προβληματισμός παρασκευής - ΜΥΘΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ: ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟΣ ΦΟΝΟΣ ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ (μέρος 2/5)

Ο Κανόμπης έχει μεταβεί στα Χανιά για να ερευνήσει λίγα πράγματα σχετικά με το άλλοθι του Ανδρεαδάκη. Στο μεταξύ εγώ πρέπει να βρω τρόπο να μιλήσω με το παιδί που πιθανολογείται πως είναι ο μόνος μάρτυρας. Κι αν είναι έτσι, ο θείος του και η οικιακή βοηθός γιατί να μην είναι μάρτυρες εφόσον όλοι κατοικούν στο ίδιο σπίτι;

Ξεκινώ μιλώντας με μερικούς γείτονες. Η γειτονιά δεν είναι πυκνοκατοικημένη, όμως απέναντι και δίπλα, υπάρχουν μονοκατοικίες και ευτυχώς είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τους κατοίκους:

- “Ονομάζομαι Σπύρος Θαλασσινός και είμαι ειδικός αστυνομικός του τμήματος ανθρωποκτονιών. Εσείς τι είδατε εκείνο το βράδυ”;

- “Ήταν πολύ αργά και εκείνη την ώρα κοιμόμασταν. Μας ξύπνησε ο πυροβολισμός, όμως και πάλι προσεγγίσαμε το παράθυρο προσεκτικά. Δεν προλάβαμε να δούμε τίποτα. Η Τούλα ήταν νεκρή στο γκαζόν, η πόρτα ανοιχτή και δεν είδαμε τίποτα τριγύρω”.

- “Ακούσατε μήπως ήχο από κάποια μηχανή”;

- “Ήμασταν όλοι πολύ ταραγμένοι, αλλά δε θυμάμαι κάτι τέτοιο”.

Στο μεταξύ ο Κανόμπης γύρισε από τα Χανιά και με πληροφόρησε πως ο Ανδρεαδάκης ήταν όντως ομιλητής στην χθεσινή ημέρα του συνεδρίου. Στο ξενοδοχείο όπου διέμενε ήταν και το συνέδριο, καθώς και μια δεξίωση προς τιμήν των συνέδρων. Επίσης ήλεγξε πως το αυτοκίνητό του δεν είχε μετακινηθεί καθόλου εκείνο το βράδυ καθώς ο χώρος στάθμευσης του ξενοδοχείου είναι ελεγχόμενος. Ο Κανόμπης άκουσε ότι η δεξίωση κράτησε ως αργά εκείνο το βράδυ.

Μαζί, προσέγγισαν εκ νέου το σπίτι για να μιλήσουν με το παιδί. Την πόρτα άνοιξε η όμορφη ξανθιά οικιακή βοηθός “Ξέρετε έχω σαφείς εντολές από τον κύριο Ανδρεαδάκη να μην αφήσω το παιδί να μιλήσει μαζί σας. Με συγχωρείτε, αλλά θα μπλέξω άσχημα αν το κάνω”.

- “Τότε δε θα έχετε πρόβλημα να μιλήσετε λιγάκι εσείς μαζί μας. Να απαντήσετε σε μερικές ερωτήσεις. Οι συνάδελφοι μας λένε πως το παιδί είναι ο μόνος μάρτυρας, όμως εκείνο το βράδυ και εσείς και ο κύριος Αντώνης Ανδρεαδάκης και θείος του παιδιού, ήσασταν μέσα στο σπίτι. Εσείς δεν ακούσατε τίποτα”;

- “Όλοι μας, δηλαδή και εγώ, κοιμόμασταν εκείνη την ώρα. Η κυρία Τούλα πάντα ξάπλωνε αργά. Εγώ ξύπνησα από τον πυροβολισμό. Φοβήθηκα να βγω αμέσως έξω και το έκανα όταν άκουσα το παιδί να φωνάζει. Ίσως γι’ αυτό ξέρετε κι εσείς πως το παιδί είναι ο μάρτυρας”.

- “Δηλαδή εσείς με το παιδί…” την αυστηρή ερώτηση του Κανόμπη διέκοψε ο Αντώνης Ανδρεαδάκης. “Μαρία ποιος σου επιτρέπει να μιλάς στην αστυνομία. Μπες γρήγορα μέσα. Θέλετε τον μικρό για να μας αφήσετε ήσυχους; Ορίστε. Μιλήστε του” είπε απότομα ενώ εμφάνιζε από πίσω του το παιδί. Ο Κανόμπης πήρε το παιδί από το χέρι και εγώ αγριοκοίταξα τον Ανδρεαδάκη πριν γυρίσω από την άλλη μεριά. Οι τρεις μας φτάσαμε στο σημείο του κήπου που η μητέρα του δολοφονήθηκε. Ο Κανόμπης είχε γονατίσει και προσπαθούσε να συνεννοηθεί με το παιδί πού ήταν κωφάλαλο και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Με χειρονομίες και ομιλίες οι δυο τους προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν όσο ο Κανόμπης φώναζε και εγώ σημείωνα: “Εδώ. Εδώ σκοτώσανε τη μαμά σου. Ναι, φορούσε μαύρα. Αυτοκίνητο; Μεγάλο; Όχι, μικρό. Τι χρώμα Δημητράκη; Άσπρο; Σίγουρα; Αυτός μπήκε στο αυτοκίνητο; Που πας; Εσύ έκλεισες την πόρτα; Δεν είδες αν σταμάτησε το αυτοκίνητο; Μισό λεπτό. Μήπως το αυτοκίνητο απλά περνούσε; Δεν σταμάτησε καθόλου; Ο θείος; Η Μαρία; Μέσα στο δωμάτιο; Σίγουρα;” Το παιδί έβαλε τα κλάματα και μπήκε από μόνο του μέσα. Ήταν αρκετά.

Φεύγοντας οι δυο μας συζητούσαμε για τα συμπεράσματα μας. Το αυτοκίνητο ήταν διερχόμενο. Πως αλλιώς θα πετύχαινε την Τούλα την ώρα ακριβώς που είχε βγει έξω για τα σκουπίδια; Ύστερα ο μικρός ήταν ξύπνιος. Γιατί; Μήπως στον πάνω όροφο που ήταν τα υπνοδωμάτια δεν έπρεπε να είναι ή απλά έκανε παρέα στη μητέρα του; Ο Αντώνης γιατί δεν άφησε τη Μαρία να μιλήσει; Μήπως η Μαρία ξέρει κάτι; Μήπως κρύβει κάτι;

:[
διαβάστε το τρίτο μέρος του Μύθου, την ερχόμενη Παρασκευή στις 12:00