καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

σημερινή προσθήκη στην λίστα των βραβεύσεων τσι μέρας
από ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ. ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ. ΓΙΑΤΙ ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΑ ΜΗΠΩΣ ΤΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΑΜΕ.

Είμαι μέσα στο λεωφορείο και μπαίνει ο ελεγκτής. Καθόμουν στο τέλος πίσω κι έτσι είχα την ευκαιρία να βλέπω τι κάνει όλος ο κόσμος μπροστά μου. Με τον που τον είδαν βγήκαν κάρτες, εισιτήρια έτοιμα όλα. Κανένας λαθραίος δεν υπήρχε, κανένας «δεν πληρώνω» δεν υπήρχε.
Καθώς με πλησίαζε τους κοίταξα όλους που περήφανα είχαν βάλει πίσω τις κάρτες και τα εισιτήρια ελεγμένα και είχαν γυρίσει πίσω στο κόσμο τους, πως αν εκείνη τη στιγμή φώναζα ένα δυνατό «δεν πληρώνω» η αντίδραση θα ήταν πανομοιότυπη σαν κάποιος τύπος με χακί μπουφάν, κόκκινο κασκόλ και μούσια να μπουκάρει μέσα σε μια συγκέντρωση τεχνοκρατών σε ένα πολυτελείας ξενοδοχείο και να φωνάξει στο ξεκάρφωτο, «λευτεριά στο σύντροφο τρεχαγυρευόπουλο που σαπίζει στη φυλακή και προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε!!»
Ένοιωσα αυτή τη σκηνή αμερικάνικης αποτυχημένης κωμωδίας, να μου διαπερνάει το μυαλό και συνειδητοποίησα αυτό που ήδη γνωρίζω, αλλά με ενοχλεί να το σκέφτομαι. Δεν μπορώ να τους πω προλετάριοι ενωθείτε. Δεν θεωρούν τον εαυτό τους προλετάριο. Υπάρχει κίνδυνος να πεις σε ένα κακόμοιρο εργαζόμενο είσαι προλετάριος και να σου απαντήσει «προλετάριο να πεις τη μάνα σου»....
Χθες η αριστερά φώναζε χαρούμενη μαζί με τους απεργούς μετανάστες πως ένα λιθαράκι μπήκε. Τριακόσιοι αλλοδαποί κατάφεραν να μετατρέψουν τα δώδεκα χρόνια σε οκτώ και κάποιες άλλες λεπτομέρειες. Και η αριστερά πανηγύρισε για το «λιθαράκι»....
Η αριστερά που βγαίνει από έναν αιώνα που αιματοκυλίστηκε όλος ο κόσμος, που η ανθρώπινη ιστορία έχει να μετρήσει εκατοντάδες κινήματα, επαναστάσεις, ξεσηκωμούς, εμφυλίους, φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια, εκτελέσεις, όπου με τη θυσία χιλιάδων ανθρώπων οι εργαζόμενοι σήκωσαν κεφάλι, βγήκαν από το τέλμα της δουλικότητας και έλπισαν έστω για λίγο ότι μπορούν να ονειρευτούν αδιανόητες έννοιες όπως κοινωνική δικαιοσύνη, ίση κατανομή του πλούτου, πόλεμο της πλουτοκρατίας και άλλα τέτοια, έναν αιώνα που χιλιάδες δούλοι έσπασαν τα δεσμά, τις αλυσίδες και σήκωσαν το κεφάλι περήφανα, καταργώντας το σκοταδισμό που είχε επιβληθεί στις ζωές τους...
Αυτή η συγκεκριμένη αριστερά που προέρχεται από τα σπλάχνα εκείνων που θυσιάστηκαν για να συνειδητοποιήσουν οι προλετάριοι όλου του κόσμου πως είναι προλετάριοι, ενθουσιάστηκε γιατί το 2011 τριακόσιοι μετανάστες τους οποίους δεν έχει καταφέρει καν να πείσει να είναι συνειδητοποιημένοι κομουνιστές επαναστάτες, (υποθέτω) , όπως δεν έχει καταφέρει να πείσει εκατομμύρια ανθρώπων, λαών σε ολόκληρο το κόσμο, ότι είναι η ιδεολογία της είναι η πίστη που πρέπει να έχουν για ένα καλύτερο αύριο (από ότι φαίνεται και αυτά τα ταξικά τους αδέλφια και τα ντόπια μάλλον προς τις παραδοσιακές "πίσεις" τείνουν...) Ενθουσιάστηκε και όταν μερικές χιλιάδες ντόπια ταξικά αδέλφια κούνησαν το κώλο τους από το καναπέ, κατέβηκαν δυο ωρίτσες στο σύνταγμα και είπαν δυο συνθήματα.
Ενθουσιάστηκε αυτή η αριστερά που γύρω της βλέπει το προλεταριάτο να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από συνειδητοποιημένο προλεταριάτο. Άλλοι με τις μαντίλες και τα τσεμπέρια, άλλοι με τις αγιαστούρες και τα εικονίσματα, άλλοι με το να παριστάνουν τους λακέδες για ένα κομμάτι ψωμί, άλλοι να ξεπουλιόνται χωρίς καμιά ενοχή στην περίφημη πλουτοκρατία η οποία τους έχει μετατρέψει από καραγκιόζηδες μέχρι λοβοτομημένους, το μόνο που δεν έχουν γίνει είναι συνειδητοποιημένα ταξικά αδέλφια....
Το πως συμβαίνει να πήγαν όλα χαμένα και να πρέπει να ενθουσιάζονται με «λιθαράκια» ξανά, δηλαδή από το ολότελα καλή κι η παναγιώτενα, το πόσο ανώμαλο είναι στο 2011 να πρέπει να φτιάξουν ξανά μικρές ομάδες που να ξεκινήσουν να πείσουν το κόσμο να απαιτήσει πάλι το 8ωρο, δηλαδή το ότι βρεθήκαμε ακόμα πιο πίσω και από το ξεσηκωμό του Σικάγου, τους βρίσκει ικανοποιημένους, αντί να χορέψουν όλοι μαζί το χορό του Ζαλόγγου μπας και βρούμε κανέναν καλύτερο στη θέση τους....
Κι όμως ενθουσιάζεται. Αντί να βάλει το κεφάλι κάτω από το χώμα έστω και σαν φοβισμένη στρουθοκάμηλος και να συνειδητοποιήσει το πως και το γιατί τόσο αίμα πήγε χαμένο, να συνειδητοποιήσει σήμερα πως από τη συνεχή αοριστολογία της και την ανασφάλειά της αρχίζει και μοιάζει γοητευτικότερος ακόμα και ο ξαναγεννημένος φασισμός , αντί να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια που πονάει οικτρά και να συνειδητοποιήσει πως είναι πιο πιθανό να βιώσουμε ξανά ένα τέταρτο ράιχ παρά μια δεύτερη οκτωβριανή...
Ενθουσιάζεται......
Και όχι μόνο. Έχει έτοιμες ύβρεις για όλες τις φωνές που χτυπάνε τις καμπάνες συνέχεια, που έχουν τρελαθεί να της δίνουν γροθιές μήπως ξυπνήσει και τη φράση που μου τη δίνει στα νεύρα όσο τίποτα άλλο
«οι δήθεν αριστεροί....»
Ξέρετε κάτι? οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ. Τα οράματα είναι απαραίτητη συνταγή ακόμα και για τον πιο ταπεινό ανθρωπάκο για να επιβιώνει. Κάθε άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται θεούς και δαίμονες, επαναστάσεις ή δικτατορίες, ράτσες εκλεκτές και μη, να γίνεται φιλάνθρωπος ή ρατσιστής, κόκκινος ή μαύρος, δούλος ή ελεύθερος. Κανένα σχέδιο δεν μπορεί να του αφαιρέσει το δικαίωμα να ονειρεύεται. Γι΄αυτό και οι ιδέες πάνε κι έρχονται και περιμένουν να γίνουν αγαπημένες σε όσο το δυνατόν περισσότερους για να πάρουν σάρκα.
Αυτό που πάει και δεν έρχεται ξανά είναι η δική σας βλακεία και τα εύσημα που απαιτείτε, ενώ τα έχετε κάνει όλα σκατά, λες και ο ξεσηκωμός των ανθρώπων, η ελευθερία τους ή ο αγώνας τους είναι κληρονομικό δικαίωμα κάποιου. Κανενός δεν είναι. Σήμερα οι λαοί είναι ευάλωτοι να τους οδηγήσουν στην πιο μεγάλη καταστροφή, στο μεγαλύτερο αιματοκύλισμα που θα γνωρίσει ποτέ η ιστορία, ενώ από την άλλη όσο ποτέ νοιώθουν την ανάγκη να ανασάνουν ελεύθερα, νοιώθουν τη καταπίεση και την απόγνωση από τα σάπια συστήματα.
Ποια ιδέα όμως θα γίνει σάρκα?
Με τα μυαλά που κουβαλάει η γεμάτη ενοχές, φοβίες και μανίες καταδιώξεως αριστερά? Λίγες οι προοπτικές εκτός κι αν όλοι οι άστεγοι και ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι κατορθώσουν να ρίξουν μια κλωτσιά στο σάπιο και φέρουν νέο αίμα επάνω που να έχει επί τέλους κάτι σοβαρό και εφικτό να πει. Αλλιώς ο μπαμπουλας είναι ήδη έτοιμος. Γιατι ο μπαμπούλας σε αντίθεση με την αριστερά ούτε ανασφάλεια ένοιωσε ποτέ, ούτε τελειωμένος.
Οταν η ανθρώπινη δυστυχία αυξάνεται, όταν οι λαοί υποφέρουν, εκεί στην γωνία καραδοκεί να τους αγκαλιάσει στοργικά και να τους δώσει λύσεις. Ισως κάποια στιγμή θα έπρεπε να αναρωτηθείτε σοβαρά γιατί αυτή η στροφή πάλι στις θρησκείες και τους φασισμούς κάθε είδους. Και ναι φυσικά και αναρωτιέστε, μόνο που πριν προλάβετε να σκεφτείτε έχετε ήδη ετοιμάσει την απάντηση. Η οποία μέχρι τώρα μάλλον όλο λάθος είναι.

οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια