βράβευση καταχώρησης τσι δευτέρας


ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από Katabran's Blog

αν αρχίζαμε από το 0;
η πρόταση πέρασε και …vae victis!
τα 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα περιφράχτηκαν με ασβεστόλιθο διακοσμημένο με μαρμάρινες αναμνηστικές πλάκες που έφεραν κάποια από τα αλησμόνητα ρητά των παιδιών από την ιωνία…
στο κέντρο βρίσκοταν το μαυσωλείο αναπόφευκτα στολισμένο αλλά ουσιαστικό λιτό…
οι 300 άνδρες οφείλουν να είναι μετριοπαθείς στο θάνατο…
η παλιά ελλάδα είχε χάσει σταδιακά δύναμη, εδάφη, πλούτη, επιρροή και πληθυσμό…
η παλιά ελλάδα είχε βάλει τα χεράκια της κι είχε βγάλει τα ματάκια της και τώρα κείτοταν κάτω από ένα φασματικό φως λάμπας φωταερίου και χρησίμευε μόνο για αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή για τους άλλους…
από χήρα κληρονόμος, ξοφλημένη περίπτωση όπως το είχε θέσει ειρωνικά ένας πηχιαίος τίτλος του  focus…
η παλιά ελλάδα είχε χάσει την ιστορία της και γι αυτό- καθώς μνήμη ίσον ταυτότητα- είχε χάσει και την αίσθηση του εαυτού της…
αλλά υπήρχε κι άλλος τρόπος αντίληψης των παραγμάτων, και οι μελλοντικοί ιστορικοί, παρά τις προκαταλήψεις τους, αναμφίβολα θα συμφωνούσαν στον προσδιορισμό δυο διακριτών περιόδων: προ και μετά ευρώ…
η πρώτη άρχισε με την “ωωω ναι” , για να υιοθετήσουμε ένα βολικό όρο και προσπαθούσε να ανταγωνιστεί δεν ξέρουμε ποιους… ξέρουμε  όμως πως η οικονομία κατέρρευσε και  οι κερδοσκόποι κατέστρεψαν το νόμισμα… η έλευση της τριμελούς θεότητας καθιέρωσε τον εκπατρισμό ως μόδα για τα κομποδέματα, ενώ τα καλύτερα ακίνητα της χώρας πουλήθηκαν σαν δεύτερες κατοικίες σε κατοίκους της ηπειρωτικής ευρώπης… μια ανaδυόμενη οικονομία εξ ανατολών αγόρασε τους δρόμους και τα λιμάνια…
είχαν προηγηθεί αιώνες διάσωσης, η ευρώπη είχε αρνηθεί τελικά να ρίξει λεφτά εκεί που σίγουρα θα τα ‘χανε… κάποιοι θεώρησαν συνωμοσία τη στάση της απέναντι σε ένα έθνος που κάποτε της είχε δώσει ένα αιώνα φώτων…
φημολογούταν ότι σε ένα δείπνο στο elysée, είχαν υψωθεί ποτήρια με την πρόταση “δεν αρκεί να πετύχειςεσύ, χρειάζεται να αποτύχουνοι άλλοι”… κι αυτό να μην ίσχυε όμως, διέρρευσαν αρκετά έγγραφα από τις βρυξέλλες και το στρασβούργο για να επιβεβαιώσουν ότι πολλοί υψηλά ιστάμενοι θεωρούσαν την ελλάδα λιγότερο καλύτερη περίπτωση για επειγουσα χρηματοδότηση και περισσότερο οικονομικό και ηθικό δίδαγμα: έπρεπε να σκιαγραφηθεί ως ένα έκλυτο έθνος και να αφεθεί στην ελεύθερη πτώση του ως πειθαρχικό παράδειγμα για τις άλλες άπληστες χώρες… μάλιστα εισήχθησαν και συμβολικές τιμωρίες: το αιγαίο πέλαγος αντικαταστάθηκε από το πέλαγος είναι βαθύ…
ακολούθησε μαζική αποχώρηση… πολλοί άρχισαν να μεταναστεύουν σε ακμάζουσες χώρες απ τις οποίες είχαν κάποτε επιστρέψει οι προ προ πάπποι τους…
η φυσική αντίδραση στην κρίση ήταν η εκλογή μιας κυβέρνησης ανανέωσης που ορκίστηκε να φέρει οικονομική ανάκαμψη, κοινοβουλευτική αυτονομία και εδαφικές ανακτήσεις…πρώτο βήμα της να επαναφέρει τη δραχμή ως κεντρική νομισματική μονάδα, πράγμα στο οποίο ελάχιστοι έφεραν αντίρρηση καθώς το ελληνικό ευρώ είχε πάψει να είναι ανταλλάξιμο…
μετά υπογράφηκε ένα σύμφωνο με κάποιον μάρσαλ 2…
μετά το σύμφωνο, μια αποσταθεροποιημένη χώρα, κουβαλώντας το φορτίο των αποζημιώσεων, απέριψε και την ανανέωση ή τουλάχιστον, αυτό που ήταν παραδοσιακά εννοούμενο ως ανανέωση… αυτό, σημάδεψε την απαρχή μιας δεύτερης περιόδου, για την οποία πάω στοίχημα , θα διαφωνούσαν επί πολλά χρόνια οι μελλούμενοι ιστορικοί… κάποιοι ισχυρίζονταν ότι σε αυτή τη φάση , απλά η χώρα παρέδωσε τα όπλα, άλλοι ότι βρήκε καινούρια δύναμη στις αντιξοότητες… εκείνο που παρέμεινε αδιαφιλονίκητο ήταν ότι οι από καιρό συμφωνημένοι στόχοι είχαν πλέον εγκαταλειφθεί…
καινούριοι ηγέτες απέσπασαν τη χώρα από την εε και διακήρυτταν μια νέα αυτάρκεια…διαπαραγματευόμενοι με τέτοιο επίμονο παραλογισμό που στο τέλος πλήρωσαν μάλιστα για να αποχωρήσουν, κήρυξαν εμπορικό εμπάργκο κατά του υπόλοιπου κόσμου…
ο κόσμος άρχισε να το παίρνει απόφαση, η λέξη “κόσμος” δε σήμαινε κάτι παραπάνω από “μικρός” έχοντας βάλει ανάμεσα το “που είναι”…
ακολούθησε φτώχεια, όπως ήταν φυσικό, αν και η λέξη δεν κυριολεκτούσε εν τη απουσία συγκρίσεων… αν η φτώχεια δεν εμπεριέχει υποσιτισμό και αρρώστιες, τότε δεν είναι τόσο φτώχεια όσο εθελοντικός ασκητισμός…
μια καινούρια μόδα επανέφερε τα στιλό μελάνης και την επιστολογραφία, την οικογενειακή συγκέντρωση γύρω από το τηλέφωνο με μανιβέλα και τη χρήση του “0″  για το τηλεφωνικό κέντρο… αργότερα , αυτές οι συνήθειες του συρμού απέκτησαν γνήσια δύναμη!
οι πόλεις συρρικνώθηκαν, τα μέσα μαζικής μεταφοράς εγκαταλείφθηκαν, αν και μερικές ατμομηχανές εξακολουθούσαν να λειτουργούν για να μη ξεχνά κανείς τί σημαίνει οσε… πάντως στους δρόμους κυριάρχησαν τα ημιονοειδή…
ξανάρχισε και η ανασκαφή για κάρβουνο και η  Πτολεμαΐδα διεκδίκησε τη διαφοροποίησή της ως λίγκα του βορά… προέκυψαν επίσης νέοι διαχωρισμοί και νέοι διάλεκτοι όπως αυτές στο καρδιστάν ή στο απειρωτάν…
τα παγκόσμια μμε σκιαγραφούσαν την πρωτεύουσα των αθηνών ως τόπο άξεστων χωρικών και ηθελημένης οπισθοδρομικότητας … γελοιογραφίες έδειχναν χωριάτες να τους καταβρέχουν με τη μάνικα ύστερα από άγρια μεθοκοπήματα  σε πλατείες …
το έγκλημα ανθούσε παρά τις φιλότιμες προσπάθεις ποδηλατών αστυνομικών…
στο μεταξύ, η ενδοοικογενειακή αναπαραγωγή θεωρείται ότι απέφερε ένα καινούριο και ασυγκρίτως ανεγκέφαλο είδος ηλίθιου χωριάτη…
οι γιαπωνέζοι τουρίστες κοίταζαν κατάπληκτοι αυτό που δεν υπήρχε πια: κίνηση στους δρόμους και σύρματα ηλεκτρικού, φανοστάτες και διαφημιστικές πινακίδες, τα ζωτικά συστατικά στοιχεία ενός έθνους δηλαδή!
 …
εγώ, έμενα σε ένα χωριό, το οποίο στην ουσία ήταν ένας μικρός οικισμός …κότες και χήνες τριγυρνούσαν καμαρωτές πάνω στη ραγισμένη άσφαλτο που τα παιδιά την είχαν χαράξει με κιμωλίες κλεμμένες από καταργημένα σχολεία, για να παίζουν… χωρίς αυτοκίνητα ένιωθαν πιο ασφαλείς όλοι, οι μπουγάδες ανέμιζαν κρεμασμένες σε ξύλινα παλούκια, χωρίς τηλεόραση οι χωρικοί μιλούσαν περισσότερο αν και έμοιαζαν να έχουν λιγότερα να πουν από παλιά, γινόντουσαν κάποια εγκλήματα, αλλά στα πλαίσια μιας κουλτούρας εθελοντικoύ ασκητισμού δεν ξεπερνούσαν τα επίπεδα μιας ζωοκλοπής… κανείς δεν έμενε απαρατήρητος, δυο φορές τη βδομάδα πέρναγε ένα λεωφορείο ετοιμόρροπο, που μας πήγαινε στην αγορά της πόλης, στο νοσοκομείο ή στο φρενοκομείο της, ο οδηγός άκουγε στο όνομα Τζορτς και μετά χαράς έκανε θελήματα για όσους δεν το κουνούσαν από το σπίτι τους,  τα φορτηγά που περνούσαν μια στο τόσο ταρακουνούσαν τα αδύναμα θεμέλια των αγροικιών και τα καυσαέρια μαύριζαν το σοβά τους… όλα τα παράθυρα είχαν διπλά τζάμια και μόνο οι νέοι ή οι μεθυσμένοι διέσχιζαν το δρόμο χωρίς σημαντικό λόγο…
χωρίς σημαντικό λόγο!
έτσι κάπως ή κάπως έτσι γράφτηκε αυτό που μόλις διάβασες αναγνώστη μου…
υγ. φύτεψα πάλι γιασεμιά και ταίριαξα  με το χωριό γιατί έπαψα να τρώγομαι πια με τα προσωπικά μου ερωτήματα, δεν αναλογιζόμουν πια αν η ζωή ήταν ή δεν ήταν ασήμαντη και ποιες οι συνέπειες αν ήταν… ούτε ήξερα αν η αταραξία μου ήταν σπόδειξη ωριμότητας ή κούρασης…πήγαινα και στην εκκλησία σταυροκοπιόμουν ψιθυρίζοντας “ότι σου έστιν η ιστορία και το γιασεμί και η λόξα…”
ήταν ηθελημένη οπισθοδρομικότητα;
ήταν ιδιατερότητα;
ήταν ένα εγχείρημα πνευματικής και ηθικής αυτάρκειας;
ή ήταν απλά ανπόφευκτο, μια αναγκαστική απάντηση στην οικονομική κατάρρευση, την ερήμωση και την ευρωπαϊκή εκδίκηση;
αυτά τα ερωτήματα δε συζητήθηκαν ποτέ στο χωριό Silent! ένδειξη ίσως ότι η δυσαρέσκεια και η τυραννική αυτογνωσία είχαν επιτέλους λήξει!

  οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. 
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια

---