βράβευση του σαββάτου


ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από LIFO

Το να ζήσεις στο εξωτερικό δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται.
Χαίρετε,
Ζω και δουλεύω στο εξωτερικό και θα δώσω κι εγω τα δύο σεντς μου, σε περίπτωση που βοηθήσει κάποιον να λάβει τη σωστή απόφαση.
Απ'ότι αντιλαμβάνομαι, η συντριπτική πλειοψηφεία των <30 στην Ελλάδα σκέφτεται να φύγει. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω του καθημερινού ψυχολογικού πολέμου που αναγκάζεται κανείς να υποστεί, κυρίως λόγω της νοοτροπίας του λαού (γκρίνια) αλλά και των ΜΜΕ,τα οποία δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσουν λεπτό χωρίς να σε αγχώσουν. Όχι οτι το πρόβλημα της οικονομίας δεν είναι υπαρκτό, αλλά το ίδιο υπάρχει και θα διογκωθεί στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, σε χώρες οι οποίες δεν έχουν τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας (πχ κλίμα). Απλά η χώρα θα υποχρεωθεί να ζήσει με όσα βγάζει, όπως θα έπρεπε να είναι πάντα.
Το να ζήσεις στο εξωτερικό δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται. Κατ'αρχήν, μπορείς να δουλέψεις μόνο σε χώρες των οποίων τη γλώσσα γνωρίζεις σε business level, οχι απλά να έχεις κάνει κάποια χρόνια μαθημάτων. Αυτό, στην Ευρώπη σε περιορίζει (συνήθως) στις εξής χώρες: UK, France, Germany, Belgium, Switzerland, Holland and maybe Denmark or Sweden but not quite.
Οι συντριπτική πλειοψηφεία των Ελλήνων θα αντιληφθεί - με άσχημο πιθανότατα τρόπο- οτι απλά δε μπορεί να ζήσει σε αυτές τις χώρες. Είτε δε θα μάθει ποτέ καλά τη γλώσσα (και ας χρησιμοποιεί τα αγγλικά σε business context), είτε ο καιρός ή ο λαός δε θα του κάτσει καθόλου καλά είτε άλλα χίλια πράγματα. Θα δυστηχήσουν δηλαδή. Γιατί και στο εξωτερικό χτυπάς 14ωρα, και στο εξωτερικό απολύεται κόσμος (η αγορά εργασίας σε UK, US, France, Spain είναι τραγική) και πάνω σε όλα αυτά έχεις χειρότερο housing, μεγαλύτερη συνήθως εγκληματικότηατα και χειρότερο καιρό απ'ότι στην Ελλάδα. Επίσης θα ανακαλύψουν οτι τα 'κοννέ' είναι και εδώ ο πιο ασφαλής τρόπος να βρεις δουλειά. Τέλος, θα χάσουν το buffer των γονιών, το όποιο network είχαν στην Ελλάδα, το δωρεάν accommodation and so on and so forth.
Αν τέλος πάντων κάποιος θέλει οπωσδήποτε να φύγει, θα του πρότεινα να πάει κάπου έχοντας κάνει secure τουλάχιστον μία συνέντευξη πριν μπει στο αεροπλάνο και φύγει, που να έχει φίλους και να έχει επισκεφτεί πρωτύτερα τη χώρα/μιλάει τη γλώσσα. Δεδομένου οτι η κατάσταση στην αγορά στο Λονδίνο και το Παρίσι είναι άσχημη (και είναι και οι δύο πιο ανταγωνιστικές από άποψης αγοράς εργασίας αλλά και επιπέδου εργατικού δυναμικού στην Ευρώπη), θα πρότεινα: Edinburgh (or Birmigham, αλλά οι περισσότεροι Έλληνες θα πάθουν κατάθλιψη εκεί), Βρυξέλλες, Berlin (πολύ φθηνή πόλη και αρχίζουν να υπάρχουν opportunities σε μία μεγαλύτερη ποικιλία industries) ή οπουδήποτε στην Ελβετία. Επίσης θεωρητικά η Κωνσταντινούπολη θα είναι καλή περίπτωση αλλά δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει στην αγορά εργασίας εκεί. Απλά είναι πίθανο αρκετές εταιρείες όπως οι big four, να εγακταλείψουν την Ελλάδα και να εξυπηρετούν τους Έλληνες πελάτες απο εκεί, πιστεύω ότι τα ελληνικά θα θεωρούνται προσόν. Τέλος Αυστραλία και SE Asia, αλλά εκεί πέφτει σχετικά μακριά.
Επειδή τα βιογραφικά των Ελλήνων συνήθως είναι τραγικά για δουλειά (ετοιμαστείτε να χρειαστεί να εξηγήσετε ο,τι gap υπάρχει στο cv: πχ γιατί σπούδαζες 5 χρόνια για ένα 4ετές πτυχίο; τι έκανες μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου 2008, κλπ) και ιδανικά για σπουδές και παίρνοντας ως δεδομένο ότι δεν υπάρχουν χρήματα για επένδυση σε ακριβές σπουδές, θα πρότεινα όσοι μπορείτε να κάνετε PhD και θέλετε, να το κυνηγήσετε. Σε Uk, France έχουν στενέψει τα πράγματα και είναι δύσκολο το funding, αλλά στις χώρες που προανέφερα μπορείτε να βρείτε καλά πανεπιστήμια (πχ ETH Zurich), τα οποία θα χρηματοδοτήσουν το διδακτορικό σας. Έτσι μπορείτε να κάνετε wait out ουσιαστικά 4 τραγικά απο άποψη οικονομίας χρόνια και μόλις μπείτε στην αγορά εργασίας να είσαστε καλύτερα προετοιμασμένοι και με established network.
Αυτά και ελπίζω να βοήθησα.


  οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. 
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας