προβληματισμός τρίτης - ΜΠΑΜΠΑ, ΕΙΜΑΙ ΦΑΣΙΣΤΑΣ;

Καληνωρίσματα. Περηφανεύομαι πάντα για την ηλικιακή ευρύτητα αναγνωστών του yannidakis, όμως διακινδυνεύω να προβλέψω πως οι περισσότεροι εξ αυτών ανήκουν (-ουμε) σε μια ηλικιακή ομάδα που πρόλαβε αρκετά δεδομένα σε αυτήν την χώρα.

Πολλοί λοιπόν θυμόμαστε τις θρησκευτικές εικόνες  πάνω από την έδρα του δασκάλου, την υποχρεωτική εκμάθηση του “Πάτερ ημών” και του “Συμβόλου της Πίστεως” στο Δημοτικό. Την υποχρεωτική παρέλαση των μαθητών με τις ειδικές γαλανόλευκες στολές. Κι ύστερα στην τηλεόραση όπου άνοιγε το πρόγραμμά της με τον εθνικό ύμνο και την ελληνική σημαία να κυματίζει κι έκλεινε με τον ίδιο τρόπο. Θυμάμαι πως όταν υπό κάποια περίσταση ακούγαμε τον εθνικό ύμνο σηκωνόμασταν όρθιοι και ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνούσε το σώμα μας. Θυμάμαι πως τις Κυριακές πηγαίναμε στην Εκκλησία βοηθώντας τον ιερέα στο ιερό με τις λαμπάδες και το θυμιατό και ύστερα πηγαίναμε στην παραλία πιάνοντας την κουβέντα με τους τουρίστες, εξασκώντας τα αγγλικά μας και δείχνοντάς τους τι σημαίνει ελληνική φιλοξενία!

Σήμερα αυτές οι συνήθειες είναι άγνωστες για τους νέους και το χειρότερο είναι πως δεν είμαι σίγουρος με τι έχουν αντικατασταθεί. Πλέον, βλέπω νέους να καίνε την ελληνική σημαία, να δηλώνουν άθεοι και να επιτίθενται στην Ορθοδοξία. Βλέπω νέους να καταστρέφουν την δημόσια και ιδιωτική περιουσία απλά και μόνο στο όνομα της αναρχίας και της εναντίωσης στην τάξη. Οι καινούριες αξίες βλέπετε, θέλουν αλκοόλ, χρήματα, ανεξαρτησία και κοινωνικές ελευθερίες βασισμένες στον εγωκεντρισμό. Βλέπω ανθρώπους να βρίζουν την χώρα τους και να απευθύνονται στους συμπολίτες τους περιπαικτικά… ως “έλληνες”. Η ιστορία της Ελλάδος δεν είναι πια, παρά ένα μάθημα στο σχολείο. Κανείς δεν έχει ταξιδέψει στους κοντινούς του (τουλάχιστον) αρχαιολογικούς χώρους, κανείς δεν επισκέπτεται τα μουσεία της περιοχής του. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που μπορούν να θυμηθούν σημεία της ιστορίας της χώρας τους, για να μην φτάσω στο απλά, να ξεχωρίζουν τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου και τι, την 28η Οκτωβρίου!

Κι όμως σε αυτά τα δύσκολα χρόνια, κάποιοι καλούνται να μεγαλώσουν παιδιά. Οι περισσότεροι γονείς σήμερα δίνουν μάχη για να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις με όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα κι έτσι αφήνουν την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους σε δεύτερη μοίρα. Δυστυχώς η πάγια –πλέον- τακτική αυτή έχει ολέθρια αποτελέσματα στην εξέλιξη του αυριανού έφηβου και μετέπειτα ενήλικα. Ιδιαίτερα σε μια ευαίσθητη ηλικία όπως είναι η εφηβεία, όπου πρέπει να μεταδοθούν και να καλλιεργηθούν οι αρχές του νέου, επικίνδυνες απειλές μπορούν να τον φθείρουν για πάντα και το μόνο σίγουρο είναι πως αυτές βρίσκονται παντού στο περιβάλλον του νέου.

Τα μικρά παιδιά αυτού του τόπου παρακολουθούν καθημερινά τηλεόραση δίπλα στους γονείς τους μαθαίνοντας την πατρίδα τους μέσα από αυτή. Η τηλεόραση μεταδίδει εκ διαμέτρου αντίθετους συμβολισμούς και αξίες από αυτούς που ίσως καλλιεργεί η οικογένεια κι όταν το παιδί θα βρεθεί για πρώτη φορά εκτός σπιτιού αντιμέτωπο με φίλους του προσπαθώντας να υπεραμυνθεί των ιδεών υπέρ πατρίς που έχει λάβει, το μεσημέρι θα γυρίσει σπίτι του κλαίγοντας και ρωτώντας: “μπαμπά; είμαι φασίστας”;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ :[