προβληματισμός σαββάτου - ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙΡΟ (Those Were the Days)

Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν κόσμο πολύ αληθινό, ήταν μια καφετέρια που μαζευόμασταν όλοι μαζί, μια παρέα τόσο δυνατή. Εκεί θα πίναμε τον καφέ και το ποτό μας. Εκεί διαβάζαμε για την επόμενη μέρα, εκεί μοιραζόμασταν τα προβλήματά μας κι εκεί φλερτάραμε για πρώτη φορά. Αν έμπαινες εκεί θα άκουγε τίποτα άλλο από γέλια και όμορφες κουβέντες. Εκεί δημιουργήσαμε τα πιο όμορφα όνειρα για το μέλλον μας, το τι θα κάναμε στη ζωή μας. Εκείνες ήταν οι μέρες φίλε μου, που πιστεύαμε πως ποτέ δε θα τελειώσουν, που τραγουδούσαμε και γελούσαμε δυνατά συνέχεια και περιμέναμε πως μια μέρα θα ζήσουμε τη ζωή όπως την επιλέξαμε και θα πολεμήσουμε στον στίβο της ζωής, κερδίζοντας τις μάχες. Τότε ήμασταν μικροί και είχαμε τον δικό μας τρόπο σκέψης. Εκείνες τις μέρες στον παλιό καλό καιρό.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και σύντομα οι εποχές του άγχους και των υποχρεώσεων, έφτασαν. Η αγωνία να ανταπεξέλθουμε μας έκανε να ξεχάσουμε τις υποσχέσεις μας και τον τρόπο που όλα θα τα καταφέρναμε. Εκείνες οι μέρες ήταν ήδη μακριά κι όμως αν τύχαινε να βρεθούμε στην καφετέρια, θα χαιρετιόμασταν και θα αναπολούσαμε τις καλές εκείνες στιγμές του παλιού καλού καιρού. Απόψε όμως –μετά από χρόνια- πέρασα έξω από την καφετέρια. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά, σαν ο χρόνος να τα έχει μεταλλάξει. Όπως κοιτούσα μέσα από το τζάμι τις καφετέριας αντίκρισα ένα παράξενο είδωλο που με τρόμαξε. Ήταν αυτός ο μοναχικός τύπος που έβλεπα ο σημερινός μου εαυτός; Την απογοήτευσή μου διέκοψε το άκουσμα μιας γνωστής φωνής. Ήταν ένα γνωστό χαμόγελο κι έτσι μπήκα για να δω καλύτερα. Τότε είδα το πρόσωπό σου ακούγοντας ήδη να με καλείς με το όνομά μου. Ήσουν εσύ! Κοίτα πως γίναμε… μεγαλύτεροι μα όχι πιο πετυχημένοι ή πιο έξυπνοι. Κι αν άλλαξαν οι προτεραιότητές μας, στις καρδιές μας παραμένουν τα ίδια όνειρα.

Εκείνες ήταν οι μέρες φίλες μου, που νομίζαμε πως δε θα τελείωναν ποτέ, που περνούσαμε τόσο καλά… σε εκείνες τις ημέρες στον παλιό καλό καιρό :[