προβληματισμός παρασκευής - ΜΥΘΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ: Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ (μέρος 2/4)

Η πρώτη μέρα στην Αλεξανδρούπολη ήταν πολύ παράξενη. Σαν ένας τρόφιμος που μόλις αποφυλακίστηκε. Για τον Νίκο τώρα άρχιζε η ζωή. Ναι, ίσως στην αρχή να ήταν φοβισμένος, όμως μέσα του ήθελε απλά να ζήσει για τον εαυτό του. Να βιώσει τις δικές του εμπειρίες, να πληρώσει τα δικά του λάθη. Και θα το έκανε!

Όταν ήρθε η μέρα να γραφτεί στο πανεπιστήμιο δεν ένοιωθε δέος ή αγωνία. Ήθελε απλά να ζήσει και αυτό. Όπως ο ερωτευμένος που βιάζεται να φιλήσει για πρώτη φορά την κοπέλα του. Κοπέλα είπα; Μα βέβαια, ο Νίκος δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορος στα κορίτσια που περνούσαν από μπροστά του. Νόμιζε πως όλες του χαμογελούσαν κι εκείνος ψιθύριζε στον εαυτό του: “Έφτασα στον παράδεισο”! Οι πρώτες γνωριμίες όμως δεν είναι κορίτσια, είναι αγόρια. Πολλά αγόρια. Θα το συνειδητοποιήσετε αν τον δείτε να κανονίζει εξόδους με τους νέους του συμφοιτητές κατά δεκάδες. Δεν υπερβάλλω. Έχουν πολύ πλάκα οι πρωτοετείς. Έτσι κι ο Νίκος στο πρώτο εξάμηνο γνώρισε πολλά παιδιά. Με άλλα αντάλλασαν μια καλημέρα, με άλλα μερικές σημειώσεις και με άλλα τα βράδια τους μακριά από το Πανεπιστήμιο.

Με τον Δημήτρη συναντήθηκαν μακριά από τα θρανία για πρώτη φορά σε ένα ταξίδι τους στην Κρήτη. Ήταν και οι δύο κρητικοί, όμως δεν ήταν το μοναδικό τους κοινό. Σύντομα διαπίστωσαν πως μαζί μπορούσαν να ξεσηκώσουν ένα αεροδρόμιο και ένα αεροπλάνο με τα πειράγματά τους. Εν καιρώ θα διαπίστωναν πως μαζί μπορούσαν να κάνουν πολλά περισσότερα. Σε λίγο καιρό ο Νίκος χώρισε με τη Μαρία. Η απόσταση βλέπετε είναι δύσκολο βίωμα. Ο Δημήτρης στάθηκε πιο τυχερός. Γνώρισε στην Αλεξανδρούπολη την Εύη. Μαζί δημιούργησαν μια άλλοτε μικρή κι άλλοτε μεγάλη παρέα, με χαρακτηριστικό πάντα το γέλιο και την ξεγνοιασιά. Πολλές φορές θαρρείς πως το γέλιο τους θα τους έκοβε την ανάσα. Γελάω μέχρι και σήμερα όσο το σκέφτομαι.

Ο Νίκος τίμησε την παρέα του και θυμάμαι πως πάντοτε βρέθηκε δίπλα σε όποιον είχε ανάγκη. Η παρέα ήταν πολύ δεμένη, όμως ο Νίκος κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων δεν έχασε την ευκαιρία να ζήσει όμορφες στιγμές και με μερικές συμφοιτήτριές του. Η Αγγελική ήταν η καθώς πρέπει, η Άννα η ντροπαλή, η Αλέκα ήταν πιο ατίθαση και η Αθανασία το απωθημένο. Με την Αθανασία ήταν πάντοτε τόσο κοντά ο Νίκος, όμως ποτέ δεν πήρε αυτό που ονειρευόταν από εκείνη. Και όταν οι σχέσεις τελείωναν ο Δημήτρης και η παρέα του ήταν εκεί για να τον στηρίξουν. Σαν ένα “λόγο τιμής” χωρίς ημερομηνία λήξης. Εκεί όταν μεθούσε, εκεί όταν χρειάστηκε βοήθεια στις εξετάσεις, εκεί όταν μπήκε στο νοσοκομείο, εκεί για μια παρέα απλή, αλλά αληθινή. Ο Νίκος είχε μάθει από μικρός να πνίγει τα συναισθήματά του, όμως ότι δεν εξέφραζε συναισθηματικά, το έκανε εκφράζοντας το φιλότιμό του. Και αυτό το φιλότιμο δε θα το βρεις πουθενά.

:[
διαβάστε το επόμενο μέρος του Μύθου, την ερχόμενη Παρασκευή στις 12:00