Μια φορά σε έναν καιρό η γιαγιά δίπλα στο τζάκι διάβαζε στον μικρό εγγονό για "...κι έτσι, χωρίς να σκεφτεί την ζωή του, βούτηξε στο κενό για να σώσει την άτυχη κοπέλα που έπεφτε από ψηλά. Ωχ! Τα κάστανα. Περίμενε να τα βγάλω απ' την φωτιά" έκανε η γιαγιά με μια απότομη κίνηση να σηκωθεί. "Μη γιαγιά, μη σηκώνεσαι. Την έσωσε την κοπέλα;" με γουρλωμένα μάτια ο πιτσιρικάς γονατιστός τραβούσε τη γιαγιά του από την ποδιά.
Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή, βρίσκουμε έναν γενναίο άνθρωπο για να ταυτιστούμε. Έτσι κι εγώ ως παιδί, είχα την ευκαιρία να ταξιδεύω κάθε βράδυ μέσα από τις ιστορίες ενός ήρωα χάρη στην γιαγιά μου. Πάντα έλεγα πως όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν εκείνον. Ξέρετε, τα κλασικά όνειρα ενός πιτσιρικά.
Σήμερα, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά γιατί αν και είχα όλα τα… συστατικά να γίνω ήρωας, μιας και οι γονείς μου σκοτώθηκαν στην παιδική μου ηλικία και η όρεξη μου να βοηθάω τον 
κόσμο ήταν έντονη, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως πρέπει να βγάζω και χρήματα για να τρώω! Έτσι, έγινα επαγγελματίας ήρωας όπως αρχικά αυτοαποκαλούμουν ή ιδιωτικός ερευνητής. Στις αρχές περίμενα την μεγάλη υπόθεση που θα αναδείκνυε τον ηρωισμό μου. Σύντομα όμως κατάλαβα πως θα έπρεπε να αρκεστώ σε ότι μου προσέφερε εργασία. Παρακολουθούσα γυναίκες καχύποπτων συζύγων, ύποπτους για ληστείες κι ενώ στην αρχή αυτό με ενθουσίαζε, κατέληξα να συνειδητοποιώ πως τίποτα ηρωικό δεν έκρυβε όλο αυτό. Την πρώτη μέρα που πήγα αξύριστος στη δουλειά, την πρώτη φορά που άφησα βρώμικο το γραφείο μου, την βάρδια που έκανα με τα ίδια ρούχα που φορούσα από χθες, αντιλήφθηκα πως όχι απλά δεν ήμουν ήρωας, μα ποτέ δε θα γινόμουν κιόλας. Τότε ήταν που σταμάτησα να προσεύχομαι, όπως μου είχε μάθει η γιαγιά μου, γιατί πίστευα πως εκεί ψηλά, θα ντρεπόταν για μένα. Ανοησίες ενός τελειωμένου, θα μου πείτε.
κόσμο ήταν έντονη, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως πρέπει να βγάζω και χρήματα για να τρώω! Έτσι, έγινα επαγγελματίας ήρωας όπως αρχικά αυτοαποκαλούμουν ή ιδιωτικός ερευνητής. Στις αρχές περίμενα την μεγάλη υπόθεση που θα αναδείκνυε τον ηρωισμό μου. Σύντομα όμως κατάλαβα πως θα έπρεπε να αρκεστώ σε ότι μου προσέφερε εργασία. Παρακολουθούσα γυναίκες καχύποπτων συζύγων, ύποπτους για ληστείες κι ενώ στην αρχή αυτό με ενθουσίαζε, κατέληξα να συνειδητοποιώ πως τίποτα ηρωικό δεν έκρυβε όλο αυτό. Την πρώτη μέρα που πήγα αξύριστος στη δουλειά, την πρώτη φορά που άφησα βρώμικο το γραφείο μου, την βάρδια που έκανα με τα ίδια ρούχα που φορούσα από χθες, αντιλήφθηκα πως όχι απλά δεν ήμουν ήρωας, μα ποτέ δε θα γινόμουν κιόλας. Τότε ήταν που σταμάτησα να προσεύχομαι, όπως μου είχε μάθει η γιαγιά μου, γιατί πίστευα πως εκεί ψηλά, θα ντρεπόταν για μένα. Ανοησίες ενός τελειωμένου, θα μου πείτε. Σε μια απ’ αυτές τις συνηθισμένες μονότονες ημέρες, απολάμβανα ένα χοντρό πούρο παρέα με μια ζεστή –πια- μπύρα με τον ανεμιστήρα να φυσάει μετά βίας ως το πρόσωπό μου, ώσπου η είσοδος μιας πολύ περιποιημένης κοπέλας με ανάγκασε να κατεβάσω τα πόδια απ’ το γραφείο. Καθώς πλησίαζε με κοιτούσε επίμονα με δισταγμό. “Άλλη μια ζηλιαρόγατα που ψάχνεται” σιγοψιθύρισα.
Γιαννηδάκη ομολογώ ότι ανυπομονώ για την σημερινή συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν ταινία που θες να την δείς είναι γραμμένος αυτος ο μύθος. Έχεις έναν τρόπο όταν γράφεις να κάνεις τον αναγνώστη να φαντάζεται μέσα απο τίς περιγραφές σου. Εν προκειμένω την γιαγιά στον τζάκι, την κοπέλα να μπαίνει μέσα στο γραφείο, τον ιδιωτικό ερευνητή και τα παιδικά του χρόνια ακόμα χωρίς να μας εχεις πεί πολλά πράγματα.
Αναμένουμε λοιπόν!!!
:[ Ιωάννα!
ΑπάντησηΔιαγραφήη συνεχεια ειναι οντως ενδιαφερουσα μιας και αυτο που ζητησε η κοπελα απο τον ερευνητη ειναι μαλλον παραλογο :[