προβληματισμός πέμπτης - ΓΕΡΟΙ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΠΟΤΕ

Καληνωρίσματα. Θα το έχετε παρατηρήσει. Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς. Αν προλάβατε τις δεκαετίες του ‘70, ‘80 και του ‘90 θα συμφωνήσετε μαζί μου πως ο τρόπος ζωής τότε και τώρα δεν έχουν καμία σχέση. Αλλά ας γίνω σε αυτό το σημείο λίγο πιο συγκεκριμένος για να μην είμαι εκτός θέματος.

Ενώ πριν μερικές δεκαετίες οι εβδομηντάρηδες ήταν ένα βήμα πριν τον βιολογικό θάνατο με βάση το μέσο όρο στις δυτικές κοινωνίες, σήμερα για πολλούς η ζωή ξεκινά τώρα! Πλέον δεν είναι υπερβολικό να δούμε ανθρώπους αυτής της ηλικίας να δραστηριοποιούνται ερωτικά, να συμμετέχουν σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή να ξεκινούν την ενασχόληση με νέα ενδιαφέροντα. Πολλοί λένε πως η ζωή αρχίζει μετά τη σύνταξη κι άλλοι πως το να γερνάς καλά, είναι τέχνη. Σε κάθε περίπτωση την έννοια του γέρου πρέπει μάλλον να την επαναπροσδιορίσουμε πριν να είναι αργά. Εξάλλου το παράδειγμα με τους ανθρώπους παρόμοιων ηλικιών είναι απλά ενδεικτικό. Σήμερα, όλοι οι άνθρωποι τείνουν να συμπεριφέρονται όπως οι νεότεροι από εκείνους ηλικιακά. Εξ αρχής θα αφαιρέσω τα παιδιά που κατά κανόνα βιάζονται να μεγαλώσουν. Από και και πέρα όμως, οι μεγαλύτεροι αντιγράφουν το ντύσιμο των νέων, επιλέγουν τα στέκια τους, ακούν τη μουσική τους, προσπαθούν να μυηθούν στην καθημερινότητά τους, μαθαίνοντας για παράδειγμα τη χρήση της τεχνολογίας και πάει λέγοντας.

Προσωπικά, ουδέποτε δεν με “έπιασα” να ζηλεύω τη μικρότερη ηλικία. Όπως στα περισσότερα παιδιά, βιαζόμουν να μεγαλώσω και το πέτυχα με ύποπτη ταχύτητα κι έτσι καταλήγω στο επόμενο συμπέρασμα. Δεν φταίει η ηλικία μου που δεν είμαι αρκετά νέος ή ικανοποιητικά μεγάλος. Τελικά η ηλικία είναι ένα νούμερο που συμβολίζει ορισμένα πράγματα. Σημασία έχουν τα συναισθήματα, η όρεξη για ζωή, η ελευθερία χρόνου και επιλογών. Αυτό είναι! Είναι ζήτημα χρόνου και όχι μόνο. Μια μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν… μικραίνοντας έχουν ένα ή και τα δύο βασικά χαρακτηριστικά: έχουν είτε πολλά απωθημένα από την παιδική ή εφηβική τους ηλικία στην οποία δεν έζησαν πολλά πράγματα που σήμερα είναι δεδομένα και έχουν μια εναλλακτική ευκαιρία να τα ζήσουν σήμερα και από την άλλη η ανασφάλεια. Παρατηρήστε ότι όσο μεγαλώνουν (τελευταία και οι άντρες), οι άνθρωποι κρύβουν την ηλικία τους. Είναι δύσκολο να συμβιβαστείς πως κάποια στιγμή, το σώμα σου θα χάσει την σφριγηλότητα του και το πνεύμα την φρεσκάδα που σε χαρακτήριζε. Ασυναίσθητα ο οργανισμός γυρνάει σε μια κατάσταση ασφαλείας η οποία ασυναίσθητα καλλιεργεί ανάγκες ταύτισης με την νεολαία του σήμερα.

Δεν έχω πρόβλημα να βλέπω ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να κάνουν σαν παιδιά απορροφώντας στοιχεία τους, αυτό που με απασχολεί είναι το κατά πόσο υπάρχει ένα όριο σε αυτό. Ένα όριο πέρα από το οποίο γελοιοποιήσε, εκθέτεις την οικογένειά σου και γκρεμίζεις την προσωπικότητα του εαυτού σου. Αλήθεια, πόσο νέοι πρέπει να είμαστε;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΣΗ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ :[