Καληνωρίσματα. Βάλτε μια γνωστή εικόνα στο μυαλό σας. Ένα παιδάκι που κάνει τις πρώτες βόλτες στη γειτονιά μακριά από τους γονείς του, με τους φίλους του και οι οποίοι το προκαλούν να πάει μαζί τους στην διπλανή γειτονιά, να πηδήξει έναν τοίχο ή να παίξει μαζί τους στις λάσπες για πρώτη φορά. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή το παιδί κάνει πολύπλοκες διεργασίες στον εγκέφαλό του. Δε θέλει να φανεί δειλός στην παρέα, όμως αναρωτιέται τι θα πουν οι γονείς του αν κάτι πάει στραβά. Τελευταίος του ενδοιασμός είναι το τι μπορεί να συμβεί στον ίδιο. Η παιδική άγνοια κινδύνου, βλέπετε.
Μεγαλώνοντας οι ισορροπίες και οι προτεραιότητες αλλάζουν, όχι όμως 
και οι ενδοιασμοί. Το αν θα κάνεις έρωτα με την κοπέλα σου στις τουαλέτες της καφετέριας κερδίζοντας το στοίχημα με τους φίλους, το αν θα βάλεις πινέζα στην καρέκλα του καθηγητή. Σε όλα αυτά αρχίζεις να υπολογίζεις τις προσωπικές συνέπειες και η γνώμη των άλλων αρχίζει να διαδραματίζει μικρότερο ρόλο που όμως ποτέ δεν μηδενίζεται. Για δείτε και αυτό (το παράδειγμα): η νεαρή κοπέλα αποφοιτεί και τελικά καταφέρνει να βρει εργασία, όμως ποτέ δεν κάνει το μεγάλο βήμα να ανεξαρτητοποιηθεί φεύγοντας απ’ το σπίτι της. Εδώ, υπολογίζει ιδιαιτέρως το προσωπικό της κόστος, άλλωστε τι θα συμβεί αν δεν καταφέρει να τα βγάλει πέρα ή τουλάχιστον φοβάται την πιθανότητα αυτή; Εδώ ο ενδοιασμός εμπεριέχει κατά πολύ το στοιχείο της οικογένειας. Κανείς δε θα δείρει κανέναν, όμως οι γονείς έχουν κι άλλους τρόπους να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους στα παιδιά. Κι αν η οικογένεια είναι δεμένη ή αυστηρή τότε τα ποσοστά αυξάνονται.
και οι ενδοιασμοί. Το αν θα κάνεις έρωτα με την κοπέλα σου στις τουαλέτες της καφετέριας κερδίζοντας το στοίχημα με τους φίλους, το αν θα βάλεις πινέζα στην καρέκλα του καθηγητή. Σε όλα αυτά αρχίζεις να υπολογίζεις τις προσωπικές συνέπειες και η γνώμη των άλλων αρχίζει να διαδραματίζει μικρότερο ρόλο που όμως ποτέ δεν μηδενίζεται. Για δείτε και αυτό (το παράδειγμα): η νεαρή κοπέλα αποφοιτεί και τελικά καταφέρνει να βρει εργασία, όμως ποτέ δεν κάνει το μεγάλο βήμα να ανεξαρτητοποιηθεί φεύγοντας απ’ το σπίτι της. Εδώ, υπολογίζει ιδιαιτέρως το προσωπικό της κόστος, άλλωστε τι θα συμβεί αν δεν καταφέρει να τα βγάλει πέρα ή τουλάχιστον φοβάται την πιθανότητα αυτή; Εδώ ο ενδοιασμός εμπεριέχει κατά πολύ το στοιχείο της οικογένειας. Κανείς δε θα δείρει κανέναν, όμως οι γονείς έχουν κι άλλους τρόπους να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους στα παιδιά. Κι αν η οικογένεια είναι δεμένη ή αυστηρή τότε τα ποσοστά αυξάνονται.Αρκετά με τα παραδείγματα. Είναι προφανές πως κάθε άνθρωπος έχει κάποια όρια. Εννοείται πως αυτά αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου και με την προσθήκη των εμπειριών του. Οι εμπειρίες και τα βιώματα οριοθετούν σε μεγάλο βαθμό την κόκκινη εκείνη γραμμή πέρα από την οποία σταματά τις δραστηριότητές του, εκεί που το θάρρος και το ρίσκο τελειώνουν. Η διαπαιδαγώγηση, οι ηθικές αξίες, η συνείδηση, ακόμα και τα θρησκευτικά πιστεύω είναι άλλοι βασικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην οριοθέτηση αυτής της γραμμής.
Το ερώτημα είναι υπό ποιές προϋποθέσεις μπορεί κανείς να κάνει την υπέρβαση. Ποιοί παράγοντές θα συντελέσουν ώστε να πεισθεί να ξεπεράσει τα όριά του λαμβάνοντας το ρίσκο της επιλογής του και με δεδομένο πως θα πρέπει να ετοιμαστεί να αναλάβει τις συνέπειες στον εαυτό του, την οικογένειά του και το περιβάλλον του. Είναι αρκετή η σκέψη; Η γνώμη των φίλων; Η πρόκληση του ίδιου του εγχειρήματος; Έχουμε σαν άνθρωποι την αντικειμενικότητα να κάνουμε την υπέρβαση όταν οι συνθήκες την ευνοούν ή απλά είμαστε τόσο δειλοί και προσκολλημένοι στην ασφάλεια του παρόντος που θα μείνουμε να κοιτάμε την κόκκινη γραμμή χωρίς ποτέ να μάθουμε τι κρύβεται πέρα απ’ αυτήν;
μπορείτε να προσθέσετε ανώνυμα σχόλια αν δε θέλετε να αποκαλύψετε τις αλήθειες σας.
κανω εγω την αρχη λεγοντας, πως ποτε δε θα εκανα κατι που θα εθετε σε κινδυνο τουε γυρω μου :[
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, πιστεύω πως υπέρβαση είναι το σπάσιμο των δεδομένων ορίων που μας έχει τοποθετήσει ο κοινωνικός περίγυρος, οι φίλοι, το σχολείο, και η οικογένεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γνωστή "επαναστασή των εφήβων", γίνεται γιατί συνειδητοποιούν πως μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα απ' όσα πιστεύουν οι γονείς τους οι καθηγητές τους ή άλλα πρεσβύτερα κοντινά τους πρόσωπα.Έτσι, κάνουν την υπέρβαση κάνωντας έρωτα με μια κοπέλα για να δείξουν αυτό ακριβώς το πράγμα, πως μεγάλωσαν, πως είναι υπεύθυνοι.
Δεν τους ενδιαφέρει η κακή κρίση των άλλων.Συνήθως λένε οι έφηβοι: χεστ....α για τι θα πουν οι άλλοι".
Και αλήθεια τους ενδιεφέρει να βγάλουν προς τα έξω μόνο μια δυνατή εικόνα ανεξαρτήτως αν αυτό που κάνουν είναι ριψοκίνδυνο ή όχι.
Αυτό όμως(η κοινωνική υπέρβαση)έχει λίγη σχέση με τη εσωτερική μας υπέρβαση, να μπορέσουμε να πειθαρχήσουμε σε κάποια πράγματα, να τηρήσουμε για παράδειμγα μια νηστεία μέχρι το τελευταίο της δευτερόλεπτό απόλυτα.Αυτό είναι όντως υπέρβαση.Δείχνει έναν άνθρωπο που δεν επιθυμεί το φαι αλλά μπορεί μέσω του πνεύματός να κυριαρχεί τον υλικό του σώμα.
Όσο για το υπό ποίες προυποθέσεις να κάνει κανείς την υπέρβαση αυτό μου φαίνεται εύκολο να το απαντήσω προσωπικά έγω.
"Όταν οι κανόνες, οι περιορισμοί και οι εντολές που έχουν δοθεί είναι άχρηστες γι' αυτόν που κάνει την υπέρβαση και δε τους χρειάζεται"
Ένας ξιφομάχος προταθλητής(και έχω δει τέτοιον)δεν ξιφομαχεί κανονικά όπως όλοι οι ξιφομάχοι αλλά χωρίς να κάνει καν προβολές μπορεί να χτυπήσει τον αντίπαλο και να νικήσει.Είναι άνθρωποι που έχουν κανει υπέρβαση όσων γνωρίζει ο μεσος αθλητής ξιφασκίας και δεν χρειάζονται "ηλίθιους" περιορισμούς, να κουράζονται άσκοπα για να νικήσουν.
θεωρώ οτι έχω κάνει την υπέρβασή μου σε ό,τι αφορά τον τρόπο συμπεριφοράς και την σχέση μου με τους κοντινούς μου ανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλαιότερα θα έλεγα οτι ήμουνα ένας από τους πιο 'βολικούς' ανθρώπους. Μην θέλοντας να στεναχωρήσω, πληγώσω ή πιέσω τους άλλους, αναγκαζόμουνα να συμφωνώ μαζί τους ακόμα και σε πράγματα στα οποία (μέσα μου) διαφωνούσα.Το αποτέλεσμα ήτανε να γίνονται πάντα οι επιθυμίες των άλλων και τις δικές μου να τις αφήνω για αργότερα, το οποίο "αργότερα" δεν ερχόταν ποτέ γιατί πάντα για μένα είχαν προτεραιότητα οι άλλοι. Και οι άλλοι πίστευαν οτι επειδή δεν προβάλω τις αντιθέσεις μου, είμαι από τα καλύτερα, βολικά παιδιά που μπορούν να με κάνουν ό,τι θέλουν...
Το θέμα όμως είναι οτι πολλές φορές πληγονώμουνα και πιεζόμουνα εγώ, μέχρι που κάποια στιγμή ΕΣΚΑΣΑ! Και άρχισα να λέω τα πράγματα με τ'όνομά τους και να διεκδικώ να γίνονται και οι δικές μου επιθυμίες. Να προβάλω τις αντιρρήσεις και τις αντιστάσεις μου.
Περιττό να πω βέβαια οτι, από το καλό παιδί που ήμουνα πάντα, έγινα στριμμένη κι εγωίστρια... Άρχισαν όλοι ξαφνικά να λένε πόσο πολύ άλλαξα, έγινα μια 'άλλη Ελένη'. Στην ουσία όμως δεν άλλαξα, παρέμεινα η Ελένη που ήμουνα πάντα, με τα ίδια πιστέυω, τις ίδιες σκέψεις και αρχές. Το μόνο που άλλαξε είναι οτι άρχισα να εκφράζω αυτό που πραγματικά πίστευα και ήθελα. Μετά από πολλές συζητήσεις και παραδείγματα, τους έδωσα να καταλάβουν πόσο τους υποστήριζα μια ζωή και πόσο πολύ πιεζόμουνα εγώ εφόσον είχα αντίθετη γνώμη απ'αυτούς, και δεν την έλεγα μόνο και μόνο για να μην τους στενοχωρήσω και δημιουργηθούν δυσάρεστες καταστάσεις.
Νοιώθω λοιπόν οτι έκανα την υπέρβασή μου, γιατί ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι μερικές φορές "πως τα λέω έτσι ωμά, εγώ που ποτέ δεν μιλούσα έτσι;"
Μπορώ να πω οτι μετά από αυτήν την αλλαγή αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Πιο ελεύθερη. Και τώρα λέω πως ΕΠΡΕΠΕ να το είχα κάνει πολλά πολλά χρόνια πριν.