Καληνωρίσματα. Συχνά λένε για τους συνταξιούχους πως η ζωή τους τελειώνει αμέσως μετά την παύση της εργασίας τους. Άλλοι υποστηρίζουν το αντίθετο, πως δηλαδή, η ζωή ξεκινά αμέσως μετά. Κατά τη γνώμη μου και οι δύο απόψεις είναι σωστές. Εξαρτάται όμως από το τι ζητά ο συνταξιούχους από τη ζωή του και πως αυτή θα είναι ενδιαφέρουσα στο εξής.
Έχω ακούσει περιπτώσεις συνταξιούχων που πέφτουν σε κατάθλιψη όταν συνειδητοποιήσουν πως η ρουτίνα της εργασίας τους σταμάτησε για πάντα. Από την άλλη μια βόλτα σε καφενεία και ουζερί, θα σας πείσει πως η ζωή για πολλούς συνταξιούχους ξεκινά εκεί. Δημιουργούν παρέες, ξεσπούν τα απωθημένα της περιορισμένης ζωής τους και αισθάνονται ακριβώς όπως τα πουλιά που αφέθηκαν από το κλουβί! Το ιδανικό λοιπόν, θα ήταν ένας συνδυασμός όλων αυτών με ουσιαστικό σκοπό αυτοί οι άνθρωποι, να είναι ευχαριστημένοι, γεμάτοι, από τη νέα τους ζωή. Γίνεται;
Γίνεται και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Ουσιαστικά είναι στην ευχέρεια 
του καθενός το κατά πόσο ενεργός θέλει να είναι. Και εξηγούμαι ξεκινώντας από απλά, καθημερινά πράγματα, όπως τη γιαγιά που κρατάει τα εγγόνια όσο τα παιδιά εργάζονται. Τον ηλικιωμένο που πληρώνει λογαριασμούς ή φτιάχνει μερεμέτια στο σπίτι. Ε, λοιπόν δεν σταματά εκεί η χρησιμότητα αυτής της κατηγορίας των συμπολιτών μας. Ο συνταξιούχος μπορεί κάλλιστα να προσφέρει εθελοντική –πια- εργασία στην επιχείρηση ενός οικογενειακού του προσώπου, να συνεχίσει να προσφέρει στην εταιρεία από την οποία συνταξιοδοτήθηκε ή ακόμα να συνεχίσει να προσφέρει στο δημόσιο, εκπαιδεύοντας νέους υπαλλήλους χωρίς το άγχος των υπερωριών και του χτυπήματος της κάρτας. Για του λόγου του αληθές, δύο συνταξιούχοι του δημοσίου στη Θεσσαλονίκη, αφού διαπίστωσαν πως η ζωή τους ήταν άδεια χωρίς δουλειά, επέστρεψαν στις υπηρεσίες τους και συνέχισαν να δουλεύουν στα 60 χρόνια τους αφιλοκερδώς. Γιατί όχι;
του καθενός το κατά πόσο ενεργός θέλει να είναι. Και εξηγούμαι ξεκινώντας από απλά, καθημερινά πράγματα, όπως τη γιαγιά που κρατάει τα εγγόνια όσο τα παιδιά εργάζονται. Τον ηλικιωμένο που πληρώνει λογαριασμούς ή φτιάχνει μερεμέτια στο σπίτι. Ε, λοιπόν δεν σταματά εκεί η χρησιμότητα αυτής της κατηγορίας των συμπολιτών μας. Ο συνταξιούχος μπορεί κάλλιστα να προσφέρει εθελοντική –πια- εργασία στην επιχείρηση ενός οικογενειακού του προσώπου, να συνεχίσει να προσφέρει στην εταιρεία από την οποία συνταξιοδοτήθηκε ή ακόμα να συνεχίσει να προσφέρει στο δημόσιο, εκπαιδεύοντας νέους υπαλλήλους χωρίς το άγχος των υπερωριών και του χτυπήματος της κάρτας. Για του λόγου του αληθές, δύο συνταξιούχοι του δημοσίου στη Θεσσαλονίκη, αφού διαπίστωσαν πως η ζωή τους ήταν άδεια χωρίς δουλειά, επέστρεψαν στις υπηρεσίες τους και συνέχισαν να δουλεύουν στα 60 χρόνια τους αφιλοκερδώς. Γιατί όχι;
Πρέπει να το τονίσουμε και να το κατανοήσουμε. Οι συνταξιούχοι δύναται να είναι πολύ πιο παραγωγικοί από ενεργούς εργαζόμενους που κοιτούν το ρολόι περιμένοντας να έρθει η ώρα να σχολάσουν. Δώστε τους την ευκαιρία να αποδείξουν τις ικανότητες και τις αντοχές τους. Περισσότερο απ’ όλα, σεβαστείτε τους, μην τους αποθαρρύνετε, τουναντίον, εκμεταλλευτείτε τις ικανότητες και την όρεξή τους.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΕ ΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ :[
Το λάτρεψα το άρθρο σου φίλε μου, είπα να σ' το πω.
ΑπάντησηΔιαγραφή: )))
:[ Αχιλλέας
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ πολύ. Στην τόσο κρίσιμη εποχή, κανείς δεν περισσεύει, δε νομίζεις :[