προβληματισμός σαββάτου - ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: ΤΟ ΜΠΟΛΕΡΟ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

(0:00-4:10) Μου έλεγαν πως ο πλανήτης καταστρέφεται κι εγώ δεν το πίστευα. Ύστερα κάποιος διέκοψε τη συνομιλία μας, καθώς μπήκε έντρομος στην αίθουσα φωνάζοντας πως ο πλανήτης δε χρειάζεται να καταστραφεί. Θα τον απαλλάξουμε εμείς από την παρουσία μας. Θα σκοτώσει ο ένας τον άλλο. Έτσι ή αλλιώς! Μέσα στη σκόνη της ερήμου ταξιδεύει το μίσος κι αν η θάλασσα είναι περισσότερη στη Γη, δεν αρκεί για να το καλύψει. Μονάχα το κάνει λάσπη και η λάσπη γίνεται πιο δυνατή. Έτσι και το μίσος βρίσκει τη θάλασσα που είναι ο άνθρωπος και μόλις τα δυο τους ανταμώσουνε γίνονται βρωμιά. ωσάν τον βάλτο και δυναμώνουν. Τώρα ο κόκκος της σκόνης που έχει μείνει πίσω στην έρημο αναζητά να δυναμώσει ο αέρας. Να φυσήξει νοτιάς όσο πιο δυνατά μπορεί ώστε να σηκωθεί ο κόκκος του χώματος και να φτάσει όσο πιο μακριά μπορεί. Κι αν δεν τα καταφέρει να περάσει τη Μεσόγειο θα μείνει κάπου εκεί κοντά, να γεμίσει με πόλεμο τους ανθρώπους.

(4:11-6:15) Και ο άνθρωπος μένει μόνος να αναρωτιέται αν πρέπει να βλέπει τους άλλους ανθρώπους να (αλληλο)σκοτώνονται σαν θέαμα ή να δράσει. Και αν δράσει πως θα αντιδράσει; Θα σώσει κάποιους από το τυφλωμένο μίσος τους –σκέφτεται- κι αν ο ίδιος κινδυνέψει; Αν ο ίδιος βρεθεί νεκρός ή στιγματισμένος; Αν ο ίδιος κατηγορηθεί από άλλους πως συμμετείχε σε αυτήν την τρέλα του θανάτου; Αν από αντίπαλος του μίσους, γίνει ένα με αυτό;

(6:16-8:39) Ο χρόνος περνά και ο άνθρωπος πρέπει να δράσει. Δεν μπορεί να πηγαίνει στο θέατρο και να διασκεδάζει στα πάρκα, όσο κάποιος σκοτώνει και σκοτώνεται. Και τότε γίνεται. Αρχίζει να πολεμά εκείνον που πολεμά. Αρχίζει να σκοτώνει αυτόν που σκοτώνει. Το κάνει για να σώσει εκείνον που πολεμείται, εκείνον που σκοτώνεται. Το καφέ της ερήμου γίνεται κόκκινο απ’ το αίμα. Ο κόκκος της άμμου σηκώνεται από τον αέρα τον πυροβολισμών και πάλι πετυχαίνει το σκοπό του. Το χώμα δεν γίνεται λάσπη απ’ το νερό, αλλά απ’ το αίμα και το μίσος γίνεται αρρώστια, γίνεται εμμονή, γίνεται τρέλα που δε θα τελειώσει ποτέ. Που θα κουβαλά ο καθένας μαζί του στο σπίτι του, την γυναίκα του, τα παιδιά του.

(8:40-9:59) Δεν ξέρω ποτέ αν τα κατάφερε να σώσει τον ανυπεράσπιστο, όμως τώρα δεν διακρίνω αν αυτός ξεχωρίζει από εκείνους που έσπειραν το μίσος. Πολεμώντας τον πόλεμο, έγινε ο ίδιος Πόλεμος. Κι αν μια μέρα σου πουν πως έφτασε το τέλος, εσύ που πέταξες πάνω από το χώμα, που έριξες το μπαρούτι θα έχεις τη μυρωδιά της άμμου για πάντα, θα είσαι ένα με την έρημο, πολεμώντας τους δικούς σου δαίμονες και θα κοιμάσαι με ανοιχτά τα μάτια για να μη βλέπεις τον εφιάλτη σου να σε σκονίζω ξανά και ξανά :[