yannidakis τρίτης - ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ; ΟΙ U2

Ξέρω πως αυτή η ενότητα είναι των αναγνωστών και εδώ δημοσιεύονται αποκλειστικά και μόνο δικά τους κείμενα, όμως θα ήθελα τα εγκαίνια να τα κάνω εγώ με παρακάτω θέμα στο οποίο μου είναι αδύνατο να είμαι αντικειμενικός. 

Όταν ένα συγκρότημα σαν τους U2 ανακοινώνουν την έλευση τους στην Ελλάδα, τότε αγοράζεις το εισιτήριο σκεπτόμενος πως θα παρακολουθήσεις το κορυφαίο rock συγκρότημα των τελευταίων δύο δεκαετιών σε μια βραδιά μουσικής πανδαισίας. Η μέρα έρχεται και η Αθήνα είναι ο επόμενο σταθμός της περιοδείας για την οποία έχεις ακούσει τόσα πολλά.

Οι U2 ανεβαίνουν στη σκηνή με τα φώτα αναμμένα και εκεί σκέφτεσαι ότι κάτι ξεχωριστό, πρωτότυπο συμβαίνει. Προφανώς επηρεασμένος απ’ το ότι πρόκειται για την ακριβότερη παραγωγή έχεις πολλές προσδοκίες. Και όλα ξεδιπλώνονται όπως και η οθόνη στην κορυφή της σκηνής που άλλαζε  παραστάσεις και σχήματα (!) σε κάθε τραγούδι. Ο Bono δεν είναι αμερικανάκι που μεγάλωσε σε βίλες, αλλά ένας ιρλανδός που έζησε στο πετσί του την τρομοκρατία και σήμερα ασχολείται περισσότερο με την κοινωνία και την πολιτική απ’ ότι με την μουσική του. Ίσως αυτή να είναι η επιτυχία της μουσικής, του συγκροτήματος. Η πολιτική, η οικονομία, η κοινωνία. Ανάμεσα στα τραγούδια έδειξε πως ένας ιρλανδός ξέρει καλά τι πάει να πει ελληνική κρίση και πως πρέπει να έχει δύναμη ο λαός στις κρίσιμες αυτές στιγμές. Ο Bono παρουσίασε τα μέλη του συγκροτήματος παρομοιάζοντας τον καθένα με μια ιστορική ελληνική προσωπικότητα (Οδυσσέας, Απόλλωνας, Δίας). Εκεί ακριβώς έστειλε το σπουδαιότερο πολιτικό μήνυμα: Τον εαυτό του τον παρομοίασε με τον Μέγα Αλέξανδρο. Τον έλληνα Μέγα Αλέξανδρο. Ελπίζω να το κατάλαβαν όλοι αυτό…

Και η συνέχεια ήταν το ίδιο πολιτικοποιημένη. Ο γνωστός πρεσβευτής καλής θέλησης της UNESCO στήριξε ακτιβιστές που βασανίζονται ή φυλακίζονται, ύμνησε το περιβάλλον, στήριξε τους αστροναύτες και τραγούδησε γι’ αυτό που τα περισσότερα τραγούδια του λένε, την αγάπη. Κι απ’ την άλλη ο κόσμος που έδειξε γιατί οι U2 αποτελούν αγαπημένη συνήθεια εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Παιδιά που απλά πρόλαβαν την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου και ροκάδες με άσπρα μαλλιά ή με ταλαιπωρημένη πλέον κοτσίδα και ζαρωμένα τατουάζ που ήξεραν κάθε στίχο!

Ας μην αναλωθούμε στα διαδικαστικά. Την πιο ακριβή περιοδεία που έγινε ποτέ. Την πιο πολύπλοκη σκηνή που στήθηκε ποτέ. Τις περιστρεφόμενες γέφυρες και την οθόνη που αποσυντίθεται για να αλλάξει μορφή και σχήμα ανάλογα με το “θέμα” που είχε το κάθε τραγούδι. Η ανατριχιαστική φωνή του Bono  και η τέλεια οργάνωση. Ας προβληματιστούμε μ’ όλα εκείνα που οι U2 έθιξαν στη συναυλία τους. Σίγουρα στους επόμενους και προηγούμενους σταθμούς τους θα έθιξαν διάφορα τοπικά ζητήματα. Σίγουρα οι ομιλίες του που μεταφράζονταν ζωντανά με υπότιτλους στην μεγάλη οθόνη δε θα είναι τόσο ξεχωριστές για τους έλληνες. Κι όμως μετά το τέλος της συναυλίας οι παρακάτω φράσεις ανήκουν στον Bono: “'Incredible people”, “Incredible place…”, “Wow!' We won't forget this…”. Άλλωστε στην επίσημη σελίδα έγραψαν πως στην Ελλάδα ακούστηκε η περισσότερη φασαρία από κάθε άλλο σταθμό ως τώρα. Το γήπεδο που διοργάνωσε τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες ως τώρα, ήταν αυτό που φιλοξένησε την καλύτερη στάση της ιστορικότερης περιοδείας που έχει γίνει ποτέ… ως τώρα στην ίδια, πολύπαθη Ελλάδα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έζησε την πιο «elevate» βραδιά.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ :[
Περιμένω τους δικούς σας προβληματισμούς στο yannidakis@hotmail.com για να δημοσιευτούν την ερχόμενη Τρίτη