Έχεις χρόνο τέσσερα λεπτά και οχτώ δευτερόλεπτα. Τι περιμένεις; Μάζεψε μερικά πράγματα σε ένα σακίδιο, βάλε το στην πλάτη και φύγαμε. Μπες στ’ αμάξι, όχι αυτό γιατί είναι ακριβή η βενζίνη. Πάρε το λεωφορείο, όχι αυτό γιατί έχει απεργία. Πάμε με τα πόδια, όχι τα δικά σου γιατί στους δρόμους έχει επεισόδια. Τότε πάμε απ’ το διαδίκτυο, όχι αυτό γιατί μας παρακολουθούν. Πάμε τότε να φύγουμε από δω να πάμε άπου χωρίς ηλεκτρικό. Ωχ κι αν τελειώσει η μπαταρία; Ποια μπαταρία; Αυτή που μας κάνει να ζούμε, ντε!
Δες ένα σύννεφο, ας ανέβουμε σ’ αυτό. Δεν είναι μαύρο επειδή ετοιμάζεται να βρέξει, είναι από το νέφος οπότε συνήθισε το γιατί θα μυρίζει λίγο. Α! να διαμαρτυρηθούμε στον πρόεδρο τότε. Προχωράμε γιατί περνά ο χρόνος. Πέρνα από κει που έχει πολλά φώτα. Ωραία δεν είναι; Ας μείνουμε λίγο ακόμα εδώ; Ωχ! Δε μπορούμε να σταματήσουμε και το σύννεφο μας πάει μετά τα φώτα, εκεί που είναι πολύ σκοτεινά. Βλέπω όμως ανθρώπους. Ναι πουλάνε μεταξύ τους ζάχαρη (πίστεψε με δεν είναι γλυκιά) και λίγο πιο πέρα μια κοπέλα ημίγυμνη καμαρώνει (όχι χαζέ, περιμένει για πελάτη) και πιο μετά δύο φίλοι παίζουν ξιφομαχία (αυτά είναι δυο παιδιά που αλληλομαχαιρώνονται). Μα πως θα γίνει να φύγουμε απ’ το σύννεφο;
Με έναν σάλτο βρισκόμαστε σε μια ακριβή λιμουζίνα και δίπλα μας κάθεται ο πρόεδρος. Να του ζητήσω αυτόγραφο ή να του φωνάξω για όλα τ’ άλλα; Εκείνος με κερνάει σαμπάνια και βάζει το δίμετρο μοντέλο με τα εσώρουχα να κάτσει απέναντι μου και να ανοίξει διάπλατα τα πόδια του ενώ αυτός μου κλείνει το μάτι. Αυτό είναι δίλημμα! Εκεί που πλησιάζω βλέπω σκουλήκια να βγαίνουν από κει και ανοιγοκλείνω με δύναμη τα μάτια μου. Ο πρόεδρος ξέφυγε σε ένα μέρος που μυρίζει καπνός, ακούγονται χαμόγελα και φαίνονται λεφτά κλεισμένα σε μικρούς φακέλους.
Δε μπορώ να μπω, άλλωστε ήδη σκοτείνιασε. Βρέχει και πέφτουν νερά και φωτιές από παντού οπότε πάω σπίτι. Θα ανοίξω την τηλεόραση, εκεί που όλοι είναι ευτυχισμένοι. Ήδη ξέχασα τι είδα νωρίτερα σήμερα και τώρα ακούω φασαρία: Κτίρια να πέφτουν, άνθρωποι να πνίγονται, να χάνονται. Τα ζώα πεθαίνουν τα φυτά φλέγονται και τα καλώδια βραχυκυκλώθηκαν όλα. Όλα; Εγώ δυναμώνω την τηλεόραση να μην ακούω τίποτα, ούτε καν τα ντουβάρια που πέφτουν πίσω μου, δεξιά, αριστερά μου. Το τραπεζάκι μπροστά μου έσπασε και ο καναπές αρχίζει να λιώνει. Εγώ όμως κάθομαι προσηλωμένος στην τηλεόραση. Ακόμα δουλεύει, ακόμα δεν “δουλεύω”. (δεν υπάρχει τίποτα όρθιο) Άργησα; :[
το τραγουδι βεβαια ειναι το "Ιt's Τhe Εnd Οf Τhe World Αs We Know It" των REM.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαντε τον κοπο να διαβασετε τους στιχους, ειναι ενα πραγματικο ταξιδι βιασυνης στο σημερα :[