προβληματισμός σαββάτου - ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ (BOYLEVARD OF BROKEN DREAMS)

Όταν τα φώτα σβήνουν, βλέπω πιο καθαρά κι όταν ο κόσμος πάει για ύπνο, οι ήχοι ακούγονται πιο καθαρά. Έτσι κι εγώ διαλέγω τότε να σηκωθώ για να αρχίσω την αυτοκριτική μου. Είναι όπως όταν περπατάς μόνος σου έναν έρημο δρόμο. Έτσι κι εγώ διασχίζω ένα μονοπάτι μοναχικό αλλά πλατύ, είναι το μόνο που ξέρω ακόμα κι αν δεν έχω ιδέα που θα με βγάλει. Για μένα όμως είναι το σπίτι μου ή έτσι το νοιώθω και γι’ αυτό συνεχίζω.

Περπατώντας διασχίζω τη λεωφόρο των ονείρων, των χαμένων ονείρων και απολαμβάνω μια βόλτα με κλειστά φώτα και ανθρώπους απόντες απ’ τη ζωή. Είναι η κατάλληλη ώρα για μένα να συνεχίσω. Κάθε μου βήμα είναι και εμπειρία, κάθε μου κίνηση και μια αναδρομή σε λάθη ή επιτυχίες, κάθε μου μέτρο και ένα ακόμη όνειρο που ίσως έχασα ή δεν κατέκτησα ακόμα, όπως τις ευκαιρίες που περνούν από μπροστά σου και προσπαθείς να κυνηγήσεις.

Στο δρόμο αυτό έχω για συνοδοιπόρο τη σκιά μου. Είναι δίπλα μου και με συντροφεύει σε όλα εκείνα που θέλω ή θα ήθελα να διασχίσω και η καρδιά μου ακόμα και τόσο βαθιά κρυμμένη, είναι το μόνο που μπορείς να ακούσεις αυτήν την ώρα εδώ πέρα, στην ατέλειωτη νεκρική σιγή. Όσο απολαμβάνω τη μοναξιά αυτή, κάνω σκέψεις όπως, αν άραγε υπάρχει κανείς εκεί έξω σαν εμένα. Αν κάποιο παράλληλο μονοπάτι έχει φτιαχτεί για να περπατήσει κάποιος άλλος και ύστερα αναρωτιέμαι θα μπορούσα να βρεθώ με έναν τέτοιο τύπο; Σα μια φωνή που σκέφτεσαι να βάλεις, δυνατά να πεις “υπάρχει κανείς εκεί;” και το μόνο που θ’ ακούσεις πίσω είναι ο αντίλαλός σου.

Έτσι συνεχίζω να περπατώ και στο πλατύ μου μονοπάτι, στην λεπτή μου κόκκινη γραμμή που χωρίζει κάτι μέσα στο μυαλό μου. Κάτι ανάμεσα στο επιτρεπτό και στο επιθυμητό. Αν από μακριά διακρίνεις τη γραμμή θα διαπιστώσεις πως βρίσκεται ακριβώς πάνω σε έναν γκρεμό που αποτελεί τα σύνορα της ζωής μου όπως έχουν οριστεί κι από όπου απόψε περπατώ. Σε προκαλώ (άμα μπορείς) να διαβάσεις ανάμεσα σε αυτές τις γραμμές τι πήγε στραβά στη ζωή μου και τι κατάφερα με κόπο να φτιάξω σωστά. Αν τα καταφέρεις να φτάσεις ως εκεί, ρίξε μια ματιά και σε εμένα τον ίδιο. Αν δεις ότι ζω, απλά ψιθύρισέ μου το κι ύστερα άφησε με να συνεχίσω να περπατάω στη λεωφόρο των ονείρων, των χαμένων ονείρων :[