βράβευση τσι δευτέρας - η γενιά του πολυτεχνείου συλλογική αυτοκριτική


ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από aixmi.gr

Η γενιά του Πολυτεχνείου. Συλλογική αυτοκριτική.
Μέρος 2ο

Στο άρθρο μου της Κυριακής 22.1.2012 έγραφα για την ηγεσία του τόπου.

Στη συλλογιστική μου δεν μένει απ’έξω κι όλος εκείνος ο κόσμος, που δεν άσκησε καμιά εξουσία, ο λαός.

Κι είναι σημαντικό να αναφερθούμε και στο λαό, γιατί από αυτόν πηγάζει κάθε τί που γίνεται σ’αυτόν τον τόπο, και κάθε προορισμός ή όραμα αυτόν έχει αποδέκτη, σκοπό, ή….πρόφαση!.

Κι εμείς, ο λαός, είμαστε αυτοί που θα δώσουμε τις κατευθύνσεις και τη συναίνεση. Την ανοχή.

Εμείς θα υποστούμε τις δοκιμασίες, εμείς θα υποφέρουμε από τις επιλογές μας, εμείς θα αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, εμείς θα ζητήσουμε λόγο.

Εμείς θα αλλάξουμε το ρού της ιστορίας μας ή θα βυθιστούμε, μοιραίοι κι άβουλοι, κάτω από το βάρος της ολιγωρίας μας, στο σκοτάδι και την απραξία, προσμένοντας την ατομική μας εξαίρεση από τον συλλογικό όλεθρο.

Τί έκανε, λοιπόν, ο λαός όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης;

Τί έκαναν ως πολίτες οι άνθρωπο της γενιάς του Πολυτεχνείου όλα αυτά τα χρόνια; Δηλαδή, όλοι εμείς οι επαγγελματίες δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι, καταστηματάρχες καταναλωτικών ειδών και υπηρεσιών και οι απλοί πολίτες εργαζόμενοι στη γη και στους άλλους τομείς παραγωγής και δημιουργίας; Απλώς, βρεθήκαμε να καταναλώνουμε το νέο είδος ευωχίας που η εποχή εκμαυλιστικά μας προσέφερε με επιδοτήσεις απαλλοτρίωσης των αξιών και της παράδοσής μας και θαλλασσοδάνεια απόλαυσης. Χωρίς να το καταλάβουμε, μετατραπήκαμε κι εμείς σε καταναλωτικές μηχανές, πληθαίνοντας μάλιστα τις καταναλωτικές μας ανάγκες. Και τις πληθύναμε τόσο πολύ, .ώστε – αφού δεν επαρκούσαν τα αγαθά της πατρίδας μας-κάναμε εισαγωγή σε είδη απόλαυσης και κατανάλωσης ακόμη και της στοιχειώδους καθημερινής μας ανάγκης.

Ας μην ασχοληθούμε με την εισαγωγή βιομηχανικών ειδών. Εισάγουμε τα πιάτα μας, τα μαχαιροπήρουνά μας, τα τσιμπιδάκια που απλώνουμε τα ρούχα μας, σπίρτα, αναπτήρες, τα εσώρουχά μας, τις κατσαρόλες και τα ταψιά μας, τα χαρτιά και τα μολύβια μας! Οι διεκδικήσεις ελευθερίας και δικαιωμάτων, τις οποίες με τα συνδικάτα μας αξιώσαμε, μας έδωσαν προνομιούχο τιμολόγιο ηλεκτρικής ενέργειας σε όσους εργάζονται στη ΔΕΗ, προνομιακή μεταχείριση προσλήψεων μελών της οικογενείας μας σε όσους εργάζονται στον ΟΤΕ ή τις Τράπεζες, ακόμη και στη δημόσια διοίκηση και την κυβέρνηση, αφού ο βουλευτής μας μπορεί να τακτοποιήσει επαγγελματικά, με ασφάλιση, μισθούς και επιδόματα αρκετούς οικογενειακούς δορυφόρους να τον υπηρετούν (ακόμα και χωρίς να εμφανίζονται στην υπηρεσία) για την εκτέλεση των μεγάλων ευθυνών και υποχρεώσεών του προς το λαό.

