Μια φορά σε έναν καιρό θα γνωρίσετε τον Θανάση. Ο Θανάσης είναι ένας πολύ χαλαρός τύπος, υδραυλικός στο επάγγελμα που έχει δώσει μια νέα διάσταση στο επάγγελμά του και τη ζωή την ίδια. Δεν έχει υποχρεώσεις, δεν χρωστάει πουθενά, δεν δεσμεύεται σε κανέναν. Ακούει δυνατά τη μουσική παίζοντας το μπεγλέρι του και έχοντας στο στόμα του μόνιμα μια οδοντογλυφίδα. Έχει βέβαια δυο μεγάλες αδυναμίες. Τα ρούχα και τις γυναίκες.
Φαίνεται αστείο όμως στη δουλειά πηγαίνει ντυμένος με ακριβά πουκάμισα και παπούτσια. Δεν τον ενδιαφέρει αν θα σκιστούν ή λερωθούν, δεν έχει άλλωστε οικονομικό πρόβλημα. Η ιδιομορφία του αυτή αποφέρει πολύ συχνά διάφορες επιβραβεύσεις. Δε θα φανταστείτε 
ποτέ πόσες ανικανοποίητες γυναίκες υπάρχουν εκεί έξω. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις ελεύθερες, αλλά και στις παντρεμένες. Όταν ο Θανάσης σκύβει κάτω από τον νεροχύτη ξεκινά η δράση. Άλλες του μιλούν για τον εαυτό τους, για το ότι έχουν καταλήξει να βρίσκονται με τον άντρα τους μια φορά το μήνα κι άλλες δεν είναι καθόλου διστακτικές. Όσο ο Θανάσης φτιάχνει, εκείνες «φτιάχνονται». Έτσι ή αλλιώς η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. Στο κρεβάτι δηλαδή, ή και στο πάτωμα!
ποτέ πόσες ανικανοποίητες γυναίκες υπάρχουν εκεί έξω. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις ελεύθερες, αλλά και στις παντρεμένες. Όταν ο Θανάσης σκύβει κάτω από τον νεροχύτη ξεκινά η δράση. Άλλες του μιλούν για τον εαυτό τους, για το ότι έχουν καταλήξει να βρίσκονται με τον άντρα τους μια φορά το μήνα κι άλλες δεν είναι καθόλου διστακτικές. Όσο ο Θανάσης φτιάχνει, εκείνες «φτιάχνονται». Έτσι ή αλλιώς η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. Στο κρεβάτι δηλαδή, ή και στο πάτωμα! Όταν το βράδυ γύρισε σπίτι του εκείνη την ημέρα, τον περίμενε έξω ένας αστυνομικός. «Συλλαμβάνεστε για τον βιασμό της Αριέτας Δραγούμη» του είπε κοφτά και ο Θανάσης δεν απάντησε, μονάχα τέντωσε τα μάτια του στον ουρανό από αγανάκτηση ενώ το όργανο του περνούσε τις χειροπέδες.
Λίγο αργότερα στο τμήμα, ο Θανάσης προσπαθούσε να εξηγήσει στον ανακριτή πως δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Όμως ο ανακριτής ήταν ανένδοτος. «Θέλεις τότε να μας εξηγήσεις πως βρέθηκε αυτό στον τόπο του εγκλήματος»; είπε δείχνοντάς του ένα μεγάλο γαλλικό κλειδί μέσα σε αεροστεγές σακουλάκι και συνέχισε «και ξέρεις ε; Στοιχηματίζω πως είναι δικό σου. Αλλά τι λέω; Εσύ το ξέρεις αυτό αφού εσύ βίασες τη γυναίκα αυτή». Ο Θανάσης γούρλωσε τα μάτια του και σάστισε. Ήταν δικό του το κλειδί. Θα το αναγνώριζε οπωσδήποτε. Η απογοήτευση του αναστάτωσε τις σκέψεις του: «αυτό είναι δικό μου, το ξέρω. Όμως δεν την βίασα εγώ τη γυναίκα. Μπορώ να σου πω πολλά για την Δραγούμη γιατί…» η πόρτα διέκοψε τα λόγια του. Ήταν ένας δικηγόρος. «Λυπάμαι κύριοι, αλλά ότι είπατε-είπατε, τώρα ο πελάτης μου θα συζητήσει μαζί μου» δήλωσε αυστηρά και τον πήρε σε ένα διπλανό δωμάτιο ψιθυρίζοντάς του «με έστειλε ο Μπαχράμης. Μη φοβάσαι για τίποτα». Ο Θανάσης όμως φοβόταν. Για πρώτη φορά στη ζωή του φοβόταν και ήταν αβέβαιος για το μέλλον.
Τί θα μας ξημερώσει αυτή η ιστορία?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνυπομονούμε για την συνεχεια.
:[ Ιωάννα!
ΑπάντησηΔιαγραφήγια αρχη χαιρομαι ιαιδιτερα που δεν βρηκες το τελος απο το πρωτο μερος (βλεπε Μυθο Δεκεμβριου). Ευχομαι η συνεχεια να ειναι εξισου ανατρεπτικη και πολυπλοκη :[