προβληματισμός τρίτης - ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΕΑΛΙΣΜΟ

Καληνωρίσματα. Κάθε άνθρωπος διακρίνεται από ένα σύνολο γνωρισμάτων που τον χαρακτηρίζουν. Αυτό είναι δεδομένο σε όλους. Μεγαλώνοντας μάλιστα, ο καθένας διαμορφώνει τη δική του φιλοσοφία και τις δικές του απόψεις για τη ζωή, ενώ στηρίζει συγκεκριμένες θεωρίες στην πολιτική, τη θρησκεία, την ιδεολογία. Λίγο πιο σπάνια θα διακρίνουμε κάποιον με αντιφατικές απόψεις για το ίδιο ή σχεδόν το ίδιο ζήτημα.

Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά στοιχεία που μπορεί να εξετάσει κανείς σε έναν άνθρωπο, αφορά τον τρόπο αντίληψης ενός ζητήματος. Κάποιοι επηρεάζονται υπέρμετρα από τη φαντασία και το συναίσθημα και άλλοι μένουν υπέρμαχοι του ρεαλισμού. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος διαθέτει και τα δύο αντικρουόμενα χαρακτηριστικά, όντας άριστος χειριστής της πραγματικότητας και ευερέθιστος μυθοπλάστης ενός παράλληλου κόσμου; Όταν σε ένα γεγονός που βίωσε ή μπορούσε να βιώσει, άρχισε μέσα του ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στην φαντασία και τον ρεαλισμό; Η ιστορία μας διδάσκει πως ο ρεαλισμός συνήθως νικά τη φαντασία, όμως η φαντασία είναι ύπουλη και επιδρά κατ’ ευθείαν στο υποσυνείδητο του ανθρώπου το οποίο και μπορεί να ασκήσει επιρροή ισάξιας σημαντικότητας με την ίδια την πραγματικότητα.

Έχει ενδιαφέρον όμως να δούμε κι άλλους παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν τον πόλεμο αυτό, όπως είναι η ψυχολογία του ανθρώπου όταν βρίσκεται κοντά στο δίλημμα. Το στοιχείο αυτό είναι χρονικό, διότι η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου μεταβάλλεται από στιγμή σε στιγμή ανάλογα με τα βιώματα και τις παραστάσεις που αντιμετωπίζει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Παράλληλα σπουδαίο ρόλο παίζουν και οι εξωγενείς παράγοντες όπως τα άτομα που θα επηρεαστούν από την απόφαση αυτή. Πόσοι θα πληγωθούν ή θα αδικηθούν από μια δεδομένη απόφαση βασισμένη στη φαντασία ή τον ρεαλισμό; Και αντίστοιχα ποιός θα ωφεληθεί και υπό ποιές προϋποθέσεις;

Δυστυχώς η εμπειρία διδάσκει πως η φαντασία έχει μερικές πολύ έντονες στιγμές περιορισμένης διάρκειας. Κάτι που αρχίζει υπέροχα, όμως καταλήγει βασανιστικά. Από την άλλη εγώ ο ίδιος πρόσφατα αποκάλεσα δειλό εκείνον που αρνείται να καλλιεργήσει τη φαντασία εμμένοντας στον ψυχρό ρεαλισμό. Αν για μια στιγμή μια πράξη ακυρώθηκε ίσως ήταν επειδή νίκησε ο ρεαλισμός, ίσως επειδή επικράτησε η δειλία ή ακόμα η λογική, ίσως τα τρία αυτά είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Κι αν αυτή η απόφαση αφήνει μια πικρία του ημιτελούς, τότε γιατί να έχει περιέλθει στο μεταξύ η αποθέωση της φαντασίας;

Στο management λένε πως η δημιουργικότητα είναι το εργαλείο της ανάπτυξης. Εγώ λέω πως το ίδιο ισχύει και στη ζωή. Και αν δεν υπάρχει φαντασία τότε κανείς ποτέ δεν μπορεί να δημιουργήσει το οτιδήποτε. Γι’ αυτό προτείνω να ζήσουμε τη φαντασία μας και να την αναπτύξουμε. Δε σημαίνει πως θα την εφαρμόζουμε πάντα, αποτελεί όμως στοιχείο ευημερίας της προσωπικότητάς μας, άλλωστε έχουμε μια ολόκληρη ζωή για να αντιμετωπίσουμε τον ρεαλισμό.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΜΟ :[