Καληνωρίσματα. Ο Ραφαήλ είναι ένας μαθητής του Γυμνασίου με καλές επιδόσεις στο σχολείο και αν τον γνωρίσετε θα συμφωνήσετε πως είναι ένα εξαιρετικό παιδί και σπουδαίος συνομιλητής. Την άποψη μου όμως δεν φαίνεται να συμμερίζονται πολλοί από τους συμμαθητές του. Με αφορμή ένα νέο ηλεκτρονικό παιχνίδι το οποίο ανέπτυξαν φοιτητές πανεπιστημίου και ουσιαστικά δείχνει εναλλακτικές επιλογές για παιδιά που αποτελούν θύματα σχολικής βίας από συνομήλικους, συνάντησα τον Ραφαήλ ο οποίος βιώνει σχετικά συχνά παρόμοια προβλήματα.
Όπως ο ίδιος λέει “η ευγένεια και ο σεβασμός είναι άγνωστες λέξεις στο σχολείο. Εμείς εδώ έχουμε μια μικρή κοινωνία με δικούς μας κανόνες κι άλλοι είναι οι δυνατοί κι 
αλλιώτικοι οι αδύναμοι”. Όταν τον ρωτάω για το τι ακριβώς του κάνουν τα άλλα παιδιά, ο εφηβικός εγωισμός δεν τον αφήνει να μιλήσει ξεκάθαρα. “Εξαρτάται. Άλλα παιδιά τα βρίζουν ή τα σπρώχνουν κι άλλα δεν τα αφήνουν να συμμετέχουν σε παιχνίδια του σχολείου στα διαλείμματα ή τη γυμναστική. Μια φορά ένα παιδί είχε ματώσει στη μύτη”. Οι γειτονιές της Ελλάδα λίγο-πολύ ελέγχονται από τους γονείς, στο εξωτερικό όμως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Συμμορίες ανηλίκων που δρουν εντός του ιδρύματος αφαιρούν το χαρτζιλίκι του αδύναμου, το απομονώνουν και του επιτίθενται καταπνίγοντας κάθε εφηβική αυτοπεποίθηση που είναι πολύ σημαντική σε αυτήν την ηλικία.
αλλιώτικοι οι αδύναμοι”. Όταν τον ρωτάω για το τι ακριβώς του κάνουν τα άλλα παιδιά, ο εφηβικός εγωισμός δεν τον αφήνει να μιλήσει ξεκάθαρα. “Εξαρτάται. Άλλα παιδιά τα βρίζουν ή τα σπρώχνουν κι άλλα δεν τα αφήνουν να συμμετέχουν σε παιχνίδια του σχολείου στα διαλείμματα ή τη γυμναστική. Μια φορά ένα παιδί είχε ματώσει στη μύτη”. Οι γειτονιές της Ελλάδα λίγο-πολύ ελέγχονται από τους γονείς, στο εξωτερικό όμως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Συμμορίες ανηλίκων που δρουν εντός του ιδρύματος αφαιρούν το χαρτζιλίκι του αδύναμου, το απομονώνουν και του επιτίθενται καταπνίγοντας κάθε εφηβική αυτοπεποίθηση που είναι πολύ σημαντική σε αυτήν την ηλικία.Στην σύντομη συζήτησή μου με τον Ραφαήλ τον ρώτησα αν έχει σκεφτεί να αντισταθεί στα παιδιά αυτά. “Πολλές φορές. Καμιά φορά μέσα στην τάξη αφαιρούμε απ’ το μάθημα πιο πολύ πριν την γυμναστική, για να σκεφτώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι πολύ γενναίο κόντρα σε αυτούς που θα το εκτιμούσαν τα άλλα παιδιά και τα κορίτσια” τότε γέλασα από μέσα μου και θυμήθηκα τον εαυτό μου. Υπήρξα κι εγώ θύμα στις τρεις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Μια συνηθισμένη μέρα ο συσσωρευμένος θυμός μου διοχετεύτηκε κόντρα στον Μάριο, έναν από τους πιο “απαγορευτικούς” τύπους του σχολείου. Όταν σταμάτησα, ο Μάριος έκλαιγε! Το μέλλον μου στην μαθητική μου καριέρα υπήρξε λαμπρό έκτοτε.
Σε μια ευαίσθητη ηλικία σαν αυτή, ο γονιός έχει την ευθύνη να ενδυναμώνει την αυτοπεποίθηση του παιδιού του για να μην πέφτει θύμα περιστατικών που υποβαθμίζουν την αυτοεκτίμηση του. Αντίστοιχα συμπεριφορές βανδαλισμών οφείλουν να προβληματίσουν τους διάφορους γονείς που προφανώς έχουν επιλέξει το μονοπάτι της αδιαφορίας στην ανατροφή των τέκνων τους.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΠΡΟΣΘΕΣΕΤΕ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ :[
επειδη ερωτηθηκα με μηνυμα για την ιστορια του παιδιου, θα ηθελα να πω, πως το παραδειγμα ειναι περα για περα αληθινο, οπως και τα λογια του :[
ΑπάντησηΔιαγραφήάκρως ενδιαφέρον και σοβαρό το θέμα σου, που δημιουργεί μεγάλο προβληματισμό...δεν έχω κάποιου άλλου παιδιού το παράδειγμα να αναφέρω, πλην μιας προσωπικής εμπειρίας που βίωσα σε ηλικία 14 ετών, όταν εγκαταλείψαμε την Αθήνα και μεταφερθήκαμε προς νότο μεριά κι εγώ, γράφτηκα στο σχολείο της περιοχής για να τελειώσω τις δύο τάξεις που είχαν απομείνει...Εκεί, υπήρχε μια ομάδα παιδιών που αποτελείτο από δύο κορίτσια και τρία αγόρια. Τα κορίτσια θεωρούνταν ιδιαιτέρως ζωηρά και όλη μαζί η παρέα ήταν ο φόβος και τρόμος του σχολείου. Φαίνεται πως κάποια στιγμή με έβαλαν στο μάτι, επειδή ήμουν πάντα ήσυχο παιδί που δεν έδινε ποτέ δικαιώματα, απλησίαστο μεν, αλλά κανείς από τους καθηγητές δεν είχε να μου προσάψει το παραμικρό, ενώ τυχαίνει να ήμουν πολύ δυνατή στα φιλολογικά μαθήματα. Έτσι, λοιπόν, φαίνεται πως οι καλοί μου τρόποι και η ευγένεια με την οποία αντιμετώπιζα τους πάντες, τους είχαν εκνευρίσει και μια ωραία ημέρα, βρίσκω κάτω από τα βιβλία μου ένα μικρό, διπλωμένο χαρτάκι που έγραφε, ότι θα πρέπει να προετοιμαστώ γιατί με το σχόλασμα θα με περιμένουν στη γωνιά να "τα πούμε"...Βέβαια, αυτό που δεν είχαν υπολογίσει τα παιδιά, είναι ότι πίσω από αυτό το ήρεμο ύφος που είχα, κρυβόταν ένας εξίσου ατίθασος κι άφοβος χαρακτήρας, που δεν είχε νοιώσει ποτέ φόβο, με φοβερή αυτοπεποίθηση που είχε πάρει από την οικογένειά του και τις ατέλειωτες ώρες διαλόγου μαζί της. Έτσι, μόλις χτύπησε το κουδούνι για το σχόλασμα, περίμενα να φύγει και ο τελευταίος μαθητής, καθηγητής και όλοι και να μείνει το σχολείο εντελώς άδειο. Μετά, πήγα και τους περίμενα στο σημείο που είχαν ορίσει, αποφασισμένη να τους αντιμετωπίσω. Όσο κι αν περίμενα, δεν ήρθε ποτέ κανείς. Προφανώς, η τακτική τους ήταν να τρομοκρατούν τα αδύναμα παιδιά κι όχι να κάνουν κάτι κακό. Από τότε, δεν με ενόχλησε ποτέ κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν κατακλείδι, αυτό που λες για τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού και την τόνωση της αυτοπεποίθησής του από πολύ νωρίς, είναι καθοριστικό για την μετέπειτα εξέλιξή του. Βεβαίως, πάντα σε λογικά πλαίσια για να μην ξεφύγει από τα όρια και συμβεί το αντίθετο απότελεσμα, μετατρέποντας το παιδί σε αλαζόνα και εγωπαθή άνθρωπο.
Η ιστορία του παιδιού που αναφέρεις είναι πολύ χαρακτηριστική κι ας μην ξεχνάμε ότι σημαντικό ρόλο παίζει και ο εκ γεννετής χαρακτήρας του.
Ένα μικρό παιδί είναι τόσο εύπλαστο σαν πλαστελίνη, που το κάνεις ό,τι θες, δίνοντάς του το "σχήμα" που θες. Ας υπάρχει, λοιπόν, η ανάλογη προσοχή και υπευθυνότητα από μέρους των γονέων στη διαχείριση της ευαίσθητης ιδιοσυγκρασίας τους :))
***να διορθώσω το "όλοι" μαζί...
ΑπάντησηΔιαγραφή*** να διευκρινήσω ότι αναφερόμουν στις δύο τελευταίες τάξεις Γυμνασίου :))
:[ Contessina
ΑπάντησηΔιαγραφήτο προσωπικο σου παραδειγμα δινει το στιγμα. Ομως δεν κρυβουν ολα τα παιδια τοση δυναμη μεσα τους κι ετσι αυτα τα φαινομενα δεν παρατηρουνται συχνα. Για εκεινα, τα αδυναμα παιδια, αξιζει μια μελετη, αξιζει μια παραπανω προσοχη :[
yannidaki μου, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, γι' αυτό πιστεύω ότι τα αδύναμα παιδιά πρέπει να "εντοπίζονται" από τις οικογένειές τους, να γνωρίζουν τα αδύνατα σημεία τους και να εστιάζουν εκεί, ακριβώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, σε φαινόμενα που λαμβάνουν μεγάλη έκταση, καλό θα ήταν να επέμβει και η Πολιτεία, αναλαμβάνοντας δράση με τα κατάλληλα μέτρα κι επαγρύπνηση :))
Το θέμα σου πολύ ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πήγε στο πολύ μακρυνό παρελθόν μου τότε που,παιδί μιας φτωχής και πλύτεκνης οικογένειας,
τότε που το σχολείο ανήκε μόνο στα παιδιά των
ευκατάστατων οικογενειών ......Εγώ στερούμενη ακόμα και την υποχρεωτική-μαθητική ποδιά-ένοιωσα πολλές φορές τον σχολιασμό των συμμαθητών μου,την περφρόνηση....γιατί κατά πως λέει κάποιο πολύ παλαιό ποίημα ,που ακόμα θυμάμαι:<<...του ανθρώπου η αξιοσύνη είναι τα καινούρια ρούχα, όχι ο νους και η καλωσύνη....>>(ίσως αυτό να έμαθαν από τους γονείς τους.)
Θα μπορούσα τώρα- τον τότε εαυτό μου- να τον χαρακτήριζα θύμα.Εχανα πολλές φορές την αυτοεκτίμησή μου αλλά ποτέ δεν αντέδρασα με οργή και θυμό.Ισως αυτό, πέρα από τη φιλομάθειά μου,με οδήγησε να εξελιχθώ σε μια επιμελή μαθήτρια,ίσως ήταν και το μόναδικό μου όπλο,να προστατέψω τον εαυτό μου και να τον δυναμώσω για να μπορέσω να μετρηθώ μαζί τους.......Βέβαια σήμερα, άλλα είναι τα προβλήματα των παιδιών στα σχολεία.Πάντα όμως η λέξη σχολείο με παραπέμπει....σε μια άλλης μορφής ,ας πω τρομοκρατίας;.....
Τί μου έφερε στο νου το άρθρο σου.....
Καλό ξημέρωμα.
:[ θαλεια
ΑπάντησηΔιαγραφήναι, δοκιμος ο ορος, αλλα θα συμφωνησω με το.. τρομοκρατιας που γραφεις.
Διαχρονικο λοιπον το θεμα και αυτο σιγουρα προβληματιζει. Απο τη μια λεμε πως πρεπει γονεις και δασκαλοι να το καταπολεμησουμε, απ' την αλλη μηπως ειναι στην σχολικη φυση και απλα δε θα ηταν φυσιολογικο να το πολεμησουμε καθως ισως ετσι τα παιδια βιωνουν την πρωτη ρεαλιστικη προσεγγιση της αδικης ζωης :[