προβληματισμός παρασκευής - ΜΥΘΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ (μέρος 1/4)

Μια φορά σε έναν καιρό που δεν είναι μακρινός απ’ τον δικό μας, σε μια χειμωνιάτικη Αθήνα, ο Αλέκος έχει βγει για δείπνο με την Ρίτσα, την κοπέλα του τα τελευταία τέσσερα χρόνια από τότε που μετακόμισε δηλαδή στην Αθήνα απ’ την Άρτα όταν μετατέθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Βλέποντάς τους από το τζάμι του ακριβού εστιατορίου θα σκεφτείς ότι είναι ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι. Ο Αλέκος το ξέρει και γι’ αυτό τις τελευταίες εβδομάδες όταν βγαίνουν κρατάει πάντοτε το πανάκριβο μονόπετρο που έχει αγοράσει για να την ζητήσει σε γάμο. Ποτέ όμως δε βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις κι έτσι πάντοτε καταλήγει στο συρτάρι. Έτσι κι απόψε, δε δείχνει ιδιαίτερα αποφασισμένος, οπότε αναλώνονται στο να συζητάνε για τα συνηθισμένα, τρώγοντας παράλληλα. Το συνηθισμένο σκηνικό διακόπτει η Ρίτσα: “Ξέρεις, θέλω να σου μιλήσω απόψε” δήλωσε με σοβαρό ύφος, αφήνοντας τον Αλέκο άναυδο ή μάλλον αιφνιδιασμένο. “Είναι τώρα καιρός που βγαίνουμε και περνάω πολύ καλά μαζί σου. Δε σου κρύβω ότι οι γονείς μου με πιέζουν για να προχωρήσουμε, όμως εγώ καταλαβαίνω απόλυτα τις προτεραιότητές μας. Το σκέφτηκα λοιπόν πιο καλά, πιο… από τη δική σου οπτική και πήρα μια απόφαση που νομίζω θα βρεις ενδιαφέρουσα”. Ο Αλέκος είχε μπερδευτεί. Θα τον ζητούσε αυτή σε γάμο; Εκείνη του έλυσε αμέσως την απορία. “Θέλω να διακόψουμε. Δεν έχω τίποτα μαζί σου. Όμως εφόσον δεν προχωράμε, νομίζω πως είναι καλό να δούμε κι άλλους ανθρώπους στη ζωή μας”. Ο Αλέκος είχε γουρλώσει τα μάτια του και πριν προλάβει να αντιδράσει, η Ρίτσα συνέχισε: “Θέλω να ξέρεις από τώρα πως δεν υπάρχει τίποτα με άλλον, απλά το βρίσκω ως το επόμενο βήμα στη ζωή μου, εφόσον δεν περάσαμε μαζί σε κάποιο επόμενο στάδιο. Η αγάπη μου για σένα δε θα αλλάξει. Σε αγαπώ και θέλω να το ξέρεις”. Ο Αλέκος δεν σκεφτόταν καθαρά. Μετά βίας απάντησε: “Σε καταλαβαίνω. Δε θα σε εμποδίσω. Ευχαριστώ για την ειλικρίνεια σου". Η Ρίτσα σηκώθηκε. Τον φίλησε κι έφυγε.

Η νέα πραγματικότητα τον πλήγωσε ιδιαίτερα όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Την επόμενη μέρα στο Πανεπιστήμιο το συζητούσε με ένα-δυο φίλους του, επίσης καθηγητές. Από μακριά έβλεπες το απογοητευμένο του πρόσωπο και τους δύο φίλους του να κοιτάει ο ένας τον άλλο μη μπορώντας να βρουν το σωστό τρόπο να τον παρηγορήσουν. Το ίδιο βράδυ είχαν ραντεβού για μια μπύρα. Ο Αλέκος έστειλε ένα μήνυμα πως δεν είχε όρεξη και δε θα ερχόταν.
- "Αντί να του λέμε πως δεν πειράζει, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βρούμε έναν τρόπο να ξεχαστεί. Με πράξεις όμως, όχι με λόγια".
- "Δεν έχεις άδικο και μόλις μου θύμισες μια θαυμάσια ευκαιρία για αλλαγή. Θυμάσαι ένα πρόγραμμα που τρέχει για εκπαιδευτικούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δίνονται κίνητρα για να διδάξουν στην Ρωσία; Τι λες; Να στείλουμε τον Αλέκο εκεί; Θα του είναι μια θαυμάσια εξαμηνιαία εμπειρία. Που ξέρεις; Μπορεί να γυρίσει με καμιά ρωσίδα πίσω"! Οι δυο τους ενθουσιάστηκαν και περίμεναν την επόμενη μέρα για να ανακοινώσουν τα νέα.

Πράγματι, την επόμενη μέρα του διαφήμισαν την υπηρεσία αυτή και ο Αλέκος εξ αρχής δεν έδειξε αρνητικός. Άλλωστε το εξάμηνο είχε τελειώσει και ο Φεβρουάριος ήταν η καλύτερη ευκαιρία για ένα νέο εξάμηνο, για μια νέα αρχή, σε ένα νέο περιβάλλον, με νέα συναισθήματα! Η απάντηση από το Υπουργείο δεν άργησε. Ο Αλέκος έγινε άμεσα αποδεκτός εξαιτίας του άριστου βιογραφικού του και των πολλών γλωσσών του. Ρώσικα δεν ήξερε, όμως ήξερε ότι ήθελε πολύ αυτήν την αλλαγή. Την επόμενη Παρασκευή θα ταξίδευε σε μια νέα περιπέτεια.

:[
Διαβάστε το επόμενο μέρος του Μύθου, την ερχόμενη Παρασκευή στις 12:00