Χριστός Ανέστη. Πριν λίγες μέρες είχα μια ευχάριστη εμπειρία που δημιούργησα ο ίδιος για τον εαυτό μου αρπάζοντας μια πολύ καλή αφορμή και ένοιωσα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που θα μοιραστώ μαζί σας. Όλα ξεκινούν από την έλευση του τετράχρονου ανιψιού μου από την Αθήνα για πρώτη φορά στο Ηράκλειο και όπου πρώτος στόχος είναι να αγαπήσει το μέρος για να μην του λείπει το σπίτι του. Τον πέρασα λοιπόν από την παραλιακή και γνωρίζοντας την αγάπη του για κάστρα και πειρατές ξεκίνησα το παιχνίδι!
Αρχικά περάσαμε από το λιμάνι που του έδειξα τα πλοία της γραμμής (Ηράκλειο-Πειραιάς) φωνάζοντάς του: “καπετάν-Αντρέα; Βλέπεις τα πειρατικά πλοία; Είναι τόσο μεγάλα γιατί από κάτω έχουν κελάρια που χρησιμοποιούν για φυλακές”.
Την επόμενη μέρα ήθελα να του βρω ένα κάστρο για να ξυπνήσω τη φαντασία του. Η πρώτη μου σκέψη (και στάση) ήταν το ενετικό φρούριο του Κούλε, σύμβολο του Ηρακλείου στο ενετικό λιμάνι. Με τον μικρό, 
πλησιάσαμε το κάστρο ενώ όσο περπατούσαμε τον γραφικό μόλο ανάμεσα στη θάλασσα του έλεγα για ιστορίες με πειρατές που μόλις η φαντασία μου έπλαθε. Φτάνοντας στο φρούριο του ζήτησα να χτυπήσει με όλη του τη δύναμη την πόρτα (η είσοδος του φρουρίου παραμένει κλειστή λόγω εργασιών αναστήλωσης) φωνάζοντας τον βασιλιά Μίνωα για να του ανοίξει. Εντάξει, μπορεί να μπέρδεψα την μινωική με την ενετική περίοδο και να του αράδιασα ένα σωρό από περίεργες ιστορίες, όμως το πάντρεμα των εποχών της ιστορίας του Ηρακλείου μου άρεσε και πολύ περισσότερο άρεσε σε εκείνον. Ο βασιλιάς δεν άνοιξε, οπότε προχωρήσαμε σε μια παρακείμενη σκουριασμένη και πολύ παλιά, τεράστια άγκυρα την οποία συνόδευσα με μερικές ιστορίες για πειρατές δείχνοντάς του παράλληλα τα καραβάκια που ήταν αραγμένα εκεί κοντά. Την ιστορία μου ισχυροποίησε ένας ψαράς που επέστρεφε και τον οποίο “βάφτισα” πειρατή. Εκείνος έπιασε αμέσως το νόημα και συνέχισε το μαγικό ταξίδι για τον μικρό Αντρέα!
πλησιάσαμε το κάστρο ενώ όσο περπατούσαμε τον γραφικό μόλο ανάμεσα στη θάλασσα του έλεγα για ιστορίες με πειρατές που μόλις η φαντασία μου έπλαθε. Φτάνοντας στο φρούριο του ζήτησα να χτυπήσει με όλη του τη δύναμη την πόρτα (η είσοδος του φρουρίου παραμένει κλειστή λόγω εργασιών αναστήλωσης) φωνάζοντας τον βασιλιά Μίνωα για να του ανοίξει. Εντάξει, μπορεί να μπέρδεψα την μινωική με την ενετική περίοδο και να του αράδιασα ένα σωρό από περίεργες ιστορίες, όμως το πάντρεμα των εποχών της ιστορίας του Ηρακλείου μου άρεσε και πολύ περισσότερο άρεσε σε εκείνον. Ο βασιλιάς δεν άνοιξε, οπότε προχωρήσαμε σε μια παρακείμενη σκουριασμένη και πολύ παλιά, τεράστια άγκυρα την οποία συνόδευσα με μερικές ιστορίες για πειρατές δείχνοντάς του παράλληλα τα καραβάκια που ήταν αραγμένα εκεί κοντά. Την ιστορία μου ισχυροποίησε ένας ψαράς που επέστρεφε και τον οποίο “βάφτισα” πειρατή. Εκείνος έπιασε αμέσως το νόημα και συνέχισε το μαγικό ταξίδι για τον μικρό Αντρέα!Στην επιστροφή μας, διαπίστωσα πως κάθε ενετικό κτίσμα του Ηρακλείου, μπορεί –με λίγη φαντασία- να αποτελεί ένα κάστρο. Κάθε νεοκλασικό κτίριο της πόλης, ένα στρατηγείο και καθώς περπατούσαμε με τον μικρό οι ιστορίες πλήθαιναν με εκείνον να κρέμεται από τα χείλη μου. Σύντομα το Ηράκλειο είχε μεταμορφωθεί σε χώρα πειρατών, βασιλιάδων, φυλακισμένων, πειρατών, και ότι άλλο βάζει ο παραμυθένιος νους σας. Η βόλτα κατέληξε στα ενετικά λιοντάρια (σήμα κατατεθέν της πόλης) ή κρήνη Μοροζίνι, από τον ενετικό δημιουργό και κυβερνήτη του Μεγάλου Κάστρου. Τα λιοντάρια τα παρουσίασα αληθινά και εντεταγμένα στην υπηρεσία του βασιλιά. Το μυστικό ήταν να μην τα ξυπνήσουμε γιατί θα αγρίευαν και θα μας κατασπάραζαν!
Η βόλτα έφτασε στο τέλος της και ο μικρός Αντρέας, ενθουσιασμένος διηγούνταν στους γονείς του μια ατέλειωτη περιπέτεια βασιλιάδων και πειρατών φτιάχνοντας και δικές του ιστορίες συνάμα. Τελικά το Μεγάλο Κάστρο είναι μια παραμυθένια πόλη που σε προκαλεί να την ζήσεις σαν σε μια περιπέτεια με οδηγό τη φαντασία σου.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΑΣ :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το