ΜΥΘΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΤΟΠΟ ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟ

Μια φορά σε έναν καιρό σε μια μέση μικροαστή γειτονιά του Λοτζ στην Πολωνία, η Ανίτα και η Τάνια κατοικούν μαζί. Δεν είναι παρά ένα τυπικό απόγευμα Παρασκευής. Ο κόσμος μαζεύεται γύρω απ’ το τζάκι ή κάνει μια γρήγορη βόλτα ανάμεσα στις μικρές γραφικές γέφυρες που έχουν σκεπαστεί απ’ το χιόνι. Απ’ τα ηχεία της πόλης έχουν ήδη ξεκινήσει χριστουγεννιάτικες μελωδίες ενώ το στολισμένο τοπίο είναι γεμάτο χρώματα και αρώματα από γλυκά και ζεστή σοκολάτα. Η Ανίτα έχει μόλις γυρίσει απ’ τη δουλειά και η Τάνια απ’ την τελευταία μέρα σχολείου. Ξεκινούν οι διακοπές των Χριστουγέννων. Μόνες, χωρίς τους γονείς τους καλούνται να τα βγάλουν πέρα με όσα χρήματα κερδίζει η Ανίτα απ’ το ταξιδιωτικό γραφείο που εργάζεται. Είναι όμως δύο αγαπημένες αδερφές. Κατάξανθες με γαλανά μάτια έχουν 12 ολόκληρα χρόνια διαφορά καθώς πριν λίγες μέρες η Ανίτα έγινε 27 ετών.

- “Πες μου. Πως θέλεις να περάσεις τις φετινές σου διακοπές. Διάλεξε κάτι που θέλεις να κάνουμε” η Ανίτα ρώτησε στοργικά την αδερφή της ενώ μαγείρευε.
- “Θέλω να κάτσουμε δίπλα στο τζάκι και να μου λες ιστορίες απ’ τους γονείς μας κι αν κάτι δε θυμάσαι, τότε θα το συμπληρώνουμε μαζί, με τη φαντασία μας” απάντησε με ενθουσιασμό μικρού παιδιού η Τάνια. Η Ανίτα σάστισε για λίγο. Δεν ήξερε τι να πει στην μικρή αγαπημένη της. Σίγουρα δικαιούνταν να ξέρει όλα όσα μπορούσε η ίδια να ανακαλέσει απ’ τη μνήμη της. Θα ήταν όμως μια πολύπονη διαδικασία.

Το βράδυ πραγματικά έκατσαν δίπλα στο τζάκι μασουλώντας αργά τα κάστανα που είχαν ψήσει δίπλα στη φωτιά σκεπασμένες με την μάλλινη κουβέρτα. “Η ιστορία που θα σου πω είναι μεγάλη, γιατί ο μπαμπάς και η μαμά έρχονται από τόπους μακρινούς. Εκείνος έρχεται απ’ τη μακρινή Αίγυπτο και η μαμά ήταν από τη Ρωσία τότε που ήταν τόσο όμορφο να είσαι ρώσος. Από πλούσιες οικογένειες και οι δύο έζησαν πολύ όμορφα παιδικά χρόνια. Να, όπως τα ονειρευόμασταν πάντα εμείς, με τους γονείς μας δίπλα και πολλούς φίλους και παιχνίδια και ξεγνοιασιά”. Η Ανίτα σταμάτησε για λίγο. Η Τάνια είχε ήδη δακρύσει, οπότε δεν είχε νόημα και για κείνη να κρύβει την ευαισθησία της. Βρήκε όμως τη δύναμη να συνεχίσει: “Μετά από χρόνια όμως η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και τα μικρά κράτη που δημιουργηθήκαν έπεσαν σε μαρασμό και φτώχια. Η οικογένεια της μαμάς μας έχασε όλα τα πλούτη όταν σκότωσαν τον παππού μας κλέβοντάς του πολύ απ’ την περιουσία του. Η γιαγιά, φτωχή πια, πήρε την κόρη της και έφυγαν απ’ τη χώρα για την Ευρώπη που τα πράγματα ήταν καλύτερα. Έφτασαν ως την Νάπολη της Ιταλίας όμως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ονειρικά τελικά. Αναγκάστηκαν να καθαρίζουν σπίτια και να ζουν πολύ φτωχικά, μέχρι που μια μέρα ο πατέρας μας είχε έρθει από την Αίγυπτο σε ένα επαγγελματικό ταξίδι όπου και συνάντησε τη μαμά. Εκείνος νέος και δυναμικός. Εκείνη στην ηλικία του και εκθαμβωτικά όμορφη. Αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν. Έμειναν μαζί στην Ιταλία”. Η Τάνια απορημένη την ρώτησε: “Γιατί άφησε την πλούσια ζωή στην Αίγυπτο για την Ιταλία;” Η Ανίτα μη έχοντας μιαν απάντηση, αγκάλιασε την αδερφή της σφιχτά.

Ο γάμος του ερωτευμένου ζευγαριού στην Ιταλία έφερε σύντομα μια γλυκύτατη κορούλα, ήταν η Ανίτα. Οι δυο νέοι αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στην Ανίτα που θέλησαν να μεγαλώσει πλουσιοπάροχα στην γραφική Νάπολη. Οι δυο τους είχαν γίνει ένα με την τοπική κοινωνία και οι προοπτικές για τους δυο τους ήταν οι καλύτερες. Σύντομα η Ανίτα επισκέφθηκε την Ρωσία με τους γονείς της. Έμαθε πολλά για την καταγωγή της και ο ενθουσιασμός της την έφερε να μάθει και την τοπική γλώσσα από τη μητέρα της. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε που η μικρή Ανίτα διέπρεπε στο σχολείο και τις σπουδές της στο μπαλέτο.

Η ευημερία της οικογένειας όμως πέρασε μια σημαντική κρίση λίγο αργότερα, όταν η γιαγιά της Ανίτας αρρώστησε βαριά και η μητέρα της ήταν συνεχώς στο νοσοκομείο περιθάλποντάς την. Οι αντοχές του πατέρα της μάλλον δεν ήταν αρκετές κι έτσι σύντομα άρχισε να πιέζει την σύζυγό του που έλειπε πολλές ώρες απ' το σπίτι. Εκείνη δεν μπορούσε να διανοηθεί τις απαιτήσεις του άντρα της κι οι κόντρες στο σπίτι άρχισαν να γίνονται συχνό φαινόμενο, ποτέ όμως δεν την κράτησαν μακριά απ' το νοσοκομείο.

Η Ανίτα όταν έλεγε τα παραπάνω στην μικρή της αδερφή κατέληγε πάντα να ξεσπά σε λυγμούς, τελειώνοντας απότομα την ιστορία: «τότε φτάσαμε στην Πολωνία. Ήταν το μόνο οικονομικό νοσοκομείο που δεχόταν για καιρό τη γιαγιά μας. Η γιαγιά όμως πέθανε και η μαμά δεν άντεξε τον καημό. Δεν τα κατάφερε. Ο μπαμπάς σου είπα. Είχε ένα εργατικό ατύχημα και σκοτώθηκε μετά από λίγα χρόνια. Εσύ, ήσουν η ανάπαυλα πολλών μαρτυρικών γεγονότων για την οικογένειά μας». Η Τάνια ήταν αρκετά μεγάλη αυτή τη φορά και μάλλον που δεν υιοθέτησε την εκδοχή της αδερφής της. Μάλιστα ένοιωθε πως όλα ήταν με το μέρος της. Η Ανίτα δούλευε περισσότερες ώρες λόγω Χριστουγέννων και η Τάνια είχε δύο ολόκληρες εβδομάδες για να βεβαιωθεί για τα γεγονότα. Θα εξακρίβωνε τα λεγόμενα της ιστορίας από πρώτο χέρι.

Η Τάνια δεν έχασε χρόνο και πήγε στο ταξιδιωτικό γραφείο που εργαζόταν η αδερφή της. Σήμερα η Ανίτα βρισκόταν στο αεροδρόμιο για να παραλάβει τουρίστες. Με θάρρος και άνεση χαιρέτισε τους υπαλλήλους φτάνοντας στο γραφείο της Εντίτας «Ήρθα να πάρω τα εισιτήρια. Δεν κρατιέμαι για το ταξίδι αυτό».
- «Ποίο ταξίδι» αποκρίθηκε με απορία η Εντίτα.
- «Δεν έκλεισε το εισιτήριο; Δε σου είπε; Πάω στην Νάπολη για τις διακοπές μου. Θα επισκεφθώ συγγενείς μας»
- «Αλήθεια; Μα, δεν μου είπε κάτι» είπε αιφνιδιασμένη εκείνη.
- «Αχ! Δεν πειράζει. Έχει τόσα στο κεφάλι της. Μου είπε για την πτήση που φεύγει απόψε. Κόψε το εισιτήριο και μην της το πεις. Θα αισθανθεί πολύ άσχημα που το ξέχασε».
- «Η πτήση σου είναι 19:30. Καλύτερα να βιαστείς. Καλά να περάσεις μικρή μου» ψιθύρισε περήφανα δίνοντάς της τα εισιτήρια.
- «Σ' ευχαριστώ πολύ! Γεια!» φώναξε η Τάνια και όπως το σκέφτηκε έτσι κι έγινε. Κατάφερε να κοροϊδέψει τους πάντες κι έφυγε μόνη της και με εφόδιο λίγα ιταλικά και τις ιστορίες της Ανίτας, για την Νάπολη!

Εκείνο το βράδυ η Ανίτα γύρισε κατάκοπη στο σπίτι χωρίς να βρει την αδερφή της εκεί. Πανικοβλήθηκε αμέσως. Πήρε μερικά τηλέφωνα φίλες της όμως καμιά δεν ήξερε τίποτα. Σκέφτηκε να πάρει την αστυνομία, όμως δεν τόλμησε. Δεν έκλεισε μάτι εκείνο το βράδυ και το πρωί πήγε στη δουλειά. Ήταν φανερό πως κάτι άσχημο την απασχολούσε κι έτσι διστακτικά η Εντίτα της είπε: «Ανησυχείς που λείπει. Πρώτη φορά μόνη της;»
- «Τι είναι αυτά που λες; Πως ξέρεις πως λείπει; Και που είναι;» Η Τάνια φώναξε με τρεμάμενη φωνή. Όταν η Εντίτα της εξήγησε τι ακριβώς συνέβη, εκείνη δεν έχασε χρόνο και έκλεισε εισιτήρια για την πρώτη διαθέσιμη πτήση που ήταν την άλλη μέρα.

Στο μεταξύ η Τάνια τα είχε καταφέρει περίφημα. Βρήκε στοιχεία για τους γονείς της και μάλιστα με τρόμο διαπίστωσε πως η μητέρα της είχε πεθάνει εκεί τρία χρόνια πριν γεννηθεί η ίδια! Βρήκε επίσης πως η γιαγιά της είχε πεθάνει εκεί νωρίτερα. Αν ήταν όλα έτσι, τότε πότε γεννήθηκε η ίδια; Είναι πιο μεγάλη απ' ότι το πιστοποιητικό της γράφει στην Πολωνία; Και γιατί η οικογένεια της βρέθηκε εκεί; Στο Δημοτολόγιο η Ανίτα ήταν κανονικά πολιτογραφημένη, όμως η Τάνια ήταν σαν να μην είχε γεννηθεί ποτέ. Μα πως; Η έρευνα της επίσης, έδειξε πως ο πατέρας της δεν είχε πεθάνει. Όχι στην Νάπολη τουλάχιστον. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γυρίσει πίσω. Βγαίνοντας απ' το Δημοτολόγιο αντίκρισε τρία περιπολικά της αστυνομίας και την αδερφή της με τρόμο να την κοιτά.

Η Ανίτα αντίκρισε την Τάνια και με δάκρυα ανακούφισης την χαστούκισε στο μάγουλο αγκαλιάζοντάς την. «Τι νόμιζες πως έκανες; Παραλίγο να σε χάσω και κόντευα να τρελαθώ».
- «Σου ζητώ συγγνώμη, μα βρήκα πράγματα για τα οποία έχω ανάγκη να μάθω» της είπε πολύ ψύχραιμα η Τάνια.

Την ίδια μέρα οι δυο τους πήραν το αεροπλάνο της επιστροφής. Στη διαδρομή, φοβισμένη ακόμα από τον παραλίγο χαμό της μικρής, η Ανίτα υπέκυψε κι άρχισε να εξομολογείται μια τρομακτική ιστορία. «Πραγματικά η γιαγιά μας ήταν άρρωστη και η μαμά μας παραμελούσε το σπίτι για να πηγαίνει στο νοσοκομείο. Ο πατέρας ήταν εξαγριωμένος με τη στάση της μητέρας και άρχισε να πίνει. Σχεδόν κάθε βράδυ ήταν μεθυσμένος όμως κανείς δεν του έλεγε τίποτα. Η μαμά ήταν στο νοσοκομείο κι εγώ πολύ φοβισμένη για να τα βάλω μαζί του. Μέχρι που ένα βράδυ εκείνος ήρθε στο δωμάτιο μου και με βίασε. Με ανάγκασε να μην πω πουθενά τίποτα. Απείλησε για τη ζωή της μαμάς. Το σκηνικό εξακολουθούσε σχεδόν κάθε νύχτα. Σε λίγες εβδομάδες διαμαρτυρόμουν ότι πονούσε η κοιλιά μου και η μαμά με πήρε μαζί της στο νοσοκομείο όπου με εξέτασαν και βρήκαν ότι είμαι έγκυος. Στην ηλικία των 12. Έβαλα τα κλάματα και αναγκάστηκα να ομολογήσω τα πάντα στη μαμά. Γυρίσαμε σπίτι το βράδυ και εκείνη επιτέθηκε στον πατέρα. Αυτός έβγαλε έναν σουγιά που κουβαλούσε παντού μαζί του και τον έμπηξε στο στήθος της. Η μαμά πέθανε αμέσως και η αστυνομία δεν άργησε. Την είχαν καλέσει οι γείτονες λόγω της φασαρίας που άκουγαν. Ο πατέρας είχε προλάβει να με αρπάξει και κατευθύνθηκε για το αεροδρόμιο. Θυμάμαι πως ρώτησε προς τα πού πήγαινε η πρώτη πτήση και σε λίγα λεπτά ήμασταν στο αεροπλάνο με κατεύθυνση την Πολωνία. Φτάνοντας η αστυνομία συνέλαβε εκείνον κι εγώ μπήκα για λίγο καιρό σε ίδρυμα που φιλοξενούσε και της δυο μας μέχρι που βρήκα μόνη μου δουλειά και φύγαμε. Είμαι η μητέρα σου» Οι δυο τους κοιταζόντουσαν σε μια λίμνη από δάκρυα.

Όταν έφτασαν, η Τάνια ζήτησε να δει τον πατέρα τους. Η Ανίτα της εξήγησε πως είναι δικαίωμά της να τον δει απλά αυτή δεν θα την συνόδευε. Πραγματικά η Τόνια πήγε στις φυλακές όπου και τον συνάντησε. Ήταν ένας καλοδιατηρημένος τύπος με μελαμψό δέρμα. «Με λένε Τόνια και είμαι κόρη και αδερφή της Ανίτας» του συστήθηκε ψυχρά.
- «Δεν ξέρω αν η συγγνώμη είναι αυτό που θες να ακούσεις, όμως εγώ είμαι ένας άλλος άνθρωπος σήμερα. Πλέον μόνο ο Θεός κι εσείς μπορείτε να με συγχωρέσετε» απολογήθηκε έχοντας ασπρίσει απ' την τρομάρα του.
- «Γι' αυτό ήρθα. Θέλω να σε συγχωρήσω. Το ίδιο και η Ανίτα. Θέλω να περάσουμε μερικές εορταστικές μέρες μαζί» απάντησε με νάζι η Τόνια.
- «Τότε θα φροντίσω να πάρω μερικές μέρες άδειας. Μετά από σχεδόν 16 χρόνια δικαιούμαι».
- «Τέλεια! Θα περάσω να σε πάρω αύριο την ίδια ώρα» δήλωσε ενθουσιασμένη η Τάνια και έφυγε.

Την επόμενη ημέρα πήγε πραγματικά στις φυλακές όπου και υπέγραψε την άδειά του ως κόρη του. Για πολύ ώρα περπάτησαν στο παρκάκι εκεί κοντά ώσπου έφτασαν στο δάσος. «Θέλω να μιλήσουμε πολύ πριν σχολάσει η Ανίτα και βρεθούμε όλοι μαζί» του ζήτησε και συνέχισαν να περπατούν μέσα στα πυκνά δέντρα. Εκείνος έδειχνε ευδιάθετος και ξέγνοιαστος και παρά τις πρώτες στιγμές αμηχανίας, της μιλούσε συνέχεια. Ξάφνου η Τάνια σταμάτησε να περπατά δείχνοντας ότι πρόσεχε αυτά που της έλεγε, όμως με μια απότομη κίνηση έβγαλε ένα μεγάλο μαχαίρι που είχε πάρει απ' την κουζίνα και το κάρφωσε στην καρδιά του. Το μόνο που ακολούθησε ήταν μια ανταλλαγή στο βλέμμα τους και η Τάνια έφυγε.

Το ίδιο βράδυ είχε ήδη μαγειρέψει στην Ανίτα όταν γύρισε από τη δουλειά και βάζοντας μουσική απολάμβαναν το δείπνο τους, όταν το κουδούνι χτύπησε. Η Ανίτα άνοιξε και η δύο αστυνομικοί εισέβαλαν απότομα μέσα βγάζοντας χειροπέδες τις οποίες περνούσαν στα χέρια της ενώ έλεγαν: «Είστε η Ανίτα Αλ Ζίρι, κόρη του Μάχουτ Αλ Ζίρι; Συλλαμβάνεστε για την δολοφονία του πατέρα σας». Η Ανίτα δεν αντιστάθηκε και ψύχραιμα έκλεισε το μάτι στην Τάνια.

Η Ανίτα θυσιάστηκε για την κόρη της και καταδικάστηκε αυτή σε ισόβια. Οι δυο τους βλεπόντουσαν συνέχεια στα επισκεπτήρια για χρόνια. Μια χριστουγεννιάτικη μέρα η Τάνια δεν πήγε και η Ανίτα παραξενεύτηκε. Την επόμενη μέρα το μυστήριο έλυσε η Εντίτα «Μην δείξεις αδύναμη. Η Τάνια βρέθηκε χθες κρεμασμένη στο δάσος» της είπε δίνοντάς της την εφημερίδα που την είχε στις πρώτες σελίδες με τίτλο: «Χριστούγεννα, σε λάθος τόπο, από λάθος άνθρωπο».

:[