Καληνωρίσματα. Σε μια κρίσιμη για την Ελλάδα περίοδο, το καλοκαίρι προσφέρθηκε για λίγη ακόμα εθνική περηφάνια επ’ αφορμής των αθλητικών δρώμενων όπως τότε, το 2004 με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως αναμέναμε. Η εθνική του ποδοσφαίρου αποκλείστηκε νωρίς και άδοξα από τον πρώτο γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Νοτίου Αφρικής και η αντίστοιχη της καλαθοσφαίρισης πριν από λίγες μέρες αποκλείστηκε απογοητεύοντας στην αντίστοιχη διοργάνωση της τουρκίας.
Σε έναν αθλητικό αγώνα φυσικά η ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα και μάλιστα ανάγει το ευγενές πνεύμα της άμιλλας. Εξετάζοντας όμως το παρασκήνιο 
όχι απλά της ήττας αλλά του κάθε παιχνιδιού, μπορούμε συχνά να καταλήξουμε σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Ειδικά για την εθνική της καλαθοσφαίρισης ως έλληνες φίλαθλοι έχουμε πολλά παράπονα. Μπροστά σε χιλιάδες κόσμου στο ΟΑΚΑ και αμέτρητους τηλεθεατές οι παίκτες μας έχασαν την αυτοσυγκράτησή τους και άρχισαν να ραπίζουν αντιπάλους παίκτες της φιλικής μας (εθνικής) Σερβίας. Το θέαμα ήταν αποτρόπαιο από ανθρώπους, αθλητές, επαγγελματίες, πρότυπα που φορούσαν το εθνόσημο. Η ομόνοια της ομάδας χάθηκε κι έτσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο που ξεκίνησε αμέσως μετά η εθνική δεν κατάφερε να αγωνιστεί ποιοτικά σε κανέναν αγώνα. Στον κρίσιμο αγώνα με την τουρκία, μπροστά στο φανατισμένο κοινό της, οι έλληνες ξέχασαν πως είναι καλύτερη ομάδα, ξέχασαν πως είναι έλληνες και υποτάχθηκαν στις ορέξεις των αφηνιασμένων τούρκων. Η Ελλάδα αποκλείστηκε νωρίς από παίκτες που αν πιστέψουμε τα διάφορα δημοσιεύματα, δεν είχαν την παραμικρή ιδέα της ομάδας την οποία εκπροσωπούσαν. Παίκτες που άλλοτε μας έκαναν εθνικά περήφανους, ξαφνικά θυμήθηκαν ότι είναι ακριβοπληρωμένοι επαγγελματίες και φέρθηκαν σαν ερασιτέχνες.
όχι απλά της ήττας αλλά του κάθε παιχνιδιού, μπορούμε συχνά να καταλήξουμε σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Ειδικά για την εθνική της καλαθοσφαίρισης ως έλληνες φίλαθλοι έχουμε πολλά παράπονα. Μπροστά σε χιλιάδες κόσμου στο ΟΑΚΑ και αμέτρητους τηλεθεατές οι παίκτες μας έχασαν την αυτοσυγκράτησή τους και άρχισαν να ραπίζουν αντιπάλους παίκτες της φιλικής μας (εθνικής) Σερβίας. Το θέαμα ήταν αποτρόπαιο από ανθρώπους, αθλητές, επαγγελματίες, πρότυπα που φορούσαν το εθνόσημο. Η ομόνοια της ομάδας χάθηκε κι έτσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο που ξεκίνησε αμέσως μετά η εθνική δεν κατάφερε να αγωνιστεί ποιοτικά σε κανέναν αγώνα. Στον κρίσιμο αγώνα με την τουρκία, μπροστά στο φανατισμένο κοινό της, οι έλληνες ξέχασαν πως είναι καλύτερη ομάδα, ξέχασαν πως είναι έλληνες και υποτάχθηκαν στις ορέξεις των αφηνιασμένων τούρκων. Η Ελλάδα αποκλείστηκε νωρίς από παίκτες που αν πιστέψουμε τα διάφορα δημοσιεύματα, δεν είχαν την παραμικρή ιδέα της ομάδας την οποία εκπροσωπούσαν. Παίκτες που άλλοτε μας έκαναν εθνικά περήφανους, ξαφνικά θυμήθηκαν ότι είναι ακριβοπληρωμένοι επαγγελματίες και φέρθηκαν σαν ερασιτέχνες.Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τους παίκτες της εθνικής του ποδοσφαίρου. Πάλεψαν, αγωνιστήκαν, όμως μετά το τέλος των αγώνων ο Κυριάκος, ο Γκέκας, ο Τζόρβας και ο Διαμαντίδης (στην καλαθοσφαίριση) ανακοίνωσαν την αποχώρηση τους από την εθνική ομάδα. Με τον τρόπο που το βλέπω εγώ, είναι σα να λέει ο στρατιώτης πως δεν δέχεται να πολεμήσει για τη χώρα του. Υπερθεματίζω; Ίσως. Όμως ο διεθνείς είναι υπηρέτης της εθνικής ομάδας του κι όχι επιλεκτικός μισθοφόρος που όταν δεν επιλέγεται ως βασικός αποχωρεί. Έχετε χρέος στην χώρα που σας ανέδειξε. Δυστυχώς ή ευτυχώς η φήμη της Ελλάδας εξαρτάται από σας …κι εσείς;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΘΕΤΟΝΤΑΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΘΛΗΤΕΣ :[
προσωπικά δεν ασχολούμαι με τα "διάφορα δημοοσιεύματα" και δεν έχω εθνικά ινδάλματα από το χώρο του ποδοσφαίρου...γιατί να 'χουν οι "διεθνεις;" μας εθνική;
ΑπάντησηΔιαγραφήαν ήμου κώουτς, θα λεγα "εμείς φέτος δε θα συμμετάσχουμε πουθενά", λίγος σεβασμός στον κόσμο δε βλάπτει...άσε την πατρίδα, αυτή είναι αφηρημένη έννοια!