βράβευση τσι πέμπτης


ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από Aς μιλήσουμε επιτέλους

Προπαγάνδα: Το άπαρτο κάστρο της Νέας Τάξης
Τα τελευταία χρόνια, έχουν πέσει, μία -μία, οι μάσκες και τα φτιασιδώματα από το ένοχο (της ολικής καταστροφής μας) πολιτικό καθεστώς, αποκαλύπτοντας ότι αυτό, (είτε με την ταμπέλα του Πασοκικού Σοσιαλισμού, είτε με το πρόσχημα του Φιλελευθερισμού, “νέου” και “παλιού”), αποτελεί τον εδώ τοποτηρητή και εκτελεστή των εντολών της παγκόσμιας “Νέας Τάξης”, που ήδη προχωρεί στο επόμενο (και τελικό) στάδιο της εγκαθίδρυσης της παντοκρατορίας της.
· Η “Αλλαγή” του Ανδρέα, (το 1981) με τη σημαία της οποίας ιδιοποιήθηκε τη μεταδικτατορική λαϊκή δίψα για μία ακαπέλωτη Δημοκρατία και με αυτή “κλείδωσε” την κυβερνητική εξουσία για μία 10ετία μπροστά
· Η “κάθαρση” που ευαγγελίσθηκε (το 1989) ο (αυτοαποκληθείς και “αρχάγγελός” της), Κώστας Μητσοτάκης, για την έξοδο από την “πρασινοφρουρούμενη” κομματκή φαυλότητα που επεκράτησε μετά τη νίκη του Ανδρέα,
· Η “ευημερία” που βεβαίωνε ο Σημίτης όταν, το 2000, την ώρα που, (για να μπούμε στη ζώνη του Ευρώ), ανέθετε στην Goldman Shacks το θανατερό για την Οικονομία μας “μαγείρεμμα” των, ήδη, από τότε, πατωμένων δημοσιονομικών μας
· Η “επανίδρυση του κράτους” από τον Κώστα Καραμανλή (το2004) και η φοβέρες του προς τους (υπαρκτούς) “νταβατζήδες” της Ελληνικής Οικονομίας, που συνέχισαν το ίδιο έργο μέσα από τα “δομημένα Ομόλογα”, το “Βατοπέδι”, το τελείωμα των “Ολυμπιακών” , τη SIEMENS και άλλα παρεμφερή
· Το κίβδηλο “λεφτά υπάρχουν” του ανεκδιήγητου ΓΑΠ, (το 2009) με το οποίο κατέκτησε την κυβέρνηση της χώρας, στις τελευταίες εκλογές, μαζί με το “αν δεν υπογράψουμε το Μνημόνιο, πτωχεύουμε”
και, τέλος
· Ο εκβιασμός των δανειστών μας (μέσω των κυβερνήσεών τους), με το “σας πτωχεύουμε, μή δίνοντάς σας την 6η δόση, αν δεν δηλώσετε ότι συμφωνεί όλος ο λαός στην πλήρη υποταγή του” (μέσα από τη γραπτή συμφωνία των κυβερνώντων κομμάτων) που έχρισε πρωθυπουργό διακεκριμένο στέλεχος της Νέας Τάξης, αποκαλύφθηκε ότι ήταν τα πλέον χυδαία, φθηνά και καταστροφικά ψέμματα όλης αυτής της περιόδου της “μεταπολίτευσης”, που το καθ' ένα, για να παρουσιαστεί σ' όλο του το μεγαλείο, χρειάζεται τουλάχιστον ένα πολυσέλιδο τόμο.
Η αποκάλυψη αυτή, πιστοποίησε (με ακράδαντες αποδείξεις) ότι στο λαβύρινθο της διαφθοράς, (στην οποία η Ελλαδίτσα μας, μ' όλους αυτούς, κατέκτησε παγκοσμίως πρωταγωνιστική θέση) είναι πιασμένες χέρι με χέρι οι ηγεσίες πασών των κομματικών χρωμάτων και αποχρώσεων και των αχρωμάτιτων “νταβατζήδων”.
Ψέμματα, χτισμένα πολυδάπανα και ειπωμένα έτσι, ώστε βήμα-βήμα να μας ρίξουν στο στόμα του λύκου που, όλα αυτά τα χρόνια, ακόνιζε τα δόντια του για το επερχόμενο τσιμπούσι του, την ολοσχερή λεηλασία των μοναδικών πλουτοπαραγωγικών πηγών και γεωπολιτιών οδών της χώρας μας, γνωστών και αγνώστων σ'εμάς.
Ο ΓΑΠ, αλλά και όλοι οι προηγούμενοί του, αν ήταν μίσθαρνα εκτελεστικά όργανα εχθρών της χώρας που επεδίωκαν την ολοκληρωτική κατάκτησή της, δεν θα έκαναν τίποτε παραπάνω από αυτό που έκαναν στα χρόνια της πρωθυπουργίας τους, πριν αυτή παραδοθεί, από τον τελευταίο σκυταλοδρόμο αυτής της καταστροφικής σκυταλοδρομίας (τσαλαπατώντας τις προβλέψεις του Συντάγματος) στον Λουκά Παπαδήμο, επιφανές στέλεχος της “Διεθνούς του Χρήματος”, συνεργάτη του Σημίτη κατά την ολέθρια πράξη ανάθεσης στην Goldman Shacks, τού θανατερού για την Οικονομία μας “μαγειρέμματος” των δημοσιονομικών μας.
Παρακολουθούμε, λοιπόν, τα τελευταία 35 χρόνια, τη θανατηφόρα αιώρηση του εκκρεμούς της “Λαϊκής θέλησης” για την ηγεμόνευσή της, από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη και πάλι στη Σκύλλα και πάλι στη Χάρυβδι και ετοιμαζόμαστε να πέσουμε πάλι, για άλλη μία φορά, μέσα από “άψογες Δημοκρατικές διαδικασίες”, στα (γνωστά μας, πλέον) κοφτερά δόντια της Σκύλλας που, με τη μορφή του καλού και πατριώτη Σαμαρά, προσδοκά να ξεγελάσει, για ακόμη μία φορά, το πόπολο.
Αυτή η συνεχής εναλλαγή μας στα δόντια και στα νύχια αυτών των δύο μυθικών τεράτων, (πάντοτε, σοφά συμβολικών), μας έχει αποκαλύψει και κάτι άλλο: Έχουμε δεί, πλέον, πως τα στόματα των δύο αυτών τεράτων, ταίζουν το ίδιο σώμα. Ταίζουν και θεριεύουν μία συγκεκριμένη (και γνωστή σε κάθε Έλληνα) οικογενειοκρατούμενη Ολιγαρχία (πολιτική και οικονομική).
Αυτή είναι που μας κυβερνά, φτιασιδωμένη σαν Δημοκρατία, μεταμφιεσμένη πότε σε γαλάζια σωτηρία και πότε σε πράσινη, με τη σύμπραξη, πάντοτε, των άλλων κομματικών θεωρητικών γεμισμάτων!!!
Αυτή είναι η τελευταία (και η μεγαλύτερη) αποκάλυψη του τελευταίου και μεγαλύτερου ψέμματος !!! Αποκαλύφθηκε, πλέον, ότι, κάτω από τον μανδύα της Δημοκρατίας, μάς κυβερνά μία (γνωστή σε όλους μας) Ολιγαρχία, η οποία ασκεί την τοπική εξουσία τής παγκόσμιας Νέας Τάξης πραγάτων (“ordine nuovo” – “new order”), που επιβάλλει η “Διεθνής του Χρήματος”.
Πώς γίνεται, λοιπόν, μετά από όλες αυτές τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις, που, σημειωτέον, δεν αποτελούν μυστικά, (όλοι τις βλέπουμε και όλοι τις ακούμε), όλοι τις έχουμε καταλάβει (το ομολογούν, εξ άλλου, οι ίδιοι οι ένοχοι, το υπηρετικό (πολιτικό) προσωπικό της Νέας Τάξης) ότι τα ψέμματα που αυτές οι αποκαλύψεις έκρυβαν, μας έχουν οδηγήσει στο σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο;
Πώς γίνεται και δεν δίνουμε ένα πήδημα για να ξεφύγουμε από αυτό το διαρκές πήγεν'-έλα μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδις και να μην αφήσουμε, εδώ, στην Ελλάδα μας, αυτή την κτηνώδη Νέα Τάξη να μας αιχμαλωτίσει;
Πώς γίνεται αυτό το μαύρο θαύμα;
Αυτή είναι μία κρίσιμη ερώτηση, η απάντηση της οποίας μπορεί να μας ελευθερώσει από αυτό το αδιάκοπο και εντελώς καταστροφικό εκκρεμές.
Αυτός είναι και ο λόγος που γράφεται αυτό το σημείωμα: Να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, οπότε ανοίγει ο δρόμος να ελευθερωθούμε από αυτό που μας κρατά αναίσθητους, ενώ οι φλόγες της καταστροφής πλησιάζουν με ταχύτητα για να κάνουν τα πάντα στάχτη...
Πώς γίνεται, λοιπόν και, ενώ έχει αρπάξει φωτιά το σπίτι μας και εμείς, παρ' όλο που το βλέπουμε, παρ' όλο που μυρίζουμε τον καπνό της και νοιώθουμε τη θερμοκρασία να ανεβαίνει επικίνδυνα στο σπίτι, καθόμαστε, σχεδόν απαθείς, στο σαλόνι (που είναι μετά από δύο-τρία δωμάτια) και παρακολουθούμε στην τηλεόραση το σήριαλ που μας αρέσει ή το μάτς που παίζει η ομάδα μας... σαν η πραγματικότητα να είναι το σήριαλ και η φωτιά να είναι εικονική!
Η μεταφορά αυτή, δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα για την οποία μιλάμε. Η Ελλάδα, δηλαδή το σπίτι μας (που, για να το έχουμε, δούλεψαν σκληρά και πέθαναν επάνω στο χτίσιμο αυτό, οι γονείς μας και οι γονείς των γονιών μας) παραδίδεται σε ξένα χέρια, (σα να το χάσαμε σε πόλεμο) κι εμείς παρακολουθούμε τις διαδικασίες αυτής της παράδοσης, σχεδόν απαθείς, άβουλοι και άπραγοι για τη συσπείρωση που όλοι φωνάζουμε ότι χρειάζεται και (σχεδόν) κανένας μας δεν συσπειρώνεται...
Τί είναι αυτό που μπορεί να μας κρατά έτσι, μοιραίους και ανήμπορους να αντιδράσουμε αποτελεσματικά, σαν ναρκωμένους, ενώ βλέπουμε την καταστροφή να έρχεται;
Τί άλλο μπορεί να είναι, εκτός από μία ψευδαίσθηση ότι αυτό που βλέπουμε είναι ψευδές και δεν είναι αληθινό;
Δηλαδή, έχουμε πεισθεί ότι το αληθινό (αυτό που φανερώνεται στις αισθήσεις και στη λογική μας) είναι ψέμμα και το ψέμμα είναι η αλήθεια!
Πώς γίνεται αυτό;
Παρακάτω, επιχειρείται μία προσέγγιση που απαντά στο ερώτημα, ώστε αμέσως μετά να προκύψει και η αντιμετώπιση του προβλήματος:
Το δύσκολο αυτό έργο (της παρουσίασης του ψέμματος σαν αλήθεια) το έχει αναλάβει εργολαβικά, το “βαρύ πυροβολικό” της προπαγάνδας του καθεστώτος: Η Τηλεόραση και, (σε δεύτερο ρόλο) ο Τύπος.
Είναι δύο εργαλεία που, η κατάλληλη χρήση τους, μπορεί να περάσει τα πιό απίστευτα ψέμματα σαν αλήθειες.
Αυτό, επιτυγχάνεται, διότι:
1. Επί σειρά ετών, έχει περάσει στο μυαλό του λαού ότι, κάθε τι που λέγεται από αυτούς τους δύο πομπούς ειδήσεων, είναι, κατά τεκμήριο, αληθές.
Για την εμπέδωση αυτής της ιδιότητας, οι περισσότερες ειδήσεις τους, είναι, κατά βάση, αληθείς, με τεκμηριωμένη την εκπεμπόμενη αλήθεια, από φωτογραφίες, ζωντανές σκηνές, βίντεο, ανταποκρίσεις με πρωταγωνιστές των γεγονότων και κάθε τι που αίρει κάθε αμφιβολία και αμφισβήτησή του προβαλλόμενου γεγονότος.
Όταν, μάλιστα, το ίδιο γεγονός προβάλλεται κατά τον ίδιο τρόπο και από άλλους σταθμούς/κανάλια εκπομπής, αλλά και “δένει” με τις δημοσιεύσεις του Τύπου, εδραιώνει την πεποίθηση ότι η παρουσίασή του είναι αληθής.
Έτσι, όταν από όλα τα “σοβαρά” Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εκπέμπεται το κάθε γεγονός, φωτιζόμενο από την ίδια γωνία, η κοινωνία σχηματίζει την εικόνα που προσφέρει αυτός ο φωτισμός τού γεγονότος.
Ο αποκλεισμός κάθε άλλης γωνίας φωτισμού, κρύβει από τον τηλεθεατή άλλα πράγματα που πιθανώς βρίσκονται στο ίδιο περιβάλλον και τα οποία, θα μπορούσαν να αλλάξουν την εντύπωση που προκαλεί η εικόνα, χωρίς αυτά. Π.χ η εικόνα που δείχνει έναν αλλόφρωνα άνδρα που κρατά το ματωμένο κεφάλι του και βογγά από πόνο, προκαλεί λύπηση. Αλλά, αν η εικόνα “άνοιγε” και βλέπαμε ότι γύρω του υπάρχουν καμιά δεκαριά σώματα εφήβων που ψυχοραγούν και βλέπαμε από την αρχή τη σκηνή του μακελιού, όταν τρία λεπτά νωρίτερα ο άνδρας αυτός εξετέλεσε εν ψυχρώ τους πεσμένους γύρω του εφήβους, τα αισθήματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Όταν, λοιπόν, όποτε ανοίγεις την τηλεόραση και ακούς ότι η υπογραφή του “Μημονίου” έγινε για να σωθεί η Ελλάδα, τελικά το πιστεύεις, κι αν δεν το πιστεύεις ακράδαντα, δύσκολα δέχεσαι το αντίθετο, το οποίο δεν έχεις ακούσει κάποιον να το υποστηρίζει...
2. Όλοι γνωρίζουμε το αξίωμα “η επανάληψη είναι μητέρα της γνώσης”. Η φρενήρης επανάληψη ενός ψέμματος σαν αλήθεια, το καθιερώνει σαν αλήθεια. Όλοι θυμόμαστε το πρόσφατο παρελθόν, όταν, όποτε εμφανιζόταν ο ΓΑΠ και οι παρατρεχάμενοί του, εκείνο που πρόβαλλαν τα ΜΜΕ, πρίν καί πέραν του “κυρίου θέματος” της εμφάνισης ή της ομιλίας του, ήταν η “αξιοπιστία” που αποκατάστησε, μέσα και έξω από την Ελλάδα, η ενθρόνισή του στην πρωθυπουργία.
Από το πολύ πίτσι-πίτσι, κάποιοι το πίστεψαν, διαγράφοντας από το μυαλό τους ότι λίγο καιρό πρίν, ο “αξιόπιστος” ΓΑΠ τούς παραμύθιασε, αυτούς τους ίδιους, με το εντελώς αναξιόπιστο (όπως αποδείχθηκε) “λεφτά υπάρχουν”...
Έπρεπε να πνιγεί στο φτύσιμο της Μέρκελ και στις ροχάλες του Σαρκοζί και όλων των ομολόγων του από την, πέραν κάθε ορίου αναξιοπιστία του απέναντί τους (ο αναξιόπιστος είναι τέτοιος προς όλους) για να γλυτώσουμε από την κουραστική προπαγάνδα περί της αξιοπιστίας του υποδειγματικού πορτραίτου της αναξιοπιστίας...
Παρ' όλ' αυτά, όποτε εμφανισθεί στις οθόνες της TV, περιμένουν και δέχονται τις απαντήσεις του σαν να έχουν απέναντί τους έναν αξιόπιστο και σοβαρό άνθρωπο, που εννοεί αυτά που λέει. Έτσι, με τη στάση τους αυτή, σβύνουν και ακυρώνουν (στο μυαλό του τηλεθεατή) την πραγματικότητα, ότι, δηλαδή, πρόκειται για το πλέον αναξιόπιστο (και ως εκ τούτου άθλιο) πρόσωπο, το οποίο δεν μπορείς να του θέτεις ερωτήματα, αφού οι απαντήσεις του έχουν αποδειχθεί ότι είναι, πάντοτε, χυδαία ψέμματα.
Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για τον κάθε Υπουργό και βουλευτή που αφαίρεσε ένα πετραδάκι (ή και κοτρώνα) από το οικοδόμημα της Δημοκρατίας και της Πολιτείας μας.
3. Ο αποπροσανατολισμός του λαϊκού ενδιαφέροντος, αποτελεί μία άλλη τακτική της προπαγάνδας. Όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι, εν όψει λήψης μίας σημαντικής αντιλαϊκής απόφασης, η κυβέρνηση φροντίζει ώστε τα ΜΜΕ να στρέψουν τους προβολείς τους αλλού. Ένα τρομοκρατικό χτύπημα, ή μία επιτυχία επί της τρομοκρατίας, έχει συμπέσει, πολλές φορές, με τέτοιες δύσκολες στιγμές της κυβέρνησης.
4. Άλλη μία τακτική της προπαγάνδας, για τον αποπροσανατολισμό του λαϊκού ενδιαφέροντος, είναι η παρουσίαση γεγονότων ήσσονος σημασίας, σαν πρώτου μεγέθους, που αποσπούν τη λαϊκή επαγρύπνηση. Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός π.χ. Αποτελεί, τελευταίως, μόνιμη πρακτική αυτού του είδους, λές και αν ο Καστανίδης από Υπουργός Παιδείας γίνει Υπουργός Ναυτιλίας και ο Αβραμόπουλος από Υπουργός Παιδείας γίνει Υπουργός Οικονομίας, ή φύγει από την κυβέρνηση και μπεί κάποιος άλλος, κάτι θα αλλάξει... Και όμως, ο λαός ασχολείται μέρες και μέρες με αυτό το θέμα, καθώς η τηλεόραση τον καθηλώνει μπροστά σ' αυτό και τον χτυπά σα χταπόδι επάνω στο σκληρό τίποτε, εκεί, στον αναπαυτικό καναπέ του που αποτελεί το πιό αποτελεσματικό απομονωτήριο, το πιό ασφαλές κελί, όπου το καθεστώς μας κρατά δεμένους χειροπόδαρα....
5. Η άλλη αποστολή της προπαγάνδας είναι να δημιουργήσει ένα πλαίσιο προσώπων και θεσμών, ώστε η σκέψη των θεατών /αναγνωστών των ΜΜΕ, να κινείται μόνον μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αιχμαλωτίζει, έτσι, τη σκέψη με ένα αόρατο σχοινί που τη δένει και δεν την αφήνει να βγει έξω από το “κάδρο” που προβάλλεται μονίμως και μετ' επιτάσεως, ως μοναδικός και περιφραγμένος χώρος κίνησης της σκέψης. Π.χ, όταν, ως ηγετική πολιτική ομάδα, παρουσιάζεται μόνο ένα ορισμένο σύνολο προσώπων, από όλα τα κόμματα (αλλά κανέναν έξω από αυτά) και όλες οι συζητήσεις και εκδοχές που παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ ως εκδοχές ηγετικής ομάδας, προβάλλουν τα πρόσωπα αυτής της διακομματικής ομάδας και κανέναν άλλο και όταν αυτό συμβαίνει επί μακρύ χρονικό διάστημα, η σκέψη δεσμεύεται σ' αυτά τα πρόσωπα όταν καλείται να επιλέξει ποιός μπορεί να κυβερνήσει.
6. Μία ακόμη μέθοδος, που χρησιμοποιεί επιτυχώς η προπαγάνδα, είναι η αποδιοργάνωση της λογικής.
Επειδή, τα περισσότερα από αυτά που παρουσιάζει το καθεστώς πολιτικό σύστημα είναι ψέμματα που πρέπει να περάσουν για αλήθειες, η κοινή λογική πρέπει να αποδιοργανωθεί.
Αυτό, γίνεται με επέμβαση κατ' ευθείαν μέσα στον εγκεφαλικό μηχανισμό των πολιτών. Το άσπρο προβάλλεται τεκμηριωμένα για μαύρο, το σωστό για λάθος, το κακό για καλό... Η παραποίηση της έννοιας των λέξεων, είναι μία πολύ αποτελεσματική μέθοδος απορρύθμισης της λογικής.
Το αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής, ήταν η πρόσφατη (και εντελώς αποκαλυπτική της εν λόγω μεθόδου) απαίτηση του Βαγγέλη Βενιζέλου, η πτώχευση να μην αποκαλείται ”πτώχευση”, αλλά να αποκαλείται “selective default”, ώστε ο μπαρμπα-Θανάσης κι η κυρα-Κατίνα, ακούγοντας και προφέροντας “σελέκτιβ ντεφό”, να μη πάρουν χαμπάρι για τί μιλάμε και τι γίνεται... αυτοί πρέπει να κινούνται (ιδίως κατά τις εκλογές) ανάλογα με τις εντολές “αριστερά – δεξιά – κέντρο.... αυτό αρκεί....
Αυτές οι πρακτικές ποδηγέτησης της σκέψης των πολιτών, (που δεν είναι οι μόνες, αλλά οι κυριότερες) σε συνδυασμό με τον εμβολιασμό της κοινωνίας με θεωρίες διεθνισμού και παγκοσμιοποίησης που αποσυνθέτουν την αγάπη για την πατρίδα και μπερδεύουν τις προτεραιότητες των αμυντικών θέσεων μίας αμυνόμενης κοινωνίας, οδηγούν στην αμφιβολία περί του πρακτέου, όταν απειληθεί η ίδια η κοινωνία, μέσα στην οποία διαβιεί ο πολίτης.
Όταν, όμως, την ώρα της μάχης, τη στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις ακαριαία αν πρέπει να πέσεις ή να σηκωθείς, να επιτεθείς ή να αμυνθείς, εσύ αμφιταλαντεύεσαι, είσαι σίγουρα σκοτωμένος και η μάχη χαμένη.
Από όλα αυτά, ως εδώ, προκύπτει ένα βέβαιο συμπέρασμα: Αν, πράγματι, θέλουμε να νικήσουμε στον πόλεμο ενάντια στους δυνάστες μας, πρέπει, πριν από κάθε τι άλλο, να εξουδετερώσουμε το βαρύ πυροβολικό τους που βομβαρδίζει ανηλεώς, από το πρωί ως τό βράδυ, τη σκέψη μας και αδρανοποιεί το αμυντικό σύστημά μας.
Αυτό (το εχθρικό πυροβολικό), βρίσκεται μέσα στο κάστρο της προπαγάνδας, δηλαδή μέσα στα studios και στις κονσόλες παραγωγής των τηλεοπτικών εκπομπών και στα τυπογραφεία των εφημερίδων πανελλήνιας εμβέλειας.
Το κάστρο φαίνεται απόρθητο, καθώς η είσοδος σ' αυτό φυλάγεται από δυσθεώρητα και πανάκριβα τείχη κτισμένα από βουνά χρημάτων, αυτών που χρωστάμε, γιατί με αυτά χτίστηκαν.
Αυτά τα τείχη, κρατούν έξω την ΙΣΗΓΟΡΙΑ, δηλαδή έναν ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας, αυτόν που επιβάλλει “το δικαίωμα της ίσης αγόρευσης από το βήμα της Δημοκρατίας”, που στην εποχή μας είναι η Τηλεόραση και ο Τύπος.
Αν δεν πέσει αυτό το κάστρο και αν δεν αποκατασταθεί η ισηγορία, δεν θα πέσει και η δυναστεία που μας κρατά αιχμάλωτους της, στα κελιά της φτώχειας μας....
Μπορεί να πέσει ;
Μπορούμε να το καταλάβουμε, ή, τουλάχιστον, να το εξουδετερώσουμε;
Και βέβαια μπορούμε, αφού τίποτε δεν είναι αδύνατον.
Εκείνο που χρειάζεται, είναι μία συνεννόηση όλων όσων συμφωνούμε σε αυτό. Μία απόφαση και ένας καλός συντονισμός.
Όμως, αυτά δεν θα γίνουν, εδώ, στον αέρα.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, εδώ και μέρες, έχει σημάνει συσπείρωση όλων των κινημάτων και κινήσεων που έχουν τους ίδιους στόχους, στην Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση – “ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α” (sparks@kap-spitha.gr) .
Όσοι (Κινήσεις – Κινήματα και προσωπικότητες) συμφωνούν να οργανώσουμε μαζί, ισότιμα και ισοδύναμα, τον “Γοργοπόταμο του 2012”, για να ανατινάξουμε τη γέφυρα που επιτρέπει τη διάβαση αυτής της προπαγάνδας προς το μυαλό του Λαού, τους περιμένει η ανάγκη και η ιστορία.
Η “γέφυρα” πρέπει να γκρεμιστεί, πρίν περάσει ο επελαύνων εχθρός...


  οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. 
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας