προβληματισμός σαββάτου - ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: ΕΣΥ ΠΛΗΡΩΣΕΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΟΥ;

Ξέρεις αυτά τα μικρά πράγματα που είναι δεδομένα καθημερινά σε όλους αλλά ποτέ κανείς δεν τα προσέχει τόσο που να τα θαυμάσει, όπως το περίτεχνο φύσημα του αέρα ή τις αδέσποτες γάτες που γυρνάνε άφοβα από τον κάδο στο σοκάκι. Είναι αλήθεια πως λίγοι παρατηρούν το μεγαλείο της φύσης και της ζωής επειδή δεν προλαβαίνουν, επειδή δεν είναι στις προτεραιότητές τους ή επειδή απλά πρέπει να μοχθήσουν για κάτι άλλο, πιο μεγάλο, πιο σημαντικό. Έτσι, οι ζωές γίνονται μικρές, μικρότερες, ασήμαντες καθώς ο κόσμος, η ροή του πλανήτη του ξεπερνά συνεχίζοντας σε έναν παράλληλο δικό του ρυθμό που είναι όμως γεμάτος αδικίες, γεμάτος βιαιότητες. Ξέρεις ότι κάποιος τύπος ευθύνεται γι’ αυτό το χάλι.

Και τότε γίνεται! Βλέπεις έναν γελωτοποιό να κάθεται σε μια γωνία του δρόμου, σε μια γωνία της ζωής (σου) και να γελάει ειρωνικά. Ακούς ένα γέλιο χωρίς ήχο που καταφέρνει να σε εκνευρίσει χωρίς εσύ να μπορείς να αντιδράσεις. Εκείνος συνεχίζει να γελάει και να σου γνέφει καρφώνοντάς σε με τα μάτια, σα να σου λέει “θα πληρώσεις το χρέος σου”. Μα ποιό χρέος; Εσύ δεν έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Αλήθεια πιστεύεις ότι έχει σημασία; Ότι η ταχύτητα της ροής της ζωής θα εξετάσει ποτέ την ένσταση σου;

Και τότε διαλέγεις να αγνοήσεις το γέλιο και κοιτάς τον ήλιο που δύει με έναν ιδιόμορφο τρόπο, λίγο αργό και λίγο βιαστικό σαν μια μόνιμη πανσέληνος να βιάζεται να ακολουθήσει και όταν αυτή ανεβαίνει στον ουρανό βλέπεις ζωγραφισμένο το πρόσωπο ενός τύπου που δείχνει να αποφασίζει για όλους, να βάζει στοιχήματα για το αν τελικά ο καθένας θα τα καταφέρει παίζοντας και διασκεδάζοντας με τον ανθρώπινο μόχθο. Είναι προφανές… πως όλα είναι πιθανά πλέον. Τίποτα δε θα με εντυπωσιάσει ξανά. Δε θα με ξαναπροβληματίσει το “κακό” που κατοικεί σε αυτή τη Γη και στις ψυχές των ανθρώπων.

Αφήνεις την κριτική παράμερα για να συνεχίσεις τον αγώνα σου, όμως τότε αρχίζεις και τα συνδέεις όλα μεταξύ τους. Ο τύπος που ευθύνεται, ο γελωτοποιός που ειρωνεύεται και το πρόσωπο που βάζει στοιχήματα. Είναι όλοι τους το ίδιο πρόσωπο που ότι κι αν κάνουμε θα μας κρατάει κάτω ακόμα και με τη βία. Εσύ θα προσπαθείς για να απελευθερωθείς, αλλά πως ένα “τίποτα” μπορεί να καταφέρει κάτι μπροστά στη μεγάλη δύναμη; Ο μόνος λόγος που ζεις είναι για να πληρώνεις το χρέος σου. Τι ωραία που θα ήταν να ήμασταν ελεύθεροι –έτσι για αλλαγή- να μην έχουμε αλυσίδες στη ζωή, να πούμε “η ζωή μου ανήκει”! Όμως έτσι είναι η ζωή, οπότε ζήσε για να πληρώσεις το χρέος σου και σκάσε. Μη μιλάς, σπαταλάς χρόνο και ενέργεια. Σκάσε και πλήρωσε το χρέος (ψιθύρισε μόνο “η ζωή μου ανήκει”) :[