(0:00-1:10) Δεν έφτασα τυχαία εδώ. Όταν τα πρωινά τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους, εγώ κοιτούσα τον φωτεινό ουρανό κι όταν τις νύχτες φλέρταρα με τους φίλους μου εγώ ζητούσα μι’ αγάπη ανάμεσα στ’ αστέρια. Και έφτασα στον φωτεινό ουρανό. Κίνησα για ξένες χώρες, ξένες εμπειρίες κι έμαθα κι έπεσα κι απ’ το σήκωμα ξανάμαθα και ξανά χάμε βρέθηκα.
(1:11-3:26) Και τότε είχα φτάσει σε μια κορφή. Μα ήτονε ο προσωπικός μου πάτος. Κι ενώ εγνώριζα το δρόμο για να σηκωθώ, διάλεξα να μείνω για να πλάσω. Σε τούτα τα χρόνια δεν έφτασα ποτέ στ’ αστέρια μα έφτιαξα ο ίδιος δυο μικρά που έλαμπαν πιότερο, ακόμα και τη μέρα. Είχα τόσα να σκεφτώ, τόσα για να ονειρευτώ. Και πάλι όμως σαν πρόσφυγας πολίτης στο Νησί, διάλεξα δρόμο κι έφυγα. Κι όλα καλά φανήκανε μα είχε παρακάτω. Έζησα ένα όνειρο ανώτερο απ’ τα αστέρια και μύρισα τον έρωτα σαν το πιο μυρωδάτο νυχτολούλουδο. Κι ύστερα ξημέρωσε κι εκείνο κούρνιασε μακριά. Να προσμονώ το αποσπέριδο μήπως ανθίσει πάλι; ή μήπως στο δρόμο να διαβώ που ξέρω πιο καλά τους; Ναι. Θα πέσω πάλι και θα πιω, να σβήσω τα αστέρια, που λάμπουνε και με πονούν και φέγγουν σαν μαχαίρια. Είναι το τέλος μου αυτό; Μια ζωή σε κύκλους; Όποτε το χρώμα της ζωής να βρίσκω εκείνο να διαβαίνει;
(3:27-4:09) Όχι. Το τέλος θα το γράψω εγώ και θα’ ναι απ’ τον σηκωμό μου. Θα ζήσω να κοιτώ τον φωτεινό ουρανό που έβλεπ’ από τότες. Και τώρα θα έχω για να προσμονώ τα δυο μου τα αστέρια κι άλλα πολλά και πιο μικρά θα βρίσκω μεσ’ το διάβα. Το μέλλον αποφάσισα να έχει τη ζωή μου και τότε θα σταθώ ψηλά να φτιάξω ότι χάλασε και πάλι απ’ την αρχή. Έτσι έμαθα. Έτσι θα συνεχίσω. Κοιτώντας μια τον ουρανό κι άλλοτε τ’ αστέρια :[
Παρατηρήστε ότι σε αυτό το κομμάτι δεν υπάρχει τέλος. Είναι πλέον των τεσσάρων λεπτών μια ασταμάτητη και συνεχόμενη αλληλουχία ηχητικής ελπίδας, την οποία κι αφιερώνω στον αδερφό μου
Κι' αυτός κάτω δεν το έβαλε γιατί δεν είναι έτσι... Φοίνικας είναι που από τις στάχτες ξαναγεννιέται και κάθε τέλος έχει μια αρχή. Τα δυο του μικρά αστέρια θα λάμπουν για πάντα και ξέρει πως το φως τους θα είναι πάντα λαμπερό μες στην καρδιά του. Όμως το ένα αστέρι που τρεμοσβήνει πρέπει να σωθεί γιατί είναι ένα αστέρι που τον οδηγεί, είναι τ' αστέρι του προορισμού του, είναι τ' αστέρι που από τη λάμψη του έμαθε που πραγματικά ανήκει. Και θα το σώσει και κάποια μέρα θα κοιτάξει εκείνο τον καθαρό ουρανό και θα δει επιτέλους το δικό του αστέρι να λάμπει δίπλα σ' αυτό. Η Ιθάκη του τον περιμένει κι αυτός χαμένος στο πέλαγος είναι σίγουρος πως θα φτάσει κάποια στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ....
Τόσο ομορφα λόγια για την ελπίδα, για μια γλυκια προσμονή, για εναν σηκωμό που είναι εσωτερική δυναμη. Ακούγοντας και διαβάζοντας μονο να ελπίζω μπορώ και να προσπαθω για να δημιουργώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό δρόμο σε όλους μας
Ιωαννα!
:[ Ιωάννα
ΑπάντησηΔιαγραφήη ελπιδα υπαρχει παντα, μεσα σε καθε ανθρωπο, ειναι σαν μια μικρη σπιθα που χρειαζεται λιγη θερμη, λιγη φωτια για να γινει μια μεγαλη φλογα παρακινησης.
Πολλες φορες αυτο, μπορουν να μας το προσφερουν τα λογια, τα τραγουδια, οι μουσικες :[