προβληματισμός πέμπτης - ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΙ ΝΕΟΙ. ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ!

Καληνωρίσματα. Σε πρόσφατη μελέτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης προέκυψε πως οι νέοι στην Ευρώπη εγκαταλείπουν το σχολείο. Τα υψηλότερα ποσοστά εγκατάλειψης από την δευτεροβάθμια –κυρίως- εκπαίδευση παρατηρούνται στα αγόρια και στην Ισπανία, τη Μάλτα, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Βρετανία. Αντίθετα, στην Τσεχία, την Πολωνία και την Λιθουανία η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών παίρνει πτυχίο, ενώ και στην Ελλάδα το ποσοστό αποφοίτησης είναι ικανοποιητικό.

Από τη μια δεν είναι δυνατό να μην διακρίνουμε πως το πρόβλημα παρατηρείται κυρίως στις Μεσογειακές χώρες όπου σύμφωνα με τους ειδικούς τα παιδιά παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες, προβλήματα κοινωνικής ένταξης που εντοπίζονται περισσότερο στα παιδιά μεταναστών, έλλειψη καθοδήγησης, προβλήματα ψυχολογικά ή υγείας. Είναι προφανές πως το μεταναστατευτικό κύμα που πλήττει τη χώρα μας θα μας φέρει και εμάς προ των πυλών του προβλήματος. Όμως εδώ πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε εθνικούς διαχωρισμούς. Το ζήτημα αφορά το μέλλον αυτού του κόσμου, τα παιδιά μας. Στην Ευρώπη αναμένεται να ληφθούν μέτρα άρσης των φυλετικών διακρίσεων κι αυτό θα είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα, όμως δεν αρκεί.

Τα παιδιά που δεν λαμβάνουν την βασική εκπαίδευση είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν περισσότερα προβλήματα κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Σκέφτομαι ήδη κοινωνικές διακρίσεις από το μετέπειτα περιβάλλον, πιθανή υποτίμηση μέσα από την ίδια την οικογένεια ή πρακτική δυσκολία σε τομείς όπως η ανάγνωση, η γραφή, η κριτική σκέψη κ.α. Είναι αλήθεια πως η έλλειψη βασικής εκπαίδευσης δε μπορεί να συσχετιστεί με κάτι θετικό, όμως ας μη γελιόμαστε, η εφηβεία χαρακτηρίζεται από μια κρίση στις επιθυμίες και τις προτεραιότητες του νέου κι έτσι όλοι ξέρουμε πως το σχολείο δεν είναι πάντα αρεστό, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει η κατάλληλη στήριξη.

Στην αντίπερα όχθη το πρότυπο μοντέλο γονιού επιθυμεί διακαώς να δει τα παιδιά του να διαπρέπουν στα πανεπιστήμια χτίζοντας σπουδαία επαγγελματική καριέρα. Στην Ελλάδα η επιθυμία αυτή μετατράπηκε στην αρρώστια της παραγωγικής τάξης. Ξαφνικά, σταμάτησαν να υπάρχουν (έλληνες) εργάτες στις οικοδομές, οι υδραυλικοί και οι ηλεκτρολόγοι ακριβοπληρώνονται καθώς είναι πλέον δυσεύρετοι και οι γεωργοί και κτηνοτρόφοι αρχίζουν να πωλούν τις περιουσίες τους σε ξένους καθώς τα παιδιά τους μετακομίζουν στα αστικά κέντρα προσπαθώντας να πετύχουν την καριέρα που ονειρεύονται! Επ’ αφορμής αυτού ας σκεφτούμε λοιπόν αντίστροφα. Κι αν αυτή η αποστροφή από τις σπουδές σημάνει την επιστροφή στην ενασχόληση με τον πρωτογενή τομέα; Αν είναι η απάντηση στο πρόβλημα της παραγωγικότητας σε μια επαγγελματική αγορά που είναι πλέον κορεσμένη στα αστικά κέντρα που είναι πυκνοκατοικημένα και ασφυκτιούν εμπορικά;

Η βασική εκπαίδευση είναι όχι μόνο αναφαίρετο δικαίωμα κάθε παιδιού στον κόσμο, αλά και υποχρέωσή του ώστε να γίνει ολοκληρωμένος άνθρωπος. Η μη συνέχιση των πανεπιστημιακών σπουδών όμως δεν είναι δα και έγκλημα! Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους παραγωγικούς. Και η παραγωγή δεν είναι μόνο οι επιστήμες.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΠΡΟΒΛΕΨΕΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ :[