yannidakis παρασκευής - ΜΥΘΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΗΡΩΑ (μέρος 3/4)

Είχα κάποιες επαφές στην αστυνομία και έπρεπε να τις χρησιμοποιήσω. Έτσι αφού έκανα μερικά τηλέφωνα, πήρα γλυκά και καφέδες και πήγα στο τμήμα. Είναι απίστευτο τι μπορούν να πετύχουν τέτοιου είδους δωράκια. Σε λίγα λεπτά βρέθηκα στο κρατητήριο. Ο κατηγορούμενος ήταν ‘φτιαγμένος’ και δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. “το ξέρεις ότι δεν το έκανες εσύ. Μην δεχτείς τίποτα απ’ αυτά που θα σου πούνε. Είσαι αθώος” του φώναξα κουνώντας του μάταια το κεφάλι. Μιλώντας με τους αστυνομικούς έμαθα πως το όπλο ήταν μια σύριγγα που καρφώθηκε στο σώμα του νεκρού. Αυτή θα χρησιμοποιούσε το πρεζόνι. Ρώτησα για αποτυπώματα κι άρχισαν να με ειρωνεύονται. “Τι ψάχνεις ρε; όλα ήταν μπροστά μας. Το τσακώσαμε το κάθαρμα”. “Χάρη μας έκανε” συμπλήρωσε ένας άλλος.

Σε δύο μέρες έλαβα ένα μεγάλο φάκελο στο γραφείο μου. Ήταν ιατρικές εξετάσεις της κόρης του Ντέκου. Ήταν διαβητική. Μα ναι! Προσπαθούσε να μου αποδείξει πως η σύριγγα ήταν δική της, για ενέσεις ινσουλίνης. Μαζί, ήταν ένα χαρτί με ονόματα και διευθύνσεις. Τα έψαξα ένα προς ένα. Τα περισσότερα ήταν βαποράκια, όμως κάποιοι έδειχναν σοβαροί άνθρωποι με οικογένειες και πολύ καθώς πρέπει. Ακόμα κι αυτά δεν έφταναν όμως, έπρεπε να βρω πως αυτοί συνδέονται με τον Ντέκο. Είμαι σίγουρος πως θα κρύβεται καλά.

Ξεκίνησα λοιπόν απ’ το μηδέν. Πλησίασα έναν ‘τελειωμένο’ και τον ρώτησα που θα βρω καλό ‘πράμα’. Σε χρόνο μηδέν είχαμε φτάσει σε μια γειτονιά στα προάστια όπου και μας περίμενε ένας απ’ αυτούς που ήταν γραμμένοι στην λίστα. “Δεν σε ξέρω και δεν κάνω δουλειές με αγνώστους” είπε κοφτά.
- “Λογικό. Ήμουν χρόνια στην Κολομβία και από κει ξέρω που να αγοράσω εδώ στην Ελλάδα” Με αργές κινήσεις έβγαλα ένα πλαστό διαβατήριο αποδεικνύοντας του το αληθές της απουσίας μου. Ρίσκαρα πολύ όταν είπα για Κολομβία. Νωρίτερα είχα βρει ότι ο Ντέκος εκεί είχε δωρίσει πολλά χρήματα σε ελληνικά ιδρύματα.
- “Δηλαδή τι ονόματα σου είπαν εκεί;” καχύποπτος, αλλά σχετικά πεισμένος πλέον.
- “Όσο πιο λίγα ξέρεις, τόσο καλύτερα για σένα” του είπα χαμογελώντας ύποπτα. Ο τύπος μου έδωσε να δοκιμάσω κι εγώ δεν έδειξα ενθουσιασμένος. “Δεν ξέρω αν θα το ανεχτώ για πολύ αυτό. Θέλω να αγοράζω πιο άνετα. Από ανθρώπους τις πιάτσας, όχι παλιάτσους σαν εσένα” του είπα κάνοντας κίνηση για να φύγω.
- “Αύριο. Την ίδια ώρα. Εδώ” μου είπε καθαρά ψαρωμένος.

Είχα πετύχει επιτέλους. Το βράδυ πήγα σε ξενοδοχείο. Πλήρωσα πολλά για να φαίνεται πως η διαμονή μου άρχισε από χθες. Φυσικά έδωσα τα πλαστά μου στοιχεία. Ήξερα ότι θα με παρακολουθήσουν και τους έδωσα αυτό ακριβώς που έπρεπε.

:[
Το τέταρτο και τελευταίο μέρος του Μύθου την επόμενη Παρασκευή, 26 Νοεμβρίου