Κι ο λαός, καθημερινά, προσπαθεί να επωφεληθεί –περιφρονώντας τους χαζούς συμπολίτες του-αν δεν τον βλέπουν κατά προφανή τρόπο, να πετάξει το σκουπίδι του από το αυτοκίνητό του, να βάλει το σκύλο του στα σκαλοπάτια του γείτονα για να κάνει την ανάγκη του, να ξεγελάσει στην ουρά αναμονής τον άλλο, είτε με προσποιητή ασθένεια είτε με ανάγκη είτε σιωπηρά δια του αγκώνος είτε καταπατώντας το οικόπεδο του γείτονά του, είτε υφαρπάζοντας την εύνοια των γονέων έναντι των αδελφών του, είτε αφήνοντας το οικογενειακό φορτίο εργασιών στον πιο φιλότιμο, το κορόιδο, είτε αντιγράφοντας στις εξετάσεις, είτε εξαντλώντας το νόμιμο όριο απουσιών στο σχολείο, είτε πολλαπλασιάζοντας τις δίκες για να έχει υποθέσεις, είτε πολλαπλασιάζοντας τα συμβόλαια για να έχει περισσότερες πράξεις, κλπ. Όλοι μας έχουμε έναν τρόπο υπέρβασης του μέτρου και του αξιόπιστου. Και την πραγματοποιήσαμε αυτή την κακόπιστη υπέρβαση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Λειτουργούμε πια σαν κοτζαμπάσηδες στον τόπο μας, σε βάρος συλλογικά του εαυτού μας και του εθνικού μας μέλλοντος.

Έτσι, βαφτίσαμε τη νομιμότητα ηθική, όπως είπε και ένας πρώην υπουργός.

Όχι η νομιμότητα δεν είναι ηθική. Είναι απλώς το κατώφλι, το ελάχιστο της εξωτερικά επιβαλλόμενης «συνέπειας», για να μην τρωγόμαστε όπως οι σκύλοι. Και σαν ανθρώπινο μέτρο είναι άδικο, ατελές και ατελέσφορο, σε περίπτωση που είναι εικονικό, και το θεσπίσαμε ώστε να ισχύει μόνο για τους άλλους.

Ηθική είναι αυτό αόρατο χέρι που σε εμποδίζει να βλάψεις το διπλανό σου, γιατί θα είναι σα να βλάπτεις τον εαυτό σου, το παιδί σου. Γιατί ούτε κι εσύ θα γλιτώσεις από τις συνέπειες της βλαπτικής σου πράξης.

Συμπερασματικά:

Με ηγεσία χωρίς αρχές, όραμα και διαπαιδαγωγητική βούληση, και λαό χωρίς πνευματική καλλιέργεια, στόχους δημιουργίας και αυτοπειθαρχία ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα φτάναμε εδώ που είμαστε. Στο πουθενά, κρατώντας στα χέρια μας το τίποτα και προσδοκώντας το μηδέν.

Είναι χειρότερο από ατιμία, είναι χειρότερο από απελπισία, είναι χειρότερο από πενία, γιατί είναι αδιέξοδο. Δεν έχουμε οδό διαφυγής, γιατί δεν έχουμε όραμα, δεν έχουμε βούληση αντίστασης στον κατακρημνισμό μας από του κακού τη σκάλα. Και επιπλέον έχουμε πολιτικά κόμματα χρηματοδοτούμενα από το κράτος μάλιστα, ασχολούμενα το καθένα με την επίτευξη της δικής του πρωτοκαθεδρίας στην εθνική μας κηδεία.

Αν τζογάραμε λιγάκι στην ξεφτίλα μας; Μπορεί κάτι να βγάζαμε. Τα αργύρια του χαμού μας.

Μήπως όμως είναι προτιμότερο για όλους μας, Λαό και ηγεσία, να ζήσουμε και να πολιτευθούμε περισσότερο δημιουργικά, έντιμα, με συναίσθηση και υπερβαίνοντας το εγώ μας;


  οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. 
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας