καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

σημερινή προσθήκη στην λίστα των βραβεύσεων τσι μέρας
από Katabran's Blog

πώς να είσαι κακός…
γειά σου αναγνώστη μου, παίρνω αφορμή από τον Silent και αρχίζω παρευθείς και πολύ άργησα μου φαίνεται να ασχοληθώ με τον τύπο που αρέσκεται στη δυσφήμηση και με φειδώ επαινεί…
στον τύπο που παρασύρεται από τις προσωπικές του γνώμες, φιλοδοξίες και προκαταλήψεις και ενδια΄φερεται συνήθως για έναν συγκεκριμένο σκοπό, χωρίς ο σκοπός αυτός να είναι απαραίτητα υλικός όπως έγραφε κι ο Στήβεν Ράνσιμαν…
στον ανθρωποφάγο τύπο που γι αυτή ακριβώς τη διαστροφή του, όπως έλεγε κι ο Μακρυγιάννης, μέτρησε τόσους αιώνες τούρκικης σκλαβιάς…
στον κοντόφθαλμο τύπο που θαυμάζει έναν αρχηγό και δε θεωρεί τη συνέπεια μείζονα αρετή…
στον τύπο που κοιτάζει τη δουλειά οτυ πάνω απ’ όλα χωρίς να λογαριάζει αν αυτή είναι αλληλέγγυα συνδεδεμένη με των άλλων, γιατί η ιδιοτέλεια κατέχει πρώτη θέση στις αρχές του, και που ποτέ δεν ένιωσε εθνική και κοινωνική αλληλεγγύη όπως έλεγε ο καυστικός Βηλαράς…
στον τύπο που γεννήθηκε με την ψευδαίσθηση της υπεροχής που για να τη δικαιολογήσει εκθειάζει ις ικανότητές του και υποτιμά αυτές των άλλων…
(μη μου αντιτείνεις αναγνώστη μου πως η εποχή δεν προσφέρεται για αποθαρρύνσεις!)
δεν ξέρω αλλά το φαινόμενο μάλλον ευεξήγητο μου φαίνεται αν όλοι, ή τέλος πάντων οι περισσότεροι είναι ανάξιοι, μικροί ή αχρείοι…
τότε, ο καθένας θα μπορούσε να ξεκινήσει τη μέρα του δίχως πολλά εσωτερικά βάσανα…
όμως εγώ βλέπω μια δυσκολία γύρω μου για συνεργασία, μια ανωριμότητα που εκδηλώνεται με έπαρση κι έναν αχαλίνωτο αυτο-οικτιρμό…
βλέπω έναν ναρκισσισμό επίσης κι αναρωτιέμαι πού κάποιοι είδαν την εθνική κατάθλιψη…
είμαι εκπαιδευτικός και εκείνο που δεν εφάρμοσα ποτέ αλλά συνεχώς το βλέπω γύρω μου είναι άνθρωποι που ενώ τους ζητιέται μια λύση, παίρνουν ένα ρόλο επικριτικού δάσκαλου που κάνει μάθημα σε παιδάκια…
η κριτική μας είναι εύκολη και μας έχει γίνει δεύτερη φύση…
μήπως συχνά βασίζεται σε μια φαντασίωση του πώς θα θέλαμε να είναι τα πράγματα και όχι σε μια ρεαλιστική αποτίμηση του πώς τελικά είναι;
αναρωτιέμαι αναγνώστη μου…
μήπως νιώθουμε σα νεοέλληνες περήφανοι γι αυτό που είμαστε και όχι γι αυτό που κάνουμε;
αλλά θα μου πεις πώς να γίνει αλλιώς όταν η παιδεία σου ζητά απομνημονεύσεις, η πολιτεία αου ζητά αναξιοπρέπεια και η κοινωνική σου προαγωγή σου ζητά συμβιβασμούς…
αν αναγνώστη μου είσαι καινοτόμος θα πρέπει να κάτσεις στα αβγά σου για να μην δυσκολέψεις αυτούς που είναι βολεμένοι…
και εκεί μπαίνει η συνείδηση…ποιος είσαι σε ρωτάει!
και συ, τσαμπουνάς το μύθο κι αυτό είναι το πρόβλημα…
γιατί δε βλέπεις το έλειμμα πολιτισμού σήμερα και μιλάς για τον … Αριστοτέλη, γιατί δε βλέπεις το έλειμμα εαυτού σήμερα και λες είμαι “ωραίος ως έλλην”!
ψάχνω να βρω πού έχω βάλει την ταυτότητά μου και τελικά  δεν τη βρίσκω ούτε καν τσαλακωμένη αναγνώστη μου και νιώθω ξαφνικά μετέωρη…
όμως συνέρχομαι και λέω πως σημασία έχει να μην τσαλακωθεί και βρεθώ εσωτερικά μετέωρη…
θα ψάξω, θα ψάξω να τη βρω κι αν τη βρω και σε κάτι πιο σύγχρονο, δε βλάπτει, ίσως τη βρω στο ρεμπέτικο ή στο ροκ…εξάλλλου μια ζωή οδοιπορικό απελευθέρωσης δεν είχαμε σαν έθνος;
διάβαζα ένα σύνθημα σε τοίχο, “στην ελλάδα ζεις δεν υπάρχει ελπίς…” κοίταξα τότε γύρω μου να δω κανέναν πολυμήχανο Οδυσσέα να προσπαθεί εξαντλώντας την εφευρετικότητά στο πώς θα τη βγάλει καθαρή απέναντι στο διάτρητο κράτος και τους διάτρητους θεσμούς…
σε κάθε περίπτωση, στην τετριμμένη μοιρολατρική διαπίστωση του παραπάνω συνθήματος, επιστρατεύονται ένθεν κακείθεν από αυτό που ονομάζεται συλλογικό υποσυνείδητο, σαν αντίβαρο, στερεότυπα που μιλούν για “περιούσιο λαό”, “αδάμαστη ελληνική ψυχή”, “ελληνικό δαιμόνιο”, “ελληνικό φιλότιμο” που όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αδικούν, εχθρεύονται κι επιβουλεύονται…
βολικά κλισέ για βολεμένες επαναπαυμένες συνειδήσεις…
και από την άλλη όλο στήνουμε ένα νεώτερο κράτος κρατώντας τον παλιό μας εαυτό, για να κοροϊδεύουμε, υποτίθεται τους κουτόφραγκους…
(ας μη θυμηθώ ότι το ’21 ξεκινήσαμε την επανάσταση και το ’23 είχαμε εμφύλιο)
η φαυλότητα της “εξουσίας” παντού, σε άρχοντες και αρχόμενους , που υποθάλπει μια λαϊκίστικη πατερναλιστική δημικρατία ανώριμων υπηκόων και εξίσου ανώριμων αρχόντων…
έχω την εντύπωση πως στη χώρα μου πρώτα δημιουργήθηκε το κράτος και μετά η κοινωνία!
δεν εξηγείται αλλιώς πως τόσα χρόνια μετά το το 1830 και το πρωτόκολλο ανεξαρτησίας, η κοινωνία παραμένει υπόδουλη σε αυτό!
τι σχέση είναι αυτή αναγνώστη μου;
δεν είναι λοιπόν φανερό πως βιώνουμε διαρκώς δυο  φονταμενταλισμούς;
έναν αμυντικό και σε παρακμή και ένα επιθετικό, δυναμικό και ακμάζοντα;
ο πρώτος στηριγμένος στην προγονολατρία και τη θρησκευτικότητα, κάποτε, μεταπολεμικά έγινε ατομική ταυτότητα και κρατική ιδεολογία μάλιστα!
ο δεύτερος, και πολύ σημαντικός, είναι κατεξοχήν “αριστερός” ελληνικός με χαρακτηριστικά όπως την αντινομιακή δράση & την αντιθεσμική βία…
απορώ πού πήγαν κι εξαφανίστηκαν οι δεκαετίες της αριστεράς που αναγνωριζόταν ως θώκος μαρτύρων, ως η φωνή (εν τη ερήμω) της συνείδησης ενός μεγάλου τμήματος του λαού μας, αφού σήμερα εκείνο που παρατηρείται είναι μονάχα μια αριστερίστικη λαϊκίστικη μετάλλαξη που δενπληρώνει…
σκέψου αναγνώστη μου ένα κόμμα ακόμα στη βουλή με τα αρχικά ΔΕΝΠΛΗΡΩΝΩ…
(κι εγώ δυσφορώ και δυσανεξία έχω αλλά δεν ασπάζομαι καμμιά αντιθεσμική, καμμιά αυταρχική συμπεριφορά απέναντι σε ένα κράτος που διακρίνεται για παρόμοια γνωρίσματα…
αναρωτιέμαι πότε θα ξεκόψουμε από αυτό το πατερναλιστκό κράτος…
άσχετο αλλά πολύ θα ήθελα να γίνει μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και να διδάσκεται μονάχα Αριστοτέλης… σε όλους!
εδώ και καιρό έχω επιλέξει να γυρίζω την πλάτη σε πολλά και πολλούς, είναι εγωιστικό αλλά είμαι πολύ δυστυχισμένη, πνίγομαι…
θα θελα να φύγω από αυτή τη χώρα, επειδή θα θελα να βρίσκομαι σε έναν τόπο που αγαπάει την τέχνη και σέβεται τον άνθρωπο πάνω απ’ όλα…
από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω;
με ενοχλεί ο ρατσισμός , η υπερβολή και ο φανατισμός του νεοέλληνα που πρέπει με όποιο τρόπο, συνήθως αβασάνιστα, να καταδικάσει ή να εξυψώσει το οτιδήποτε…
με ενοχλεί η απουσία κριτικής σκέψης και αυτό το εσωτερικευμένο αίσθημα του θυμού που ψάχνει να βρει τρόπο να βγει…
με ενοχλεί η φαυλότητα της δημοκρατίας μας…
και αν είναι σύμφυτες αυτές οι δυο έννοιες, τότε αναρωτιέμαι μήπως θα πρέπει η δεύτερη να πάψει να υπάρχει;
να, πού κολλά ο Αριστοτέλης αναγνώστη μου…
επειδή όμως πιστεύω σε αυτή και για να σε προλάβω μην τυχόν με κατατάξεις, θα θελα να σου πω πως πιστεύω βαθειά στη δημοκρατία και δε  θεωρώ ότι είναι  σύμφυτη με τη φαυλότητα, ίσως όμως  η φαυλότητα να είναι σύμφυτη με τη “δημοκρατία” που μας έχουν φορέσει… με αυτό το ντόπιο κατασκεύασμα!
νιώθω πως τα πράγματα είναι πολύ άσχημα στη χώρα μου για να ασχολούμαι με το αν έχει δίκιο ο Μαρξ ή ο Τρότσκυ, ούτε καν το ποιος είναι αριστερός και δεξιός δε θέλω να με απασχολεί…
με προβληματίζει που είμαστε ξύπνιοι κι όχι ξυπνητοί, με προβληματίζει που είμαστε καπάτσοι, καταφερτζήδες και διαόλου κάλτσες…
με προβληματίζει που είμαστε επινοητικοί για να λουφάρουμε, κι εργατικοί μέχρι να κατοχυρωθούμε…
με προβληματίζει το ελληνικό φιλότιμο όταν μεγαλουργεί επί του κινδύνου της τσέπης ή του εγωισμού μας…
με προβληματίζει η φιλοξενία μας που προσφέρει άθλιες χωριάτικες σαλάτες Silent… και πανάκριβες συνάμα!
με προβληματίζει η παπαγαλία της ιστορίας μας και η άγνοιά της συνάμα!
αγαπάμε την πατρίδα μας και την έχουμε γεμίσει τσιμέντα και σκουπίδια αλλά είμαστε ωραίοι σαν έλληνες;
πώς τα καταφέραμε τόσο άσχημα αναγνώστη μου μην αναρωτιέσαι!
…
κουράστηκα!
θέλω να κάνω κάτι κακό και επαναστατικό για όλους και με όλους!
και ξέρεις αναγνώστη μου ποιο θα είναι αυτό;
θα είναι το αυτονόητο:
να χαιρόμαστε τη ζωή και να είμαστε τίμιοι!
και να μάθουμε ή να θυμηθούμε, επειδή παιδιά το κάναμε, πώς να περπατάμε με τα χέρια μας!
να χουμε επμπιστοσύνη στα χέρια μας!


οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια