αναδρομές - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΠΝΟΗ ΑΡΧΙΖΕΙ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 30 Ιανουαρίου 2009
ΤΙΤΛΟΣ: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΠΝΟΗ ΑΡΧΙΖΕΙ

Μια φορά σε έναν καιρό ξαπλωμένος ήμουνα και τα ματιά μου κρατούσα με δυσκολία ανοιχτά. Έφταιγε ο πόνος που είχε διαπεράσει ολόκληρο το «είναι» μου. Ήταν οι τελευταίες μου στιγμές και τίποτα δε μπορούσε να σταματήσει αυτό το ταξίδι.
Την ένοιωθα από πάνω μου να λούζει τα χέρια μου με τα δάκρυα της. Άλλες φορές να ξεσπά σε λυγμούς κι άλλες να προσπαθεί να ανταποδώσει το χαμόγελο που με δυσκολία σχημάτιζα στα χείλη μου. Προσπαθούσε να μου μιλήσει, να μου πει ιστορίες που θα με έκαναν να ξεχάσω το τέλος.
Κι εγώ απαντούσα. Κανείς άλλος δεν άκουγε αυτά που έλεγα, όμως εκείνη τα ένοιωθε. «θα είμαι ακόμα η δύναμή σου, ο λόγος για να μην τα παρατήσεις ποτέ, μέχρι Εκείνος να αποφασίσει να μας ξαναενώσει. Δίνε κουράγιο στους άλλους, όπως έκανα κι εγώ και πάλεψε και για τους δυο μας. Εγώ θα είμαι δίπλα σου και θα σε καμαρώνω όπως πάντα έκανα».
Παράξενο το πώς έδειχνε να με καταλαβαίνει. Έσκυψε να με αγκαλιάσει και αισθάνθηκα τον πόνο μιας ανοιχτής πληγής, καθώς η καρδιά της άγγιξε το σώμα μου. Δε θα μάθω ποτέ αν φάνηκαν τα υγρά μου μάτια. Εκείνα που κρατούσα πάντα στεγνά για όλους. Δε στεναχωριόμουν που έφευγα, αλλά που για πρώτη φορά κάποιοι πονούσαν τόσο εξαιτίας μου. Ένοιωσα υπεύθυνος όπως συνήθιζα, όμως τώρα δε μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό.
Μια τελευταία δύσκολη ματιά έριξα στους γύρο και τα μάτια μου έκλεισαν. Το μαύρο που τόσο αγαπούσα θα ήταν το τελευταίο που θα έβλεπα μέχρι να σβήσει και η καρδιά.
Τώρα αισθάνομαι πολύ περισσότερα. Βλέπω όλες τις ημέρες με χαμόγελα, με παρέες, με ξεγνοιασιά, με έρωτα και αγάπη. Ο σφυγμός σταμάτησε και μαζί του η καρδιά. Εγώ όμως ακόμα νοιώθω, ακόμα βλέπω. Τώρα ξέρω πως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Έχω το άγχος του πρωτάρη, αλλά μου λείπει. Αχ! Να ήξερε ότι ακόμα την αισθάνομαι.