ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από aixmi.gr
H γενιά του Πολυτεχνείου | Συλλογική αυτοκριτική
Οι πολιτικές, πνευματικές και οικονομικές μας αναζητήσεις και προβληματισμοί οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της πολιτική, οικονομική, επιχειρηματική και πνευματική της κατάσταση, αφού η διακυβέρνηση της χώρας έχει σε μεγάλο βαθμό αναληφθεί, εδώ και πολλά χρόνια, από ανθρώπους της γενιάς μας. Ας κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας και τον απολογισμό μας
Πολλοί από μας βρέθηκαν σε πόστα εξουσίας από τις συνδικαλιστικές και πολιτικές συγκυρίες, χωρίς καλά-καλά να έχουν δοκιμαστεί στη δημιουργικότητα και την παραγωγικότητα τους ή την επιχειρηματικότητά τους. Οι πιο πολλοί κινούμενοι από φλεγματική επιθυμία κι άλλοι τιμής ένεκεν σε αντάλλαγμα πολιτικών υπηρεσιών που η αγνή, ατίθαση κι οραματιζόμενη νεότητα μας ώθησε να παρέχουμε σε πολιτικούς φορείς της εποχής. Αυτή η τελευταία μας δράση, που ως ανυποψίαστοι νέοι επιδείξαμε, αξιολογήθηκε πολιτικά και οι διαχειριστές των πολιτικών σχηματισμών, μας ενέταξαν (ή όχι) στα στρατηγεία τους, ανάλογα με την αφοσίωσή μας σ’ αυτούς ή ανάλογα με την ικανότητά μας να υπηρετούμε τους σκοπούς τους.
Κι εμείς μονάχα από τη νεανική μας φλόγα, και την επιθυμία γι’ αυτοδιάθεση κι έκφραση, από την ανάγκη μας για προβολή κι επιβολή της εικόνας μας, γίναμε status quo. Ανάμεσά μας Πρόεδροι, σύμβουλοι, βουλευτές, γραμματείς, υπουργοί, δικαστές, διευθύνοντες σύμβουλοι, γενικοί διευθυντές, δάσκαλοι, καθηγητές σχολείων και πανεπιστημίων, νομάρχες, δήμαρχοι και στρατιωτικοί είναι όλοι γνωστοί μας, από τα νεανικά μας χρόνια, είναι οι φίλοι μας και οι συμφοιτητές μας. Δηλαδή, είμαστε πια η πολιτική, διοικητική, στρατιωτική και πνευματική ηγεσία του τόπου. Κι ύστερα, ως τέτοια -ή ανάμεσα σε τέτοια -σημαντικά στελέχη νομίσαμε πως είμαστε σπουδαίοι, σαν είδαμε τα πρωτοσέλιδα ν’ ασχολούνται μ’ εμάς, τα καπρίτσια, τα τσιτάτα και τα κατορθώματά μας. Μερικοί μάλιστα από τους συνομηλίκους μου, πέρασαν από δυο και τρία πολιτικά κόμματα, και παρ’ όλες τις ιδεολογικές διαφορές των κομμάτων στα οποία έβρισκαν εκάστοτε πολιτική στέγη, αυτοί ισχυρίζονταν ότι πάντοτε μας υπηρετούσαν από τη σωστή σκοπιά, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η ζωή μας; Άλλοι με δύο ή τρεις συζύγους, με παιδιά διαφορετικών γονιών, με την αλλοδαπή μας οικιακή βοηθό, με τ’ αυτοκίνητά μας, τα ταξίδια μας, τα αναμνηστικά τιμών και των αναγνωρίσεών μας. Κι η χώρα; ρημαδιό. Το μέλλον των παιδιών μας; Απρόβλεπτο. Το καθημερινό των γερόντων; Άγνωστο. Εμείς περιμένουμε την ανάδειξη και εκλογή, το διορισμό, τη χρηματοδότηση, την ενίσχυση, την επιδότηση, τη διευκόλυνση, αντί να κάνουμε ο καθένας το καλύτερο που αντιστοιχεί στη δουλειά που είναι επιφορτισμένος να κάνει.
Πώς θα απολογηθούμε σε εκείνους που χωρίς κανένα απολύτως μέσο, επιβράβευση και βοήθεια ζωντάνεψαν και στη συνέχεια κράτησαν ζωντανό αυτόν τον τόπο μέχρι χτες; Τι έχουμε να καταθέσουμε, εκτός από την ατομική μας ευημερία, στον εθνικό απολογισμό για το σήμερα και την εθνική προοπτική για το αύριο;
Γιατί λουφάζουμε όλοι υποδουλωμένοι σε ένα βερμπαλισμό μελλοντικών ρυθμίσεων, χωρίς έργο και χωρίς αποτέλεσμα; Από ποιόν περιμένουμε, αλήθεια, να εκπληρώσει το χρέος που έχει ο καθένας μας -ατομικά και προσωπικά- προς τούτο τον τόπο και τις γενιές που θά ῤθουν;
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis.
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το