Καληνωρίσματα. Δεν είναι πολύς καιρός που συζητούσαμε για τη ρουτίνα στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Όμως πρέπει να ομολογήσω την αλήθεια. Όσο και αν μαθαίνουμε να ζούμε με αυτήν, ακόμα και αν τελικά την αγαπήσουμε, πάντα θα εκτιμούμε, θα επιζητούμε τα διαλείμματα που άλλοτε ονομάζονται διακοπές, για να ξεφεύγουμε από αυτήν. Η ξεκούραση, η ψυχαγωγία, η αλλαγή παραστάσεων, είναι όλα αιτίες διακοπής από την ρουτίνα. Και δεν πιστεύω κάποιος από εσάς να διαφωνεί με αυτό.
Ωραία, γιατί διαφωνώ εγώ με τον εαυτό μου! Είχα την ευκαιρία πριν λίγες ημέρες να ξεφύγω από το γραφείο, να περάσω οικογενειακές στιγμές χωρίς ιδιαίτερο άγχος από εκκρεμότητες και προθεσμίες για δυο-τρεις ημέρες. Δεν θα έλειπα σε ταξίδι, δε θα οργάνωνα κάποια εκδήλωση, θα είχα απεριόριστο χρόνο για ξεκούραση και για ύπνο πολύ περισσότερο από τον πεντάωρο καθημερινό μου. Και πράγματι, όλα συνέβησαν βάση σχεδίου. Πέρασα όμορφες και χαλαρές στιγμές, κοιμήθηκα αρκετά, ξεκουράστηκα και είδα το σπίτι μου υπό το φως της μέρας (!) οπότε θα έλεγε κανείς πως όλα ήταν ιδανικά.
Κι όμως. Θα ανατρέψω και πάλι τη ροή του κειμένου μου, διότι τίποτα 
τελικά δεν ήταν ιδανικό. Ο πέραν του μέσου όρου μου, ύπνος, μου προκάλεσε πονοκέφαλο και μετά το πέρασμα των πρώτων ωρών ξεγνοιασιάς και ψυχαγωγίας σε κενούς χρόνους από βόλτες και σπατάλη χρόνου στον καναπέ του σπιτιού, αρχικά αισθάνθηκα αμήχανα και ύστερα η αμηχανία έγινε αβεβαιότητα και στο τέλος νευρικότητα. Ενεργοποίησα μεγάλη αυτοσυγκέντρωση για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και σε ακριβώς σε εκείνο το σημείο αισθάνθηκα οργή που δεν εκτίμησα τις λίγες αυτές στιγμές που μου δόθηκαν μακριά από την (λατρεμένη μου) καθημερινότητα.
τελικά δεν ήταν ιδανικό. Ο πέραν του μέσου όρου μου, ύπνος, μου προκάλεσε πονοκέφαλο και μετά το πέρασμα των πρώτων ωρών ξεγνοιασιάς και ψυχαγωγίας σε κενούς χρόνους από βόλτες και σπατάλη χρόνου στον καναπέ του σπιτιού, αρχικά αισθάνθηκα αμήχανα και ύστερα η αμηχανία έγινε αβεβαιότητα και στο τέλος νευρικότητα. Ενεργοποίησα μεγάλη αυτοσυγκέντρωση για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και σε ακριβώς σε εκείνο το σημείο αισθάνθηκα οργή που δεν εκτίμησα τις λίγες αυτές στιγμές που μου δόθηκαν μακριά από την (λατρεμένη μου) καθημερινότητα.Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι απογοητευτικό (για μένα). Δεν είμαι άξιος να απολαύσω διακοπές; Δεν είμαι άξιος να ξεφύγω απ’ την ρουτίνα μου; Απλά δεν έχω την ικανότητα να ξεφεύγω από αυτήν ή τέλος πάντων την αγαπάω τόσο πολύ που μου έχει γίνει ένα απαραίτητο συνήθειο; Δεν θα απαντήσω. Θα αφήσω –μάλλον- να απαντήσετε εσείς για εμένα. Οι λίγες αυτές ημέρες έχουν περάσει και δεν τις αναπολώ καθόλου. Όχι επειδή δεν πέρασα καλά (κάθε άλλο) απλά επειδή αισθάνομαι ότι στην καθημερινότητα μου, παθαίνω αυτό που προκαλώ, αυτό που μου αξίζει.
ΠΡΟΣΘΕΣΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ :[
Ξέρεις, όσο παράξενο κι αν φαίνεται, είναι αρκετά δύσκολο να προσαρμοστείς σε μια σειρά αλλαγής δεδομένων (όπως οι διακοπές), όταν το διαστημα αυτής της προσαρμογής είναι περιορισμένης διάρκειας. Δηλαδή, μέσα σε τρεις μόλις ημέρες, δύσκολα αποβάλεις τις καθημερινές συνήθειές σου. Ακόμα και το "βιολογικό" ρολόι του οργανισμού αποσυντονίζεται, πρόσκαιρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έχει συμβεί κι εμένα...όταν χρειάστηκε να πάρω μια ολιγοήμερη άδεια το περασμένο καλοκαίρι από την δουλειά και, να απολαύσω στιγμές χαλάρωσης και ξεκούρασης. Από τη μια πλευρά απολάμβανα την ξεκούραση, όμως ήταν τέτοιο το "δέσιμο" με τη δουλειά, που είχε ήδη αρχίσει να εκδηλώνεται με διάφορες μορφές...Για παράδειγμα, έπιανα τον εαυτό μου να βγάζει το μπλοκάκι που έχω πάντα στην τσάντα, γράφοντας διάφορα...Ή, να επικοινωνώ με συναδέλφους για να ρωτήσω κάτι άσχετο, αρκεί αυτή η κίνηση να μού έδινε την αίσθηση ότι βρίσκομαι ακόμα εν ώρα εργασίας. Κατά τα άλλα, δεν μπορώ να πω ότι δεν απόλαυσα διακοπές (από τη ρουτίνα)...Ίσως, φταίμε κι εμείς, που πολλές φορές παθιαζόμαστε μ' αυτό που κάνουμε, που αγωνιούμε να είναι όλα στην εντέλεια, που αναλαμβάνουμε υποχρεώσεις, πολύ περισσότερες από όσες αντέχουμε...
Ένας αυτοέλεγχος (μυαλού και σώματος), νομίζω πως είναι ένα καλό πρώτο βήμα, για μια αναθεώρηση... :)) (η κοντεσσίνα είμαι, απλώς δεν μπορώ να μπω πια στον παλιό λογαριασμό του gmail και θα ανοίξω έναν καινούργιο)
:[ contessina
ΑπάντησηΔιαγραφήπρέπει να σου πω ότι κατάλαβα ποια είσαι, ήδη από την 4η σειρά του σχολίου σου..!
από το σχόλιο σου βλέπω πως με καταλαβαίνεις απόλυτα κι έτσι δεν έχω να προσθέσω κάτι περαιτέρω.
Ερωτευμένοι με τις υποχρεώσεις λοιπόν :[