μπαμπά και τη μαμά σου. Είναι πολλά που έκανες και με στεναχώρησες κι πολλά ακόμα που με έκαναν περήφανο. Ένα μόνο θέλω να σε ρωτήσω. Είναι αλήθεια η κατηγορία;”
-“Όχι. Για τ’ όνομα Του Θεού. Ποτέ. Εκείνη τη στιγμή είχα πάρει αγκαλιά το παιδί γιατί έκλαιγε, όμως ποτέ δεν το άγγιξα πονηρά” απάντησε ξεσπώντας σε λυγμούς.
Έφυγα. Δεν ήταν ώρα για λόγια. Το επόμενο πρωί έξω από το δικαστήριο επικρατούσε πανικός. Πλήθος κόσμου φώναζε υπέρ του Σπύρου και αμέτρητοι δημοσιογράφοι κυνηγούσαν όποιον έμπαινε στο Δικαστικό Μέγαρο. Στη δίκη άρχισαν να καταθέτουν γείτονες που έλεγαν ότι ο Σπύρος ήταν πολύ τρυφερός με τον Τάκη ενώ ο δικηγόρος κατέθεσε στοιχεία από την ζωή που έκανε παλαιότερα, στοιχεία που τον αναδείκνυαν ως επικίνδυνο για ένα παιδί. Οι μάρτυρες υπεράσπισης ήταν κυρίως γονείς τους οποίους είχε βοηθήσει ο Σπύρος παλαιότερα. Τις ημέρες της δίκης οι εφημερίδες έγραφαν πως ο Σπύρος θα γλίτωνε με 5-6 χρόνια φυλάκισης. Στο τέλος των ακροάσεων ο δικαστής ήταν έτοιμος να διακόψει για αύριο. “Σταθείτε. Θέλω να καταθέσω κι εγώ για τον κατηγορούμενο. Ο Σπύρος υπήρξε από μικρός πνευματικό μου παιδί. Μεγάλωσε βιώνοντας τον πόνο που υπήρξε σε κάθε οικογένεια που μετέπειτα βοήθησε. Συμπαραστάθηκε στα παιδιά των οικογενειών αυτών όπως θα ήθελε να του συμπαρασταθεί κάποιος τότε. Κατάφερε να βοηθήσει οικογένειες και να τις απομακρύνει από προβλήματα όπως το αλκοόλ από την επήρεια του οποίου ήταν ο κύριος Καρυπίδης όταν είδε τον Σπύρο να αγκαλιάζει τον Τάκη για να τον παρηγορήσει επειδή ο μικρός έκλαιγε που ο πατέρας του ήταν μπεκρής και η μάνα του συνεχώς απούσα. Σας ρωτάω λοιπόν. Αυτόν τον άνθρωπο θέλετε να στείλετε στη φυλακή; Αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα της οικογένειας Καρυπίδη;” είχα ιδρώσει. Έτρεμα.
Την επόμενη μέρα ήταν η απόφαση: “Αθώος”! Ο Σπύρος βγήκε ελεύθερος και εγώ τον περίμενα. “Ο Θεός σου έδωσε την ελευθερία του, τώρα πρέπει να του το ανταποδώσεις”. Ο Σπύρος κατέληξε υπεύθυνος σε ένα νέο τμήμα της Μητρόπολης που ασχολούνταν με προβλήματα στις οικογένειες. Όπως είχε πει ο μοναχός τότε “σημασία έχει να βρεις έναν σκοπό για να υπηρετήσεις”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το