αναδρομές - Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ


ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 23 Ιανουαρίου 2009
ΤΙΤΛΟΣ: Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ

Μια φορά σε έναν καιρό το ξημέρωμα είχε απλωθεί για τα καλά στην πόλη και ο κόσμος ξεπρόβαλλε έξω από τα τραυματισμένα σπίτια μέσα από τους καπνούς που μύριζαν αίμα και πόνο.
Ο Αλί βγήκε και εκείνος αναζητώντας μια παιδική παρέα για να περάσει τις πρώτες ώρες ξεγνοιασιάς, ύστερα από τις σκοτεινές βραδιές του τρόμου που είχε περάσει. Δεν τον απασχολούσε που θα πήγαινε και από το σπίτι αν θα είχε απομακρυνθεί, σε τι να γυρίσει άλλωστε; Το σπίτι δεν υπήρχε πια, τα έξι του αδέρφια και η μανούλα του ήταν νεκροί. Ο πατέρας του είχε πεθάνει κάποτε από κάποιους που μας πολεμούσαν. Δε θυμόταν, ήταν μικρός τότε.
’νθρωποι έκλαιγαν και πονούσαν, μα ο Αλί αν και σκυθρωπός όπως πάντα δε λύγιζε, ούτε στεναχωριόταν. Μόνη του ελπίδα ήταν να βρει παιδιά. Δε μπορεί κάπου θα είχε μερικά!
Κάποιος κοίταξε προς το μέρος του και μίλησε. Πιο πολύ σαν μοιρολόι του ακούστηκε και έτσι δεν απάντησε, συνέχισε το δρόμο του, παραβλέποντας το χάος στην προσπάθεια του να δουν τα αθώα του ματάκια συνομήλικους του.
Μέχρι που συνέβη! Πρέπει να ήταν πέντε παιδιά που είχαν βρει κάτι σαν τόπι και παίζανε ποδόσφαιρο. Ο Αλί ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής κάποια μέρα.
Δεν έχασε άλλο χρόνο και πήγε να τους μιλήσει. Δηλαδή, έκανε να μπει αμέσως στην ομάδα, όμως τα παιδιά δεν έδειξαν να του δίνουν πολύ σημασία. Δεν πτοήθηκε γιατί όλοι σήμερα ήταν φοβισμένοι, όποτε έκρινε πιο ευγενικό να ζητήσει να συμμετέχει στο παιχνίδι.
Και πάλι όμως κανείς δεν του έδινε σημασία και ο Αλί λυπήθηκε πολύ. Έκατσε εκεί γύρω τους και τους κοιτούσε να παίζουν με τα σκυθρωπά τους προσωπάκια, μέχρι που ένα από αυτά τον κοίταξε στο πρόσωπο και χαμογέλασε. Του κούνησε το χεράκι του σαν να τον χαιρετάει.
Κανείς δεν τον είδε από τότε. Εκείνη την ημέρα ο Αλί είδε το τέλος ενός πολέμου, όμως κανείς δεν είδε τον Αλί.