προβληματισμός τετάρτης - ΕΝΑΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

Καληνωρίσματα. Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε στην Ισπανία, την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη να γίνεται μια νέα προσπάθεια διαμαρτυρίας από το λεγόμενο κίνημα των “αγανακτισμένων” τουλάχιστον στην ελληνική έκδοση της ονομασίας του.

Οι “αγανακτισμένοι” μας υπόσχονται ότι διαφέρουν από τους κοινούς διαδηλωτές, διότι δεν χρωματίζονται πολιτικά, δεν εκφράζονται με τη βία, δεν προκαλούν καταστροφές στη δημόσια ή ιδιωτική περιουσία και προπαντός, δείχνουν να μπορούν να περιφρουρήσουν αποτελεσματικά τις μαζώξεις τους, από ακραία αναρχικά και άλλα, στοιχεία. Με άλλα λόγια σε ότι αφορά τη δραστηριότητά τους, πληρούν όλα τα στοιχεία μας σωστής διαδήλωσης διαμαρτυρίας. Το επόμενο που καλούμαστε να εξετάσουμε, είναι το γιατί αυτοί οι άνθρωποι κατεβαίνουν καθημερινά στους δρόμους και πιο εύστοχα, γιατί είναι αγανακτισμένοι. Η απάντηση είναι φαινομενικά προφανής: έχουν πρόβλημα με τους πολιτικούς, την πολιτική που ακολουθούν και την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας.

Κατανοητό και τίποτα το παράλογο ως εδώ. Είναι όμως και αρκετό; Πολύ φοβάμαι πως όχι και θα σας εξηγήσω γιατί. Προ ημερών διάβαζα σε κάποιο ιστολόγιο έναν αναγνώστη να εξηγεί στο σχόλιό του, γιατί αποφάσισε να αποχωρήσει από τις συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων”. Έλεγε λοιπόν, πως σε ένα από τα πηγαδάκια του όχλου, έγινε θέμα το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων. Οι συμμετέχοντες στη συζήτηση αντιπαρατέθηκαν, αλλά δεν έφτασαν σε ακραία αντίδραση. Η συζήτηση όμως στάθηκε αφορμή για την γενίκευση των θεμάτων που σύντομα αποτέλεσε κριτήριο καθορισμού των αιτιών της συμμετοχής του καθένα στο κίνημα των αγανακτισμένων. Σύντομα, κάποιοι κατέληξαν στο ότι δύο-τρία πράγματα που τους χώριζαν δεν ήταν αρκετά ώστε να παρακαμφθούν από όλα εκείνα τα οποία τους ένωναν κι έτσι αποχώρισαν. Ουσιαστικά όλοι κατέβηκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Στην πορεία όμως κατάλαβαν πως τα αυτονόητα είναι υποκειμενικά!

Λυπηρό. Όμως ρεαλιστικό. Η αλήθεια είναι πως οι “αγανακτισμένοι” δεν έχουν ηγεσία, δεν έχουν διοίκηση κι ενώ αυτό ακούγεται σίγουρα ιδανικό, εντούτοις τελικά διαπιστώνουμε πως δεν είναι πρακτικό. Οι συμμετέχοντες είναι πολλοί μέρα με τη μέρα και ο στόχος είναι να αυξάνονται όμως τι θα γίνει όταν αυτοί πρέπει να επιστρέψουν στις δουλειές τους; Τι θα γίνει όταν θα μείνουμε εμείς να δουλεύουμε για να πληρώνουμε φόρους ώστε να πληρώνονται εκείνοι οι οποίοι αγανακτούν και έχουν το δικαίωμα και τον χρόνο να το διαδηλώνουν κάθε μέρα στις πλατείες; Οι αγανακτισμένοι διαδηλωτές δεν προκαλούν προβλήματα στην ασφάλεια των πόλεων, μα ούτε και στην κυβέρνηση. Μπορεί να δηλώνουν αγανακτισμένοι, όμως κανείς τους δεν αγάπησε την Ελλάδα του χθες (για να επιθυμεί να επιστρέψει στην εκεί κατάσταση). Ίσως περνούν πολύ δύσκολα μετά τα μέτρα της κυβέρνησης, όμως κανείς τους δε θα επιθυμούσε να δει μια Ελλάδα που δεν μπορεί να πληρώσει συντάξεις και μισθούς.

Αν αυτοί οι αγανακτισμένοι, είναι τόσο διαφορετικοί όπως δηλώνουν, τότε ελπίζω πως κατανοούν πως ακόμα και με αυτόν τον βάναυσο τρόπο, γίνονται μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει πιο ομαλά μεν, εδώ και δεκαετίες, δε. Υπέρμετρος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων, υπεράριθμες δημόσιες υπηρεσίες, επιδόματα σκάνδαλα και από την άλλη φοροδιαφυγή, διαφθορά, είναι μόνο μερικά από αυτά που γίνεται μια προσπάθεια να εκλογικευτούν ως προς την εφαρμογή τους. Κι αν η πρότασή τους είναι απλά να πέσει η κυβέρνηση τότε ανυπομονώ να ανακοινώσουν και το πως θα ανταποκριθεί η Ελλάδα στις υποχρεώσεις της.

Προσωπικά, δεν κατέβηκα στους δρόμους αφενός διότι δουλεύω κι αφετέρου επειδή το δικό μου το μήνυμα δεν ταυτίζεται με το δικό τους. Αν αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται, τότε προτείνω να αφοσιωθούν στην εργασία τους, αν πάλι είναι άνεργοι, προτείνω να κάνουν ότι και στις ΗΠΑ, όπου κάθε εργαζόμενος στέλνει κατά μέσο όρο 8 βιογραφικά κάθε μέρα μέχρι να βρει δουλειά!

Δεν αποδοκιμάζω τους “αγανακτισμένους”, αντίθετα θα έλεγα ότι τους θαυμάζω, όμως εμένα θα μου επιτρέψετε να είμαι αγανακτισμένος με τον τρόπο ζωής εκείνων και όλων των υπολοίπων (μας). Μάθαμε να ζούμε με δανεικά λεφτά και τώρα που κάποιος τα ζητάει πίσω, εμείς δηλώνουμε αναρχικοί, αριστεροί ή αγανακτισμένοι. Ας μετατρέψουμε την αγανάκτηση σε προσπάθεια. Προσπάθεια συνεργασίας με το κράτος για να πατάξουμε τη διαφθορά. Προσπάθεια εξυγίανσης του τρόπου ζωής μας στο πρότυπο “χαλάω όσα κερδίζω”. Η θέση μας δεν είναι σε μια πλατεία μπροστά απ’ τη Βουλή να μουντζώνουμε, είναι στην καθημερινότητά μας να εργαζόμαστε για να παραδώσουμε μια καλύτερη Ελλάδα στα παιδιά μας.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΤΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ :[