προβληματισμός κυριακής - ΜΥΘΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Μια φορά σε έναν καιρό που δεν είναι μακρινός απ’ τον δικό μας, σε μια χειμωνιάτικη Αθήνα, ο Αλέκος έχει βγει για δείπνο με την Ρίτσα, την κοπέλα του τα τελευταία τέσσερα χρόνια από τότε που μετακόμισε δηλαδή στην Αθήνα απ’ την Άρτα όταν μετατέθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Βλέποντάς τους από το τζάμι του ακριβού εστιατορίου θα σκεφτείς ότι είναι ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι. Ο Αλέκος το ξέρει και γι’ αυτό τις τελευταίες εβδομάδες όταν βγαίνουν κρατάει πάντοτε το πανάκριβο μονόπετρο που έχει αγοράσει για να την ζητήσει σε γάμο. Ποτέ όμως δε βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις κι έτσι πάντοτε καταλήγει στο συρτάρι. Έτσι κι απόψε, δε δείχνει ιδιαίτερα αποφασισμένος, οπότε αναλώνονται στο να συζητάνε για τα συνηθισμένα, τρώγοντας παράλληλα. Το συνηθισμένο σκηνικό διακόπτει η Ρίτσα: “Ξέρεις, θέλω να σου μιλήσω απόψε” δήλωσε με σοβαρό ύφος, αφήνοντας τον Αλέκο άναυδο ή μάλλον αιφνιδιασμένο. “Είναι τώρα καιρός που βγαίνουμε και περνάω πολύ καλά μαζί σου. Δε σου κρύβω ότι οι γονείς μου με πιέζουν για να προχωρήσουμε, όμως εγώ καταλαβαίνω απόλυτα τις προτεραιότητές μας. Το σκέφτηκα λοιπόν πιο καλά, πιο… από τη δική σου οπτική και πήρα μια απόφαση που νομίζω θα βρεις ενδιαφέρουσα”. Ο Αλέκος είχε μπερδευτεί. Θα τον ζητούσε αυτή σε γάμο; Εκείνη του έλυσε αμέσως την απορία. “Θέλω να διακόψουμε. Δεν έχω τίποτα μαζί σου. Όμως εφόσον δεν προχωράμε, νομίζω πως είναι καλό να δούμε κι άλλους ανθρώπους στη ζωή μας”. Ο Αλέκος είχε γουρλώσει τα μάτια του και πριν προλάβει να αντιδράσει, η Ρίτσα συνέχισε: “Θέλω να ξέρεις από τώρα πως δεν υπάρχει τίποτα με άλλον, απλά το βρίσκω ως το επόμενο βήμα στη ζωή μου, εφόσον δεν περάσαμε μαζί σε κάποιο επόμενο στάδιο. Η αγάπη μου για σένα δε θα αλλάξει. Σε αγαπώ και θέλω να το ξέρεις”. Ο Αλέκος δεν σκεφτόταν καθαρά. Μετά βίας απάντησε: “Σε καταλαβαίνω. Δε θα σε εμποδίσω. Ευχαριστώ για την ειλικρίνεια σου". Η Ρίτσα σηκώθηκε. Τον φίλησε κι έφυγε.

Η νέα πραγματικότητα τον πλήγωσε ιδιαίτερα όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Την επόμενη μέρα στο Πανεπιστήμιο το συζητούσε με ένα-δυο φίλους του, επίσης καθηγητές. Από μακριά έβλεπες το απογοητευμένο του πρόσωπο και τους δύο φίλους του να κοιτάει ο ένας τον άλλο μη μπορώντας να βρουν το σωστό τρόπο να τον παρηγορήσουν. Το ίδιο βράδυ είχαν ραντεβού για μια μπύρα. Ο Αλέκος έστειλε ένα μήνυμα πως δεν είχε όρεξη και δε θα ερχόταν.
- "Αντί να του λέμε πως δεν πειράζει, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βρούμε έναν τρόπο να ξεχαστεί. Με πράξεις όμως, όχι με λόγια".
- "Δεν έχεις άδικο και μόλις μου θύμισες μια θαυμάσια ευκαιρία για αλλαγή. Θυμάσαι ένα πρόγραμμα που τρέχει για εκπαιδευτικούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δίνονται κίνητρα για να διδάξουν στην Ρωσία; Τι λες; Να στείλουμε τον Αλέκο εκεί; Θα του είναι μια θαυμάσια εξαμηνιαία εμπειρία. Που ξέρεις; Μπορεί να γυρίσει με καμιά ρωσίδα πίσω"! Οι δυο τους ενθουσιάστηκαν και περίμεναν την επόμενη μέρα για να ανακοινώσουν τα νέα.

Πράγματι, την επόμενη μέρα του διαφήμισαν την υπηρεσία αυτή και ο Αλέκος εξ αρχής δεν έδειξε αρνητικός. Άλλωστε το εξάμηνο είχε τελειώσει και ο Φεβρουάριος ήταν η καλύτερη ευκαιρία για ένα νέο εξάμηνο, για μια νέα αρχή, σε ένα νέο περιβάλλον, με νέα συναισθήματα! Η απάντηση από το Υπουργείο δεν άργησε. Ο Αλέκος έγινε άμεσα αποδεκτός εξαιτίας του άριστου βιογραφικού του και των πολλών γλωσσών του. Ρώσικα δεν ήξερε, όμως ήξερε ότι ήθελε πολύ αυτήν την αλλαγή. Την επόμενη Παρασκευή θα ταξίδευε σε μια νέα περιπέτεια.

Το πρώτο που κατάλαβε ο Αλέκος φτάνοντας στη Μόσχα, ήταν το κρύο. Χιόνια παντού και θερμοκρασία αρκετά υπό το μηδέν του χάρισαν την πρώτη ψυχρολουσία. Η δεύτερη δεν άργησε να φτάσει καθώς διαπίστωσε πως δεν ήταν πολλοί εκείνοι που ήξεραν αγγλικά ή κάποια άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα γνωστή στον Αλέκο. Την απογοήτευσή του διέκοψε μια μικρή ταμπέλα που κρατούσε μια πανέμορφη γυναίκα: "Dr. A. Koumtzis" έγραφε και ο Αλέκος αναγνώρισε το όνομά του ενώ πλησίαζε την κοπέλα.
- "Αυτός πρέπει να είμαι εγώ" της είπε χαμογελώντας.
- "Καλώς ορίσατε στην Μόσχα! Βλέπω ότι είστε καλά ντυμένος, οπότε μπορούμε να ξεκινήσουμε. Ονομάζομαι Νατάσα και είμαι εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ. Θα φροντίσω να σας ενημερώσω για τη διαμονή και τη διδασκαλία σας, καθώς και για ότι χρειαστείτε". Η Νατάσα ήταν μια υπέροχη ξανθιά γυναίκα με λαμπερά γαλανά μάτια και υπέροχο άρωμα. Ο Αλέκος θα ήταν αδύνατο να μην το προσέξει, ιδιαίτερα αφού τον οδήγησε στο αυτοκίνητό της οδηγώντας τον στο Κίμκι. "Το Κίμκι είναι μια μικρή πόλη που λειτουργεί σαν προάστιο της Μόσχας. Στην περιοχή που θα μένετε υπάρχει μια κοινότητα καθηγητών και εργαζόμενων στο πανεπιστήμιο καθώς και ένα από τα κτίρια που στεγάζουν τους φοιτητές. Ξέρετε, το Πανεπιστήμιό μας κατέχει περί των 600 κτιρίων όπου στεγάζονται οι σχολές του. Δεν είναι τυχαίο ότι έντεκα από τους δεκαοκτώ ρώσους που έχουν βραβευτεί με το βραβείο Νόμπελ, είναι απόφοιτοί μας..." Η Νατάσα μιλούσε ακατάπαυστα για το πανεπιστήμιο και την ρωσική κουλτούρα ενώ ο Αλέκος προσπαθούσε να μείνει προσηλωμένος στα λεγόμενά της, το υπέροχο χιονισμένο τοπίο και την ανεβασμένη φούστα της καθώς οδηγούσε προς το Κίμκι.

Σύντομα η Νατάσα του έδειξε την περιοχή, το διαμέρισμά του, ενώ του είπε που θα μπορεί να την βρει εκείνος σε περίπτωση που χρειαζόταν κάτι. Ο Αλέκος συνεχώς αναρωτιόταν αν ήταν όλοι τόσο... φιλόξενοι στη Ρωσία! Την επόμενη μέρα μεταφέρθηκαν στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου στη Μόσχα και ο Αλέκος είχε μια πρώτη γνωριμία με τους μαθητές του. Ευτυχώς το μάθημα θα γινόταν στα Αγγλικά καθώς επρόκειτο για μεταπτυχιακό τμήμα στην Ορυκτολογία και Πετρολογία. Με χαρά διαπίστωσε πως ο Αντρέ ήταν έλληνας φοιτητής οπότε τον πλησίασε περισσότερο. "Ο πατέρας μου είναι έλληνας. Εγώ γεννήθηκα στο Κίμκι που είναι λίγο έξω από τη Μόσχα αλλά έμαθα από μικρός τα ελληνικά". Μάλιστα! Και έλληνας και γείτονας.

Ο Αλέκος ήταν πλέον αισιόδοξος και θέλησε να εκφράσει την καλή του διάθεση καλώντας την Νατάσα σε δείπνο: "Έχεις κάνει τόσα πολλά για μένα και αισθάνομαι ήδη σαν στο σπίτι μου. Θέλω τουλάχιστον να βγεις μαζί μου για ένα βράδυ. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης". Η Νατάσα δέχτηκε και το ίδιο βράδυ ήταν μαζί σε ένα τοπικό εστιατόριο. Στην αρχή μίλησαν για την καριέρα τους και τις προοπτικές τους. Ο Αλέκος της εξομολογήθηκε πως ένοιωσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Αντρέ. «Είναι φυσικό. Βρήκες κάποιον από την πατρίδα σου! Σε πληροφορώ πως αυτός ο νεαρός είναι από τους καλύτερους μας φοιτητές. Θα γίνει ένας λαμπρός επιστήμονας» του είπε εκείνη, ενώ η κουβέντα δεν άργησε να περάσει στα πιο προσωπικά τους με τους δύο να ανοίγουν την καρδιά τους και τον Αλέκο να προκαλεί συνεχώς την Νατάσα. Τελικά, το βράδυ κατέληξαν στο διαμέρισμά της όπου τον προσκάλεσε περνώντας μια πολύ ερωτική και παθιασμένη βραδιά.

Μετά από μέρες ο Αλέκος συνάντησε στο αναγνωστήριο τον Αντρέ που τον χαιρέτησε φιλικά. Ο Αντρέ ανάμεσα στα βιβλία που ήταν έξω απ’ την τσάντα του, είχε και ένα μεγάλο κόκκινο βιβλίο.
- «Τι είναι αυτό το βιβλίο»; Ρώτησε φιλικά ο Αλέκος.
- «Καλημέρα σας κύριε καθηγητά» απάντησε κοφτά ο Αντρέ καθώς μάζεψε πρόχειρα τα βιβλία του και έφυγε βιαστικά απ’ την αίθουσα. Ο Αλέκος προβληματίστηκε. Αλήθεια τι είχε αυτό το βιβλίο;

Τις τελευταίες μέρες ο Αλέκος παρατηρούσε πως ο Αντρέ έλειπε από το μάθημά του και όπως έμαθε από τη γραμματεία, είχε να παρακολουθήσει μάθημα στο Πανεπιστήμιο μια ολόκληρη εβδομάδα. Ιδιαίτερα ασυνήθιστο για τον πάντοτε σχολαστικό Αντρέ. Ο Αλέκος είχε προβληματιστεί και το μοιράστηκε με την Νατάσα. «Θέλω τα στοιχεία του. Πρέπει να τον βρω. Να ανακαλύψω τι συμβαίνει. Ενδιαφέρομαι πραγματικά για αυτό το παιδί. Ξέρω πως εσύ απ’ τη θέση σου μπορείς να βρεις πρόσβαση στα αρχεία των φοιτητών. Θα με βοηθήσεις»; Η Νατάσα τον φίλησε κι έφυγε κλείνοντάς του το μάτι. Πράγματι το ίδιο βράδυ μετά τη δουλειά οι δυο τους έφυγαν για το σπίτι του.

Ήταν ένα τεράστιο οίκημα λίγο πιο μακριά από τη γειτονιά τους, στο Κίμκι. Το ζευγάρι κοντοστάθηκε και χτύπησε την τεράστια πόρτα. Όταν ο Αντρέ άνοιξε, αιφνιδιάστηκε βλέποντάς τον καθηγητή του και μια άγνωστη γυναίκα δίπλα του κι έκλεισε απότομα την πόρτα. Ο Αλέκος του ζήτησε να τους ανοίξει μιλώντας του ήρεμα και εξηγώντας του το ενδιαφέρον για το πρόσωπό του. Η πόρτα άνοιξε και ο νεαρός τους υποδέχτηκε στο θεόρατο σπίτι. Σύντομα τους ενημέρωσε πως έμενε μόνος στο σπίτι, καθώς είχε χάσει τους γονείς του από επίθεση μυστικών πρακτόρων της KGB όταν ήταν ακόμα μικρός. Τους εξήγησε πως παίρνει ένα επίδομα από την πολιτεία όμως ποτέ δε θέλησε να βάλει άλλον άνθρωπο στο σπίτι του. Ο Αλέκος αργότερα τον ρώτησε γιατί αντέδρασε έτσι εκείνο το πρωί, όταν τον ρώτησε για το βιβλίο. Ο νεαρός σάστισε και αργοπορημένα απάντησε: «Είναι ένα φωτογραφικό άλμπουμ με όλες τις φωτογραφίες που έχω από τους γονείς μου. Δεν το μοιράζομαι με κανέναν, δε το αφήνω μακριά μου». Ο Αλέκος είχε δακρύσει όμως η Νατάσα συγκρατούνταν σθεναρά.

Εκείνη η μέρα ήταν σημαντική για την μετέπειτα σχέση των τριών. Άρχισαν έκτοτε να κάνουν παρέα και εκτός σχολής. Να πηγαίνουν βόλτες ή να μαζεύονται σπίτι συζητώντας για την ορυκτολογία. Συχνά μάλιστα, ο Αντρέ ρωτούσε πράγματα για την Ελλάδα. Ποτέ όμως δεν άφηνε τη συζήτηση να προσεγγίσει την οικογένειά του κι αυτό είχε βάλει σε σκέψεις την Νατάσα.
- «Νομίζω πως ο Αντρέ μας κρύβει κάτι. Ειδικά για αυτό το βιβλίο. Δε νομίζω πως λέει όλη την αλήθεια» ανέφερε καχύποπτα η Νατάσα στον Αλέκο ο οποίος διαφώνησε:
- «Δε νομίζω πως υπάρχει κάτι πέρα από το ότι το παιδί είναι ευαίσθητο με την οικογένεια που έχασε. Θα βρω το βιβλίο και θα σου το αποδείξω» απάντησε με πείσμα.

Μετά από μέρες οι τρεις τους επισκέφθηκαν μια πλατεία όπου ο δήμος ετοίμαζε αποκριάτικες εκδηλώσεις. Το πρόσωπο του Αντρέ έλαμπε και το ίδιο χαρούμενοι ήταν όλοι, ταιριαστοί στο κλίμα της διασκέδασης που επικρατούσε στο χώρο. Μάλιστα, η Νατάσα έκατσε στην ειδική καρέκλα όπου θα της έβαφαν το πρόσωπο και κάλεσε για τον ίδιο λόγο και τον Αντρέ: «Έλα! Μην είσαι σπασίκλας» τον προκάλεσε κι αυτός άφησε την τσάντα του στον Αλέκο και την ακολούθησε. Όταν τελείωσαν γύρισαν στον Αλέκο ο οποίος όμως δεν ήταν εκεί. Η διάθεση άλλαξε και οι δυο τους αναστατώθηκαν αρχίζοντας να τον ψάχνουν δίχως όμως αποτέλεσμα.

Στο μεταξύ τον Αλέκο είχαν απαγάγει δύο κουκουλοφόροι που τον μετέφεραν σε μια αποθήκη σε άγνωστη για αυτόν τοποθεσία. Κανείς δεν τον πείραξε. Του έδεσαν τα μάτια και τον μετέφεραν κοντά στο σπίτι του το επόμενο βράδυ αφού του αφαίρεσαν το πορτοφόλι και τη τσάντα του παιδιού.

Ο Αλέκος ήταν σπίτι μόνος και ανήμπορος να αντιδράσει. Πρώτη του κίνηση ήταν να επισκεφθεί τον Αντρέ στο σπίτι. Εκείνος δεν του άνοιγε.
- «Τι; Θέλεις τώρα να έρθεις να με σκοτώσεις; Φύγε! Έχω ήδη φωνάξει την αστυνομία» φώναζε πανικόβλητος.
- «Τι είναι αυτά που λες; Με λήστεψαν και με απήγαγαν. Τι σχέση έχει αυτό με σένα»; Ο Αλέκος απορημένος απαντούσε.

Γυρνώντας απογοητευμένος σπίτι, δεν επικοινώνησε με τη Νατάσα. Προσπάθησε να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Ξαφνικά πολλά ερωτήματα περνούσαν απ’ το μυαλό του. Γιατί τον απήγαγαν για μια απλή ληστεία πορτοφολιού; Γιατί του πήραν την τσάντα εφόσον είχαν τον χρόνο να διαπιστώσουν ότι δεν είχε μέσα τίποτα άλλο παρά βιβλία; Γιατί ο Αντρέ φοβόταν για τη ζωή του; Και ύστερα... γιατί η Νατάσα επέμενε να δει το περιεχόμενο του κόκκινου βιβλίου που ήταν κρυμμένο στη τσάντα; Αποφάσισε να βρεθεί με την Νατάσα και να της φερθεί σαν τίποτα να μη συνέβη. Πράγματι, συναντήθηκαν κι όταν αυτή αγχωμένη για την κατάσταση του, άρχισε τις ερωτήσεις, εκείνος την καθησύχασε πως δεν ήταν παρά μια ληστεία μονάχα. Τότε θέλησε να την δοκιμάσει:
- «Ο Αντρέ με προβλημάτισε! Δε θέλει να μου μιλήσει. Σα να φταίω εγώ που έγινε όλο αυτό» είπε σκεπτικός.
- «Μη φοβάσαι, μην ξεχνάς τι έχει περάσει στην παιδική του ηλικία. Δώσε του τον χρόνο που χρειάζεται», απάντησε ψύχραιμα για να συνεχίσει: «Θα πρέπει να λείψω για λίγες μέρες. Με στέλνουν έξω από τη Μόσχα για μια εκπαιδευτική έρευνα” του είπε φιλώντας τον και έφυγε.

Ο Αλέκος δεν έχασε χρόνο και ακολούθησε την Νατάσα. Εκείνη ποτέ δεν έφυγε απ’ την Μόσχα. Έφτασε κάτω από άκρα μυστικότητα σε ένα γυάλινο κτίριο όπου και συνάντησε μερικούς πολύ καλοντυμένους τύπους. Ο Αλέκος κοιτούσε από μακριά, όμως η έκπληξη ήρθε από αλλού. Ήταν ο Αντρέ. Και μαζί του είχε ένα αυτόματο όπλο. Όταν συναντηθήκαν τα βλέμματά τους, ο Αλέκος πάγωσε. Ο νεαρός έβαλε το δάχτυλο μπροστά στο στόμα του, κάνοντας νόημα στον καθηγητή να μείνει σιωπηλός. Με μια απότομη κίνηση πλησίασε και άρχισε να πυροβολεί ακατάπαυστα εναντίον τους. Εκείνοι δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν και ο Αντρέ άφησε τους πάντες αιμόφυρτους. Ο Αλέκος πανικόβλητος πρόλαβε να πλησιάσει την Νατάσα. Έσκυψε πάνω της και ψιθύρισε: «Τι συμβαίνει; Τι είναι εδώ; Ποια είσαι;» Εκείνη σε μια λίμνη αίματος πρόλαβε να του απαντήσει: «Μην ανησυχείς. Εσύ είσαι ο έλληνας. Το δόλωμα» και άφησε την τελευταία της πνοή.

Ο Αντρέ βρήκε το κόκκινο βιβλίο του σε ένα συρτάρι, πλησίασε τον Αλέκο και το άνοιξε μπροστά του. Δεν είχε σελίδες ή φωτογραφίες μέσα του, μα έναν αποθηκευτικό χώρο μέσα στον οποίο βρισκόταν ένα κομμάτι πέτρας. Δεν ήταν όμως μια απλή πέτρα. «Αυτό κύριε καθηγητά είναι μια σπάνια μορφή επεξεργασμένης γραφήνης. Από αυτό μπορείς να δημιουργήσεις ενέργεια για να λειτουργήσει το Κίμκι για ένα μήνα. Σε λίγα λεπτά η αστυνομία θα με οδηγήσει στη φυλακή. Πάρε το και φύγε για την Ελλάδα. Βρες άτομα της εμπιστοσύνης σου και εκμεταλλεύσου το για το καλό της χώρας σου και της επιστήμης. Εγώ δεν έχω επιλογή πλέον. Καμία προοπτική». Τον μονόλογό του διέκοψαν σειρήνες της αστυνομίας. Ο Αλέκος το πήρε και έφυγε.

Συνέχισε την διδασκαλία του για το υπόλοιπο εξάμηνο στην Μόσχα και ύστερα γύρισε στην Ελλάδα και τους φίλους του. Μαζί, μετά από χρόνια ανέπτυξαν ένα σύστημα παραγωγής ενέργειας στα πλαίσια του ερευνητικού έργου του Πανεπιστημίου Αθηνών, το οποίο έγινε ανάρπαστο παγκοσμίως. Ήταν το κλειδί της ανάπτυξης για την Ελλάδα και η αφορμή για να βραβευτεί με Νόμπελ η επιστημονική ομάδα του Αλέκου.

:[