ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από αναΜορφωση – συνΙστολογιο
Δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει!
Όσοι διαβάζουν τα κείμενά μου γνωρίζουν ότι επανειλημμένα έχω ασκήσει αυστηρή κριτική σε κακές νοοτροπίες διαδεδομένες στην Ελλάδα, και στις πολιτικές επιλογές των Ελληνικών κυβερνήσεων του παρελθόντος. Ωστόσο έχω κουραστεί όπου βρεθώ στο εξωτερικό να ακούω υποτιμητικά σχόλια συχνά εκφρασμένα με ιδιαίτερα αγενή τρόπο, όπως π.χ. με ερωτήσεις του τύπου ”Γιατί δεν πετάνε οι Ευρωπαίοι την Ελλάδα έξω από το Ευρώ?” Ακόμα περισσότερο με ενοχλεί η προσπάθεια από διάφορα Ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης να εμφανιστεί ο μέσος Έλληνας ως κηφήνας που τρώει και πίνει αραχτός σε μια παραλία και περιμένει από τους Γερμανούς να του πληρώσουν το λογαριασμό. Με ενοχλεί όχι διότι είμαι Έλληνας, αλλά επειδή γνωρίζοντας το οικονομικό δράμα που βιώνουν εκατομμύρια συμπατριώτες μου ξέρω ότι η εικόνα αυτή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αλήθεια, ποιό είναι το κρίμα των Ελλήνων?
Αυτό που μας προσάπτουν, και προσάπτουμε και εμείς στους εαυτούς μας, είναι ότι επιτρέψαμε λόγω της απληστίας μας στην Ελληνική κυβέρνηση να συσσωρεύσει ένα υπερβολικά μεγάλο δημόσιο χρέος. Τι σημαίνει ωστοσο “υπερβολικά μεγάλο?” Αν σημαίνει τόσο μεγάλο ώστε να μη μπορούμε να το αποπληρώσουμε άμεσα τότε το ίδιο ισχύει για όλο το δυτικό κόσμο. Χώρες όπως η Γερμανία, η Αγγλία, οι Η.Π.Α. και άλλες μπορεί μεν να έχουν χαμηλότερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με την Ελλάδα (μεταξύ 60% και 75% αντί για 140%) αλλά ούτε αυτές θα μπορούσαν να ξεπληρώσουν το χρέος τους σε ένα-δυο χρόνια αν καλούνταν να το πράξουν. Αυτό που κάνουν όλες οι κυβερνήσεις είναι να μετακυλίουν το χρέος τους. Όταν έρχεται η ώρα να το ξεπληρώσουν δανείζονται ξανά και χρησιμοποιούν το νέο δάνειο για να ξεχρεώσουν το προηγούμενο. Έτσι το Αμερικανικό δημόσιο έχει ακόμα χρέος από τον Ισπανο-Αμερικάνικο πόλεμο του 1898. Το σύστημα δουλεύει όσο υπάρχουν δανειστές που είναι πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν το συγκεκριμένο κράτος. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι αυτή τη στιγμή δε μπορεί να βρει πρόθυμους δανειστές.
Όσοι μας κατηγορούν λένε ότι “υπερβολικά μεγάλο” θα πει ακριβώς τόσο μεγάλο ώστε να κλονίσει την εμπιστοσύνη των χρηματαγορών. Και πραγματικά θα είχαμε σχεδόν αποκλειστική ευθύνη αν υπήρχε ένα συγκεκριμένο και ξεκάθαρο νούμερο-μπαμπούλας το οποίο υπερβήκαμε τρομάζοντας έτσι τις χρηματαγορές. Η αλήθεια όμως είναι ότι τέτοιο νούμερο δεν υπάρχει. Τη δεκαετία του 1990 το κρατικό χρέος του Βελγίου προς το ΑΕΠ του ήταν πάνω από 120%, και όμως το Βέλγιο δεν είχε καμία δυσκολία να δανειστεί. Η Αργεντινή αναγκάστηκε να χρεωκοπήσει επειδή άφησε το χρέος της να φτάσει στο 65% του ΑΕΠ, περίπου δηλαδή το μισό από του Βελγίου.
Το χρέος του Ελληνικού κράτους είναι υψηλό εδώ και δεκαετίες. Και όμως, όχι μόνο δεν είχε η Ελλάδα πρόβλημα στο να δανειστεί, αλλά προσέλκυε όλο και περισσότερους δανειστές ύστερα από την Ευρωπαϊκή νομισματική ενοποίηση. Την ενδιαφέρουσα αυτή διαπίστωση έκανε εχθές ο Kash Mansori στο New Republic. Ο λόγος είναι ότι καθώς έγινε εύκολη η ενδο-Ευρωπαϊκή διακίνηση κεφαλαίων, τα κεφάλαια έφυγαν από τις χώρες της κεντροδυτικής Ευρώπης όπου, λόγω αφθονίας, λάμβαναν χαμηλά επιτόκια προς χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία όπου, λόγω έλλειψης κεφαλαίων, τα επιτόκια ήταν υψηλοτερα. Έτσι παρά το υψηλό δημόσιο χρέος τα επιτόκια δανεισμού στην Ελλάδα έπεφταν, κλείνοντας την ψαλίδα με τα Ευρωπαϊκά. Αυτό έδωσε ακόμα περισσότερο κίνητρο στους πολίτες και το κράτος των χωρών αυτών να δανειστούν και να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια αυτά, ας μην το ξεχνάμε, για να αγοράσουν προϊόντα από τους δανειστές τους, τους Γερμανούς, τους Γάλλους, και άλλους. Η τάση εξίσωσης των επιτοκίων αντιστράφηκε απότομα όχι τόσο διότι η Ελλάδα έκανε κάτι διαφορετικό, αν και οι δηλώσεις του πρώην υπουργού οικονομικών Παπακωνσταντίνου για λογιστικές απάτες της προηγούμενης κυβέρνησης σίγουρα έβλαψαν, αλλά διότι οι χρηματαγορές έγιναν ξαφνικά πολύ πιο φοβιτσιάρικες λόγω της κρίσης που ξεκίνησε χιλιάδες μίλια μακριά, στις Η.Π.Α. Η Ελλάδα βρέθηκε ξαφνικά εν μέσω μιας νέας πραγματικότητας για την οποία ωστόσο άλλοι έχουν την ευθύνη.
Για να μην παρεξηγηθώ, επαναλαμβάνω ότι οι Έλληνες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Κανείς δεν ανάγκασε ούτε τους Έλληνες πολίτες ούτε το Ελληνικό δημόσιο να δανειστούν. Αλλά από την άλλη κανείς δεν ανάγκασε τους ξένους δανειστές να μας δανείσουν. Ούτε ευθυνόμαστε εμείς αποκλειστικά για το ότι όσοι ήταν διατεθειμένοι να μας δανείσουν πριν άλλαξαν τόσο μαζικά και απότομα άποψη. Τα μέτρα λιτότητας, οι απολύσεις, η οικονομική δυσπραγία είναι η τιμωρία μας για τα δικά μας λάθη. Έφτασε όμως νομίζω το σημείο όπου η τιμωρία είναι δυσανάλογη του εγκλήματος, ειδικότερα όταν οι άλλοι υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα και κάνουν ότι δεν μας ξέρουν. Έφτασε η ώρα όπου θα πρέπει να πάψουμε να σκύβουμε από ντροπή το κεφάλι για τα δικά μας λάθη, και θα απαιτήσουμε από τους Ευρωπαίους να αναγνωρίσουν τα δικά τους. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η παροχή βοήθειας προς την Ελλάδα δεν αποτελεί ελεημοσύνη, αλλά ανάληψη ευθυνών για ένα κακά-σχεδιασμένο εγχείρημα στο οποίο συμμετείχαν και το οποίο άφησε κάποιες χώρες-μέλη της νομισματικής ένωσης έρμαιο στην ψυχολογία των χρηματαγορών. Αυτό κάνω εδώ και καιρό σε συζητήσεις που έχω συμμετάσχει και σε όσες συνεντεύξεις έχω δώσει. Καλό θα είναι το ίδιο να αρχίσει να κάνει, με κρυστάλλινο λόγο, και η Ελληνική κυβέρνηση.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis.
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το