προβληματισμός πέμπτης - ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

Καληνωρίσματα. Η παιδεία και πιο ειδικά τα εκπαιδευτικά ζητήματα βρίσκονται εδώ και πολλά χρόνια στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, όμως όσα κι αν έχουν ειπωθεί ή παρόλα τα μέτρα που έχουν παρθεί, οι αριθμοί λένε πως το επίπεδο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα πέφτει και η πράξη δείχνει μια τετριμμένη εικόνα των μαθητών να κάνουν καταλήψεις πριν τα Χριστούγεννα και των δασκάλων να μην έχει κανένα πρόβλημα αφού χωρίς κόπο ο μισθός είναι εξασφαλισμένος!

Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που προτείνει το Υπουργείο Παιδείας αυτή τη φορά έχουν δύο βασικά συστατικά που με κάνουν αισιόδοξο. Αφενός το ότι είναι σχεδιασμένες και βασισμένες στα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου, δηλαδή της Σκανδιναβίας και της Καλιφόρνιας (αν πρέπει να αντιγράψεις για να γίνεις καλός, αντέγραψε απ’ τον καλύτερο!) και αφετέρου επειδή είναι εναντίον τους όλη η εκπαιδευτική κοινότητα. Από μαθητές μέχρι καθηγητές και πρυτάνεις. Μα βέβαια, τα συμφέροντα πειράζονται, τα βολέματα τελειώνουν και τώρα όλοι διαμαρτύρονται.

Οι πολιτικοί όμως δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενοι. Το ίδιο συμβαίνει με εμένα και τα Μέσα ενημέρωσης που απλά αποτελούμε απλοί παρατηρητές των αλλαγών και σχολιαστές «έξω απ’ τον χορό». Οι βασικές συνιστώσες του όλου συστήματος είναι δύο. Από τη μια οι εκπαιδευόμενοι (μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές) και από την άλλη οι εκπαιδευτές (δάσκαλοι, καθηγητές, παιδαγωγοί). Ας θεωρήσουμε (για να θυμηθούμε λίγο και τα σχολικά μας χρόνια) πως οι συνιστώσες αυτές είναι και οι μεταβλητές μιας εξίσωσης Α+Β=Γ όπου ‘Γ’ είναι η επιτυχία ενός εκπαιδευτικού συστήματος. Για το ‘Α’ τους εκπαιδευόμενους, δεν έχω καμία αμφιβολία πως αποτελούν το δυνατό σημείο της εξίσωσης. Έξυπνοι και εύστροφοι όσο ποτέ, ενεργητικοί, με πολλά βιώματα εξαιτίας της τεχνολογίας, της παγκοσμιοποίησης και της κοινωνικότητας και προπαντός, «σφουγγάρια» που απορροφούν διψασμένα κάθε μεταδιδόμενη γνώση.

Τι γίνεται όμως με την μεταβλητή ‘Β’; Τι συμβαίνει όταν σε ένα νέο σύστημα, με πολλές νέες απαιτήσεις και ριζικές αλλαγές διδασκαλίας εμπλέκονται παλιοί καθηγητές, ίσως πολύ κοντά στην σύνταξη; Πως αυτοί θα είναι οι εμπνευστές ενός πολλά υποσχόμενου μοντέλου ανάπτυξης μορφωμένων νέων; Τολμώ να γράψω πως εν πολλοίς οι καθηγητές σήμερα δεν είναι καν καταρτισμένοι στο εκπαιδευτικό όραμα του αύριο. Πολύ φοβάμαι πως δεν έχουν την όρεξη, τις γνώσεις ή την ικανότητα να υποστηρίξουν το «νέο σχολείο» και σίγουρα δεν μπορούν να είναι εκείνοι οι πλάστες μιας πετυχημένης επόμενης ελληνικής γενιάς στην κοινωνία. Κι έτσι φοβούνται, αισθάνονται ότι απειλούνται και αντιδρούν. Πόσοι αλήθεια ερεύνησαν και μελέτησαν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τώρα φιλοδοξούν να είναι μέρος της;

Το νέο σχολείο θα έχει ως βάση την εξειδίκευση του μαθητή. Δε θα παράγει απόφοιτους παπαγαλίας, αλλά ανθρώπους με κριτική σκέψη και πολλά ερεθίσματα με δίψα να τα αναπτύξουν. Θα παράγει ανθρώπους έτοιμους για παραγωγή, έτοιμους για να στελεχώσουν τις ανάγκες του αύριο. Όμως αν οι καθηγητές δεν μπορούν να ετοιμάσουν αυτά τα παιδιά τότε η επιτυχία της μεταρρύθμισης απειλείται και μαζί και η Ελλάδα του αύριο.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΟΡΙΣΕΤΕ ΕΝΑΝ ΙΚΑΝΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ :[