ΜΥΘΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΗΡΩΑ

Μια φορά σε έναν καιρό η γιαγιά δίπλα στο τζάκι διάβαζε στον μικρό εγγονό για "...κι έτσι, χωρίς να σκεφτεί την ζωή του, βούτηξε στο κενό για να σώσει την άτυχη κοπέλα που έπεφτε από ψηλά. Ωχ! Τα κάστανα. Περίμενε να τα βγάλω απ' την φωτιά" έκανε η γιαγιά με μια απότομη κίνηση να σηκωθεί. "Μη γιαγιά, μη σηκώνεσαι. Την έσωσε την κοπέλα;" με γουρλωμένα μάτια ο πιτσιρικάς γονατιστός τραβούσε τη γιαγιά του από την ποδιά.

Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή, βρίσκουμε έναν γενναίο άνθρωπο για να ταυτιστούμε. Έτσι κι εγώ ως παιδί, είχα την ευκαιρία να ταξιδεύω κάθε βράδυ μέσα από τις ιστορίες ενός ήρωα χάρη στην γιαγιά μου. Πάντα έλεγα πως όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν εκείνον. Ξέρετε, τα κλασικά όνειρα ενός πιτσιρικά.

Σήμερα, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά γιατί αν και είχα όλα τα… συστατικά να γίνω ήρωας, μιας και οι γονείς μου σκοτώθηκαν στην παιδική μου ηλικία και η όρεξη μου να βοηθάω τον  κόσμο ήταν έντονη, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως πρέπει να βγάζω και χρήματα για να τρώω! Έτσι, έγινα επαγγελματίας ήρωας όπως αρχικά αυτοαποκαλούμουν ή ιδιωτικός ερευνητής. Στις αρχές περίμενα την μεγάλη υπόθεση που θα αναδείκνυε τον ηρωισμό μου. Σύντομα όμως κατάλαβα πως θα έπρεπε να αρκεστώ σε ότι μου προσέφερε εργασία. Παρακολουθούσα γυναίκες καχύποπτων συζύγων, ύποπτους για ληστείες κι ενώ στην αρχή αυτό με ενθουσίαζε, κατέληξα να συνειδητοποιώ πως τίποτα ηρωικό δεν έκρυβε όλο αυτό. Την πρώτη μέρα που πήγα αξύριστος στη δουλειά, την πρώτη φορά που άφησα βρώμικο το γραφείο μου, την βάρδια που έκανα με τα ίδια ρούχα που φορούσα από χθες, αντιλήφθηκα πως όχι απλά δεν ήμουν ήρωας, μα ποτέ δε θα γινόμουν κιόλας. Τότε ήταν που σταμάτησα να προσεύχομαι, όπως μου είχε μάθει η γιαγιά μου, γιατί πίστευα πως εκεί ψηλά, θα ντρεπόταν για μένα. Ανοησίες ενός τελειωμένου, θα μου πείτε.

Σε μια απ’ αυτές τις συνηθισμένες μονότονες ημέρες, απολάμβανα ένα χοντρό πούρο παρέα με μια ζεστή –πια- μπύρα με τον ανεμιστήρα να φυσάει μετά βίας ως το πρόσωπό μου, ώσπου η είσοδος μιας πολύ περιποιημένης κοπέλας με ανάγκασε να κατεβάσω τα πόδια απ’ το γραφείο. Καθώς πλησίαζε με κοιτούσε επίμονα με δισταγμό. “Άλλη μια ζηλιαρόγατα που ψάχνεται” σιγοψιθύρισα.

Η γυναίκα με πλησίασε απότομα και κάθισε απέναντί μου: “Δε σε διάλεξα τυχαία. Το πιθανότερο είναι πως είσαι κάποιος αποτυχημένος εγωιστής που απλά δεν το παραδέχεται, όμως δεν υπάρχεις στον κατάλογο και νομίζω πως είσαι σε όλους άγνωστος. Για πρώτη φορά αυτό θα σε κάνει να βγάλεις λεφτά¨
- “οι ήρωες δεν υπάρχουν σε κανέναν κατάλογο” απάντησα με σοβαροφανές ύφος
- “κι εσύ δεν έχεις καμία σχέση μ’ αυτούς” με ειρωνεύτηκε. Ήταν προφανές, είχαμε αίσθηση του χιούμορ και φοβερή χημεία! “Χθες σκότωσα έναν άνθρωπο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι συνέλαβαν κάποιον άλλο γι’ αυτό. Πρέπει να αποδείξεις ότι είμαι η δολοφόνος” σχεδόν φώναζε
- “μα τι είναι αυτά που λες; Γιατί δεν πας στην αστυνομία να ομολογήσεις;”
- “γιατί κανείς δεν θα με πιστέψει. Είμαι η κόρη του Ντέκου. Ο πατέρας μου διακινεί ναρκωτικά σ’ όλη τη χώρα κι εγώ δεν το ανέχομαι πια αυτό. Εχθές βρήκα έναν από τους διακινητές του, την ώρα που πουλούσε σε έναν ταλαίπωρο τη δόση του. Τα έβαλα μαζί του, όμως αυτός δεν με ήξερε και πήγε να με σκοτώσει. Ε, δεν πρόλαβε... Όταν η αστυνομία έφτασε βρήκε το πρεζόνι σε μια γωνία με ποσότητα απ’ αυτή που είχε το βαποράκι. Είναι προφανές για όλους ότι εκείνος τον σκότωσε. Εσύ είσαι αυτός που πρέπει να τα ξεσκεπάσει όλα. Ύστερα θα βρούμε έναν καλό δικηγόρο να αποδείξει ότι ήμουν σε αυτοάμυνα κι εσύ θα γίνεις ένας πλούσιος ήρωας” κατέληξε με ενθουσιασμό.
- “Τα έχεις σκεφτεί όλα, έτσι; Νομίζεις πως η ζωή εκεί έξω είναι όπως την ονειρεύεσαι στα ακριβά σου σατέν σεντόνια, ε;” της απάντησα αυστηρά.
- “Ναι. Γι’ αυτό ξεκίνα την δουλειά γρήγορα” ψιθύρισε αφοπλιστικά αφήνοντας έναν πάκο κολλαριστά χαρτονομίσματα. “Δεν με βρίσκεις εσύ, μόνο εγώ” είπε με γυρισμένη την πλάτη κι έφυγε.

Τέλεια. Θα έπρεπε να κατηγορήσω τον πιο διάσημο φιλάνθρωπο και ευεργέτη της χώρας για εμπόριο ναρκωτικών και την κόρη του για ανθρωποκτονία! Τα λεφτά όμως ήταν πολλά κι αν πρέπει να ξεκινήσω από κάπου θα είναι με το να διασταυρώσω ότι η μικρή λέει την αλήθεια.

Είχα κάποιες επαφές στην αστυνομία και έπρεπε να τις χρησιμοποιήσω. Έτσι αφού έκανα μερικά τηλέφωνα, πήρα γλυκά και καφέδες και πήγα στο τμήμα. Είναι απίστευτο τι μπορούν να πετύχουν τέτοιου είδους δωράκια. Σε λίγα λεπτά βρέθηκα στο κρατητήριο. Ο κατηγορούμενος ήταν ‘φτιαγμένος’ και δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. “το ξέρεις ότι δεν το έκανες εσύ. Μην δεχτείς τίποτα απ’ αυτά που θα σου πούνε. Είσαι αθώος” του φώναξα κουνώντας του μάταια το κεφάλι. Μιλώντας με τους αστυνομικούς έμαθα πως το όπλο ήταν μια σύριγγα που καρφώθηκε στο σώμα του νεκρού. Αυτή θα χρησιμοποιούσε το πρεζόνι. Ρώτησα για αποτυπώματα κι άρχισαν να με ειρωνεύονται. “Τι ψάχνεις ρε; όλα ήταν μπροστά μας. Το τσακώσαμε το κάθαρμα”. “Χάρη μας έκανε” συμπλήρωσε ένας άλλος.

Σε δύο μέρες έλαβα ένα μεγάλο φάκελο στο γραφείο μου. Ήταν ιατρικές εξετάσεις της κόρης του Ντέκου. Ήταν διαβητική. Μα ναι! Προσπαθούσε να μου αποδείξει πως η σύριγγα ήταν δική της, για ενέσεις ινσουλίνης. Μαζί, ήταν ένα χαρτί με ονόματα και διευθύνσεις. Τα έψαξα ένα προς ένα. Τα περισσότερα ήταν βαποράκια, όμως κάποιοι έδειχναν σοβαροί άνθρωποι με οικογένειες και πολύ καθώς πρέπει. Ακόμα κι αυτά δεν έφταναν όμως, έπρεπε να βρω πως αυτοί συνδέονται με τον Ντέκο. Είμαι σίγουρος πως θα κρύβεται καλά.

Ξεκίνησα λοιπόν απ’ το μηδέν. Πλησίασα έναν ‘τελειωμένο’ και τον ρώτησα που θα βρω καλό ‘πράμα’. Σε χρόνο μηδέν είχαμε φτάσει σε μια γειτονιά στα προάστια όπου και μας περίμενε ένας απ’ αυτούς που ήταν γραμμένοι στην λίστα. “Δεν σε ξέρω και δεν κάνω δουλειές με αγνώστους” είπε κοφτά.
- “Λογικό. Ήμουν χρόνια στην Κολομβία και από κει ξέρω που να αγοράσω εδώ στην Ελλάδα” Με αργές κινήσεις έβγαλα ένα πλαστό διαβατήριο αποδεικνύοντας του το αληθές της απουσίας μου. Ρίσκαρα πολύ όταν είπα για Κολομβία. Νωρίτερα είχα βρει ότι ο Ντέκος εκεί είχε δωρίσει πολλά χρήματα σε ελληνικά ιδρύματα.
- “Δηλαδή τι ονόματα σου είπαν εκεί;” καχύποπτος, αλλά σχετικά πεισμένος πλέον.
- “Όσο πιο λίγα ξέρεις, τόσο καλύτερα για σένα” του είπα χαμογελώντας ύποπτα. Ο τύπος μου έδωσε να δοκιμάσω κι εγώ δεν έδειξα ενθουσιασμένος. “Δεν ξέρω αν θα το ανεχτώ για πολύ αυτό. Θέλω να αγοράζω πιο άνετα. Από ανθρώπους τις πιάτσας, όχι παλιάτσους σαν εσένα” του είπα κάνοντας κίνηση για να φύγω.
- “Αύριο. Την ίδια ώρα. Εδώ” μου είπε καθαρά ψαρωμένος.

Είχα πετύχει επιτέλους. Το βράδυ πήγα σε ξενοδοχείο. Πλήρωσα πολλά για να φαίνεται πως η διαμονή μου άρχισε από χθες. Φυσικά έδωσα τα πλαστά μου στοιχεία. Ήξερα ότι θα με παρακολουθήσουν και τους έδωσα αυτό ακριβώς που έπρεπε.

Το επόμενο πρωί βρήκα σε κεντρικό σημείο της πόλης την Ντέκου. “Ότι είναι να γίνει, θα γίνει απόψε. Το απόγευμα θέλω να παρέμβεις σε κάποια ζωντανή εκπομπή δηλώνοντας πως είσαι ένοχη για την δολοφονία. Κάτσε σπίτι και περίμενε να σε συλλάβουν. Αν δεν το κάνουν θα φανούν πολλά. Με εμπιστεύεσαι";
- “Όχι” είπε με νάζι δίνοντας μου ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Αυτό μου ήταν αρκετό για την αποψινή βραδιά.

Το ίδιο βράδυ ήμουν στο σημείο συνάντησης. Κάτι τύποι με έβαλαν σε ένα πολυτελές αυτοκίνητο και σε λίγη ώρα βρισκόμασταν σε μια αποθήκη. Μπαίνοντας μέσα διαπίστωσα πως δεν ήταν αποθήκη, μα ένας πολυτελής χώρος. Αφού με έψαξαν για ώρα, μπήκαμε μέσα όπου με καλωσόρισαν πολύ ευγενικά. “Ώστε εσείς είστε από την Κολομβία. Ζητάμε συγγνώμη για την αναστάτωση, όμως δεν μπορούμε να ρισκάρουμε την ασφάλεια μας. Καταλαβαίνετε”.
- “Ασφαλώς. Αν και δεν είχα συνηθίσει να περνάω από δοκιμασίες σε τέτοια ηλικία. Ας είναι. Ας μιλήσουμε για δουλειές. Που είναι ο Ντέκος;” θαύμαζα ο ίδιος την ψυχραιμία μου. Στο όνομα Ντέκος, οι περισσότεροι ταράχτηκαν. Τα μάτια τους τεντώθηκαν και ηλεκτρικό ρεύμα διαπέρασε όλους μας.
- “Ποιός Ντέκος. Τι λέτε;” κατάφερε να απαντήσει κάποιος.
- “Αχ, ας μην παίξουμε τώρα. Έχω συναντηθεί ο ίδιος με τον Ντέκο. Στην Κολομβία δεν είναι τόσο δύσκολο. Αλλά εκεί παίζω εντός έδρας. Από την άλλη αναρωτιέμαι αν ο Ντέκος χάσει σήμερα μια καλή συμφωνία, τι θα έχει να κάνει με εσάς” κατέληξα με έντονο ύφος. Μια μικρή σύσκεψη ακολούθησε μεταξύ τους και σύντομα είχα αυτό που ήθελα. Ένα νέο δρομολόγιο, νέο έλεγχο και μια μικρή συνάντηση με τον Ντέκο, παρουσία λίγων ακόμα. Επιτέλους!

“Ντέκο, ήρθα σα φίλος. Το βαποράκι που σκοτώθηκε προχθές δολοφονήθηκε απ’ την κόρη σου. Είναι αποφασισμένη να τα ομολογήσει όλα. Πρέπει να κάνεις κάτι πριν πάει στην αστυνομία”. Ο Ντέκος πανικοβλήθηκε. Ήταν η μοναχοκόρη του. “Γιατί να σε πιστέψω;” απάντησε φοβισμένα.
- ”Έχεις δίκιο. Δεν έχω καλή απάντηση. Όμως ρισκάρεις να μην πας να την βρεις πριν παραδοθεί στην αστυνομία;” Ο Ντέκος έφυγε μαζί με άλλους. Όταν προσπάθησα να φύγω κι εγώ μου αντιστάθηκαν. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να τα βάλω μαζί τους. Είμαι πολύ μεγάλος για τέτοια. Γρονθοκόπησα τον έναν και προσπάθησα να αποφύγω τους άλλους.

Στο μεταξύ, η Ντέκου ήταν σπίτι της και περίμενε την αστυνομία. Είχε ομολογήσει την δολοφονία με τηλεφωνική παρέμβαση σε ζωντανή εκπομπή. Ο πατέρας της έφτασε με τη συνοδεία του. “Τι έκανες” φώναξε κλαίγοντας και χτυπώντας την δυνατά στο πρόσωπο. Στο μεταξύ είχα καταφέρει να ξεφύγω και προσέγγιζα το σπίτι της, όταν άκουσα σειρήνες. Κατέφτανα μαζί με την αστυνομία! Άλλαξα δρόμο για να φτάσω πιο γρήγορα. Μπήκα με τρόπο από την πίσω πόρτα της αποθήκης της και περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Η αστυνομία ακολούθησε και εισέβαλε απότομα. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών και τότε μπήκα μέσα αρπάζοντας την μικρή. Προσπάθησα να την κρατήσω για να φύγουμε όταν δεν ξέρω κι εγώ πόσες σφαίρες, με βρήκαν από πίσω. Έπεσα κάτω αιμόφυρτος. Σύντομα όλα είχαν τελειώσει. Τηλεοπτικά κανάλια βρισκόντουσαν ήδη στην περιοχή, καταγράφοντας τα πάντα.

Δύο μπράβοι του Ντέκου και τρεις αστυνομικοί νεκροί. Νεκρός κι εγώ. Είτε πεθαίνεις σαν ήρωας, είτε ζεις τόσο ώστε να δεις τον εαυτό σου να γίνεται αυτό που ήθελες να αποφύγεις. Ο Ντέκος καταδικάστηκε, καθώς βρέθηκαν όλα όσα έκρυβε εκείνος ή οι μπράβοι του. Η κόρη του αθωώθηκε για τη δολοφονία που ομολόγησε. Εκείνη την ημέρα επισκέφθηκε το νεκροταφείο για να μου ψιθυρίσει πάνω απ’ το μνήμα μου “Τελικά γεννήθηκες ήρωας”.

:[