προβληματισμός τρίτης - ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΑΓΙΚΗ ΠΥΛΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Καληνωρίσματα. Είμαι σίγουρος πως θα σας έχει συμβεί να κάνετε ένα διάλειμμα από την καθημερινότητά σας, να πάρετε μια ανάσα από τα προβλήματα που δεν λύνονται ποτέ ή που τη λύση τους, διαδέχονται άλλα. Πως θα σας φαινόταν όμως αν αυτό το διάλειμμα ήταν ένα ταξίδι στο χρόνο; Ένα μαγικό πέρασμα σε έναν παράλληλο και αληθοφανή κόσμο; Όχι-όχι, το κείμενο δεν είναι επιστημονικό ή φαντασιόπληκτο. Και κάθε άλλο παρά προσπαθώ να σας πείσω για κάτι άγνωστο στα βιώματα σας. Απλά αφήστε με να το παρουσιάσω.

Λίγες ώρες μακριά από όλα, λοιπόν. Το ‘όλα’ όμως δεν είναι μόνο τα δάνεια, τα ξυπνητήρια, οι ουρές και το κρύο. Είναι ακόμα ένα ερωτικό φιλί, μια αγκαλιά, η επιτυχία στη δουλειά, η αναγνώριση μιας προσπάθειας, ένα πιάτο ζεστό φαγητό, η αγαπημένη σου συνήθεια ή λίγος χρόνος με το παιδί σου. Βάλτε λοιπόν και αυτά μέσα, γιατί θα πάμε –έστω για λίγο- σε ένα ταξίδι χωρίς αυτά.

Θα πάμε σε ένα καλοκαίρι όταν είναι χειμώνας, σε ένα πονηρό κοίταγμα ενώ είχες ξεχάσει πως γίνεται, σε μια συγκινητική ιστορία που προκαλεί δάκρυα επειδή την είπες σε κάποιους που δεν την έχουν ξανακούσει ή βιώσει μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια. Ας ταξιδέψουμε σε ένα μέρος που δεν είσαι παντρεμένη και δεν είσαι αναγκασμένος να δουλέψεις το πρωί, σε ένα μέρος που ξέχασες ποιους άφησες πίσω σου για αυτές τις μέρες, όσο κι αν τους αγαπάς, όσο κι αν αυτοί αποτελούν το παρελθόν και το μέλλον σου. Εκεί που ζεις χωρίς καμία ανάγκη τους, καμία θύμηση τους κι αυτό γιατί όλα είναι τόσο διαφορετικά εκεί. Σαν κάποιος να πάτησε το reset και να θέλεις να ζήσεις από την αρχή ακόμα κι αν σε λίγες μέρες θα πεθάνεις από αυτήν την ζωή. Θέλεις να μάθεις να χορεύεις από την αρχή, να προσφέρεις ένα μασάζ όπως ποτέ άλλοτε, να φλερτάρεις ξανά, να κάνεις έρωτα σαν πρωτάρης, να ορίζεις την μέρα σου σα σχολιαρόπαιδο...

…και τότε, τότε γίνεται. Βλέπεις πως μία λάθος κίνηση είναι ικανή να σου ανατρέψει όλο το ταξίδι στην μαγεία. Μια κίνηση που δεν έκανες όταν είχες την ευκαιρία ή που δεν την έκανες ολοκληρωμένα, όπως θα έπρεπε, όπως θα είχε νόημα ή ουσία. Ξέρεις πως είναι να χάνεις. Ποιος δεν ξέρει στις μέρες μας, όμως εκεί. Σε αυτό το ταξίδι, αισθανόσουν νικητής, ατρόμητος. Πως άφησες να γίνει αυτό; Δεν ξέρω αν τις ευκαιρίες μας τις στέλνει ο Θεός ή ο διάβολος, όμως είναι απίστευτο το πόσο ‘μικροί’ είμαστε όταν δεν τις εκμεταλλευόμαστε.

Και οι ώρες, οι μέρες περνούν. Και το ταξίδι τελειώνει. Θέλεις να μείνεις σε αυτήν την μαγική διάσταση, όμως η πύλη θα κλείσει σύντομα και δεν ρισκάρεις ότι δε θα την περάσουν οι υπόλοιποι, δεν ρισκάρεις ότι ίσως τελικά μείνεις μόνος και χάσεις τα πάντα. Οπότε αποφασίζεις να την περάσεις. Και η ζέστη γίνεται πάλι κρύο. Τα γέλια, μια ξερή βραχνάδα στο λαιμό. Και ο γλυκός ήχος του χουζουρέματος, το ψυχρό σου ξυπνητήρι. Στον κόσμο που όλα είναι ρεαλιστικά, εδώ που δεν υπάρχουν δοκιμές, αισθάνεσαι να σε διαπερνούν καρφιά ολόγυρα και να βλέπεις το επεισόδιο ξανά και ξανά χωρίς όμως τώρα να μπορείς να αλλάξεις την πλοκή του έργου (μην ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στον ρεαλιστικό κόσμο). Και τότε αποφασίζεις να σφίξεις την καρδιά σου, τόσο ώστε αίματα πετάγονται εδώ κι εκεί. Ξέρεις να κρύβεις τα πάντα βαθιά μέσα σου. Και μετά, με το ματωμένο χέρι πιάνεις το ψυχρό σου ξυπνητήρι, το κλείνεις και μένεις να το κοιτάς αισιόδοξα –όπως πάντα- αυτό που πραγματεύεται, ο χρόνος δηλαδή, είναι ο μόνος σου σύμμαχος.

Και ύστερα κοιτάς λίγο έντονα τον τοίχο. Που ξέρεις; Μπορεί κάποια μέρα να ανοίξει ξανά η φανταστική αυτή πύλη.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΠΥΛΗ :[