Μια φορά σε έναν καιρό ο κόσμος έψαχνε τρόπους να παρομοιάσει την ένωση δύο ανθρώπων. Ένας είχε γράψει πως είναι σαν το δυαδικό σύστημα. Άσσοι και μηδενικά. Τι μπορεί να κάνει η ένωσή τους!
Δύο άνθρωποι φρόντισαν να ερμηνεύσουν τον παραλληλισμό αυτό. Στην αρχή, δύο άγνωστοι μέσα σε κοινωνίες διαδικτυακές, ύστερα δύο ονειροπόλοι που προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν ο ένας τον άλλο και μετά δυο φίλοι που καλλιεργούσαν για ώρες ατελείωτες το φλερτ και τον ρομαντισμό που τόσο ανάγκη είχαν, ακόμα και μέσα απ’ τα διαδικτυακά παράθυρα.
Οι πρωταγωνιστές είχαν περάσει ατελείωτο χρόνο στον υπολογιστή τους. Ήταν πλέον εραστές χωρίς άγγιγμα. Τίποτα φυσικό δεν τους ένωνε παρά μόνο ο έρωτας που ένοιωθε ο ένας για τον άλλο.
Οι σκέψεις έτρεχαν γύρω τους: «Μα μπορεί να είναι αλήθεια; Άραγε η φυσική ένωση θα φέρει την αποθέωση ή την απογοήτευση;» και ο χρόνος περνούσε.
Ήταν και οι δυο τους καθημερινοί άνθρωποι, μα μπορεί κανείς να είναι καθημερινός μέσα από τον υπολογιστή του; Ακόμα και η επιστροφή απ’ τη δουλειά, η εκπλήρωση κάθε καθημερινής εκκρεμότητας, φάνταζε ως μια ιστορία αγάπης για τους δυο τους.
Και ύστερα ήρθε η στιγμή που τα χιλιόμετρα δε θα ήταν εμπόδιο, οι υπολογιστές θα έκλειναν και τα μάτια δε θα είχαν ψηφιακή υπόσταση. Όλα όσα έλεγαν για τόσο καιρό θα μπορούσαν να τα πράξουν, θα έπρεπε να γνωριστούν για μια ακόμη φορά, στ’ αλήθεια τώρα!
Η φαντασία τους μεγάλη, το ίδιο και η αγωνία. Η πρώτη στιγμή και ύστερα όλες οι υπόλοιπες. Είχαν μιλήσει ατέλειωτες ώρες γι’ αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Ο καθένας έπλαθε όνειρα και φαντασιώσεις για το πρώτο χάδι, το πρώτο φιλί, την πρώτη φορά που ο ένας θα αντίκριζε το γυμνό κορμί του άλλου.
Άραγε τα σχέδια και τα προγράμματα θα εφαρμοζόντουσαν ή ο παρορμητισμός θα έφτιαχνε ένα νέο μοναδικό σενάριο; Ένας έρωτας εξ αποστάσεως με διαφορά ώρας θα γινότανε πραγματικότητα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το