προβληματισμός τετάρτης - ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΟΠΩΣ ΒΕΛΤΙΩΝΟΜΑΙ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΥΛΙΕΜΑΙ

Καληνωρίσματα. Το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της κρατικής περιουσίας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ουσιαστικά αποτελεί τον καινούριο τομέα πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στα κόμματα, διχασμού ανάμεσα στους πολίτες και διαπραγματεύσεων με την τρόικα και την κυβέρνηση. Μάλιστα τα πνεύματα οξύνθηκαν όταν μας ζητήθηκαν αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, αίτηση που προκάλεσε την έντονη δυσφορία της κυβέρνησης για να συνεχιστεί η αντιπαράθεση για το ζήτημα.

Πριν προβληματιστούμε για ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, κρίνω σκόπιμο να επιχειρήσουμε να αποσαφηνίσουμε μερικούς όρους οι οποίοι πλέον χρησιμοποιούνται χωρίς καμία διάκριση ή υπευθυνότητα από τους ομιλητές που στο κάτω-κάτω πολιτικοί ή μη, αποτελούν δημόσια πρόσωπα. Έτσι καταλήξαμε σήμερα να συγχέουμε τις έννοιες των λέξεων “εκποίηση”, “αποκρατικοποίηση”, “διαχείριση”, “εκμετάλλευση” και “χρήση”. Μάλιστα πλέον θα βρούμε πολλούς να χρησιμοποιούν τη μία ή την άλλη λέξη θέλοντας να αποδώσουν το ίδιο νόημα. Σε αυτήν την περίπτωση ένα λεξικό είναι χρήσιμο, άλλωστε από αυτό εδώ το ιστολόγιο δεν πρόκειται να παραδώσω μαθήματα φιλολογίας. Τι γίνεται όμως όταν αυτές οι λέξεις χρησιμοποιούνται εσκεμμένα λανθασμένα; Όταν κάποιοι προσπαθούν να περάσουν μηνύματα πανικού και να δημιουργήσουν “κλίμα” μπερδεύοντας τις λέξεις και χρησιμοποιώντας αυτό το μπέρδεμα υπέρ τους;

Μπορεί το τελευταίο διάστημα ο πρωθυπουργός να δήλωσε πολλές φορές ξεκάθαρα πως δεν πωλείται ελληνική γη, όμως πόσες φορές ένας πολιτικός έχει κάνει δηλώσεις που πέφτουν στο κενό; Ουσιαστικά πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα από την πρακτική του πλευρά και να αφήσουμε παράμερα τις πολιτικές προσπάθειες άμυνας ή επίθεσης. Με αυτόν τον τρόπο θα βγάλουμε πιο σημαντικά συμπεράσματα. Κατά τη γνώμη μου το μοντέλο της εμπειρίας είναι το καλύτερο και τότε κάνω μια μικρή αναδρομή στις εμπειρίες μου τις φορές που ταξιδεύω στην Αθήνα. Και με βάση αυτό κάνω τις απαραίτητες συγκρίσεις. Συγκρίνω το αεροδρόμιο των Αθηνών με οποιοδήποτε άλλο στην Ελλάδα. Συγκρίνω τις υπηρεσίες του Αττικό Μετρό με οποιοδήποτε άλλο τρένο, τοπικά ή μη (βλέπε τον ΗΣΑΠ ή τον ΟΣΕ). Συγκρίνω την Αττική Οδό με τις κατά τόπους εθνικές οδούς στην Ελλάδα. Και τότε προβληματίζομαι. Καταλήγω σε πολλά συμπεράσματα, απογοητευτικά τα περισσότερα. Τρία πολύ βασικά παραδείγματα ιδιωτικών επιχειρήσεων που κοσμούν όμως την Ελλάδα και συγκεκριμένα την Αθήνα από την αρτιότητα των υπηρεσιών τους. Ας μην ξεχνάμε τα βραβεία που έχει λάβει το αττικό αεροδρόμιο και μετρό σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι από την άλλη κρατικές υπηρεσίες που ουσιαστικά συμβάλλουν σε αυτό που λέμε “γιγαντιαίο δημόσιο”. Μηδαμινή συντήρηση, ανύπαρκτες υπηρεσίες και φυσικά μεγάλη παρακμή. Αν θέλουμε να το γενικεύσουμε, πουθενά στις δυτικές χώρες δε θα βρούμε τόσες πολλές υπηρεσίες να ελέγχονται από το κράτος.

Το ζήτημα δεν είναι αν μιλάμε για έλληνες ή ξένους, αλλά για ιδιώτες που θα χρησιμοποιήσουν καλούς διαχειριστές (managers) για να φτάσουν στον στόχο που έχει η κάθε επιχείρηση. Το κέρδος. Και πως επιτυγχάνεται αυτό; Με τη σωστή προώθηση, διαχείριση και εκμετάλλευση του αντικειμένου, προϊόντος ή υπηρεσίας. Αυτή η φιλοσοφία δραστηριότητας είναι και το συγκριτικό πλεονέκτημα των ιδιωτών έναντι της κρατικής διαχείρισης. Και σε αυτό το σημείο οφείλουμε όλοι να διαμορφώσουμε μια υπεύθυνη άποψη στο ζήτημα. Θέλουμε τις τεράστιες και ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις ή ιδιώτες διαχειριστές που θα εκσυγχρονίσουν τις υπηρεσίες και γιατί όχι και να αυξήσουν τον ανταγωνισμό;

Ας μην παρασυρόμαστε από την προπαγάνδα που κυκλοφορεί ελεύθερη και υποκινούμενη στο διαδίκτυο και τις διάφορες πηγές παραπληροφόρησης. Η Ελλάδα δεν πωλείται. Η ελληνική γη ανήκει στους έλληνες οι οποίοι όμως αξίζουν καλύτερων υπηρεσιών που μόνο ο ιδιωτικός ανταγωνισμός μπορεί να προσφέρει.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΠΑΡΕΤΕ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ :[