προβληματισμός πέμπτης - ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΔΕ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ, ΕΧΕ ΓΕΙΑ ΣΕ ΠΑΡΑΤΑΩ;

Καληνωρίσματα. Η παγκόσμια ιστορία μας διδάσκει ότι κάθε άνθρωπος λειτουργεί για τον εαυτό του και αν από παλιά συνασπίζεται σε ομάδες, το κάνει για να εκμεταλλευτεί οφέλη από την κοινή του δράση. Αν σας ακούγεται υπερβολικά εγωιστικό, τότε έχετε απόλυτο δίκιο. Εδώ, στην Ελλάδα κατά καιρούς έχουμε ακούσει για έλληνες που θυσιάστηκαν για το κοινό καλό της πατρίδας και για άλλους που θα μείνουν στην ιστορία ως προδότες, δολοφόνοι ή κακοποιοί του κράτους.

Εδώ και πολύ καιρό η πολιτική επικαιρότητα ασχολείται με τον δύσκολο Μάρτιο της Ελλάδας με τις δύο σημαντικές ευρωπαϊκές συνόδους κορυφής (η μία ξεκινά σήμερα) οι οποίες θα έκριναν πολλά για την πορεία της χώρας. Προσωπικά είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ μέχρι να έχω κάποιο αποτέλεσμα για να προβληματιστώ. Κάποιος άλλος όμως είχε αντίθετη άποψη και περίτεχνα δημιούργησε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου το οποίο με ιδιαίτερα σοβαροφανή τρόπο απέστειλε σε πολλούς διαβεβαιώνοντας ότι στην δεύτερη Σύνοδο θα επικυρωνόταν η χρεωκοπία της χώρας μας. Μα τι ανόητος, Θεέ μου! Ευτυχώς μεσολάβησε η Σύνοδος της περασμένης εβδομάδας όπου μεταξύ άλλων είχε δύο σπουδαίες ανάσες για την ελληνική οικονομία, για την ηρωική προσπάθεια που όλοι οι έλληνες καταβάλουν για το αύριο αυτής της χώρας. Αφενός η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του μεγάλου δανείου που έχει λάβει η Ελλάδα και αφετέρου η μείωση του επιτοκίου δανεισμού της κατά μία μονάδα.

Δεν είναι δα ότι κάτι μας χαρίστηκε, όμως σίγουρα τα παραπάνω είναι ένα σημάδι αναγνώρισης της προσπάθειας που γίνεται, από τους ευρωπαίους εταίρους. Ως εδώ μάλλον καλά, όμως τι γίνεται με την αναγνώριση αυτής της εθνικής προσπάθειας από τους εγχώριους παράγοντες –για να γυρίσω και στα της πρώτης παραγράφου- και εννοώ τους πολίτες, τις ομοσπονδίες των εργαζομένων και τα κόμματα της αντιπολίτευσης;

Για τη μεν πρώτη κατηγορία ισχύει ως επί των πλείστων, το παράδειγμα του εγωιστή πατριώτη που βασικά ενδιαφέρεται για την προσωπική του ευημερία. Το τι συμβαίνει στη χώρα του είναι δουλειά άλλων μιας και αυτοί οι «άλλοι» ευθύνονται για όλα, οπότε και αυτοί πρέπει να τα πληρώσουν. Κλασική πρακτική για να βγάλει κανείς την ουρά του απ’ έξω αντί να συστρατευτεί σε μια κοινή προσπάθεια με κοινό στόχο μια καλύτερη ή τουλάχιστον πιο οργανωμένη Ελλάδα για τα παιδιά του.

Τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων διοργανώνουν συχνά-πυκνά απεργίες, έτσι για να τονώσουν το ηθικό τους, να αποδείξουν πως έχουν δύναμη και για να ταΐσουν ψέματα τους εργαζομένους, ότι δήθεν μια απεργία τους μπορεί να τα βάλει με ένα πρόβλημα ικανό να διαλύσει πολιτικά, οικονομικά και αναπτυξιακά τη χώρα. Μα τι υποκρισία! Κανείς δεν ψάχνει ένα βιώσιμο σχέδιο που θα συμβάλλει στην καταπολέμηση της ανεργίας και στα κίνητρα στους επιχειρηματίες να μείνουν και να επενδύσουν στην περιφέρεια. Κανείς δε λέει πως η εποχή προσφέρεται για κάτι τέτοιο, όμως κανείς δεν προσπαθεί για κάτι τέτοιο.

Τέλος, έχουμε τα πολιτικά κόμματα που όπως και να το κάνουμε είναι αυτά που απαρτίζουν την πολιτική σκηνή της Ελλάδας και μάλιστα με δική μας εντολή. Από τη μια βλέπουμε το ΛΑ.Ο.Σ (Καρατζαφέρης) την Δημοκρατική Αριστερά (Κούβελης) και τη Δημοκρατική Συμμαχία (Μπακογιάννη) να αναγνωρίζουν την θετική εξέλιξη σημειώνοντας ωστόσο ο καθένας διάφορες αντιρρήσεις για να μη φανεί και η απόλυτη σύμπραξη με την «μισητή» κυβέρνηση. Ε, πως: έχουμε και ένα πολιτικό παιχνίδι να παίξουμε. Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία η οποία έριξε τους τόνους της αντιπαράθεσης αφού δεν είχε περιθώρια να κάνει αλλιώς, έδειξε ικανοποιημένη με την απόφαση, αλλά φυσικά συνέχισε να αντιπολιτεύεται προσπαθώντας να μειώσει το πολιτικό της κόστος. Και τέλος τα αριστερά κόμματα του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που τυφλωμένα από τον αρνητισμό τους, δεν αναγνωρίζουν τίποτα, δεν δέχονται τίποτα και απλά αντιδρούν αρνητικά σε οποιαδήποτε εξέλιξη. Καμία προσπάθεια συνεργασίας υπέρ του ελληνικού λαού, καμία ρεαλιστική πρόταση ανάπτυξης. Μόνο μιζέρια και αρνητισμός. Χαρακτηριστικά που εν πολλοίς κατάφεραν να περάσουν και στον μέσο πολίτη.

Δεν ξέρω αν το μέλλον θα είναι ευοίωνο. Ξέρω όμως πως αξίζει να προσπαθήσουμε θυσιάζοντας το παρόν μας για το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον αυτής της χώρας, του κοινού καλού.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΣΧΟΛΙΑΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ :[