προβληματισμός κυριακής - ΜΥΘΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ: Ο ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗΣ

Μια φορά σε έναν καιρό εκείνο το κρύο πρωινό η μέρα ξεκίνησε με τη βροχή να δυναμώνει ολοένα και περισσότερο. Η κίνηση στους δρόμους αυξάνεται, οι περαστικοί ελαττώνουν τις μετακινήσεις τους και περπατούν γρήγορα χωρίς να κοιτούν τους γύρω τους και αδέσποτες γάτες κουρνιάζουν κάτω από κάποιο σταθμευμένο αυτοκίνητο προστατεύοντας τη γούνα τους.


Για την Κατερίνα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά σήμερα. Σηκώθηκε με πολύ όρεξη γιατί απόψε το βράδυ θα συναντηθεί στη λέσχη χορού με την παρέα της από το χορευτικό και θα χαλαρώσουν με ωραία μουσική και χορό μέχρι να αντέχουν. Η αλήθεια είναι βέβαια πως η Κατερίνα ανυπομονεί να δει τον Στράτο, τον διευθυντή της λέσχης με τον οποίο διατηρούν μια ιδιόμορφη περιστασιακή ερωτική σχέση. Το μόνο που χωρίζει την Κατερίνα από την υπέροχη βραδιά της, είναι μία ακόμη μέρα στην βαρετή δουλειά της, στο γραφείο όπου εργάζεται ως γραμματέας.


Όπως κάθε πρωί βηματίζει γρήγορα προς τον σταθμό του μετρό. Η βροχή δεν την επηρεάζει. Είναι ελεύθερος άνθρωπος και η βροχή αισθάνεται πως την απελευθερώνει. Το νερό έχει κολλήσει στο φόρεμα στο σώμα της διαγράφοντας την καλλίγραμμη σιλουέτα της, όμως αυτή τη φορά βιάζεται περισσότερο γιατί άργησε για τη δουλειά. Ήθελε να είναι όσο το δυνατό καλύτερα περιποιημένη και έτοιμη για τη βραδινή συγκέντρωση.


Κατεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά και προσπαθεί να προλάβει τον συρμό στον οποίο 

για λίγο κλείνουν οι πόρτες. Μισό λεπτό. Ένας άντρας στέκεται στη μέση της πόρτας υποφέροντας το στρίμωγμα της πόρτας και κάνει νόημα στη νεαρή καθυστερημένη να τρέξει κοντά του. Εκείνη μόλις που προλαβαίνει κι έτσι η μικρή τους περιπέτεια λήγει αίσια με τους δυο στο βαγόνι που έχει ξεκινήσει.

- “Σας ευχαριστώ πολύ. Ξέρετε έχω ήδη καθυστερήσει και τώρα με σώνετε” είπε λαχανιασμένη η Κατερίνα.

- “Έχω μπει πολλές φορές στη θέση σας και ξέρω τι εννοείτε. Μην το σκέφτεστε καθόλου” απάντησε ήρεμα ο νεαρός άντρας.

Μετά από λίγα λεπτά, εκείνος παρατήρησε την κάρτα μέλους της λέσχης χορού που εξείχε από την τσάντα της Κατερίνας και της είπε:

- “Χορεύετε”;

- “Λατρεύω τον χορό. Αισθάνομαι πως είμαι μία άλλη Κατερίνα” δήλωσε παθιασμένη και συνέχισε: “χορεύετε κι εσείς;”

- “Μπα, όχι. Ομολογώ πως δεν είμαι του χορού αν και θαυμάζω όσους χορεύουν. Α! Και είμαι ο Άγγελος. Πριν μου είπατε και το δικό σας όνομα και θεώρησα πρέπον να ξέρετε και το δικό μου” ολοκλήρωσε ευγενικά.

- “Εγώ πιστεύω πως θα αλλάξετε άποψη αν δείτε τον χορό από κοντά. Ελάτε στη λέσχη κάποια στιγμή, υπόσχομαι πως δε θα βαρεθείτε” πρότεινε με σιγουριά η Κατερίνα.

- “Πολύ ευχαρίστως. Όμως όχι απόψε. Βλέπετε σήμερα παίζουμε στο ‘καφέ Βεντέτα’. Είμαι μέλος ενός ερασιτεχνικού συγκροτήματος. Αν έχετε χρόνο μπορείτε να έρθετε απόψε. Υπόσχομαι να μην βαρεθείτε...” είπε χαμογελώντας.

- “Πολύ θα το ήθελα, αλλά απόψε είμαι δεσμευμένη” δήλωσε τυπικά εκείνη.

- “Το ξέρω” απάντησε ψιθυριστά αυτός.

- “Τι είπατε;”

- “Ε, εννοώ πως το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό μια όμορφη κοπέλα σαν εσάς να έχει σχέδια για Παρασκευή βράδυ” διόρθωσε ο Άγγελος.

- “Κάποια άλλη στιγμή σίγουρα όμως” συνέχισε παρηγορητικά. “Αλήθεια πως θα σας ξαναβρώ;”

- “Μα ακριβώς εδώ! Τρίτο βαγόνι, κάθε πρωί την ίδια ώρα”.

- “Γιατί συγκεκριμένα στο τρίτο βαγόνι” ρώτησε με απορία.

- “Όλοι τρέχουν στο πρώτο και το τελευταίο ή στα μεσαία. Εδώ στο τρίτο, αισθάνεσαι πάντα πιο απομονωμένος” της χαμογέλασε και κατέβηκε στην επόμενη στάση.


Ως το βράδυ η Κατερίνα σκεφτόταν συνεπαρμένη τον Άγγελο που την είχε εντυπωσιάσει. Όσο όμως η ώρα του χορού πλησίαζε, το μυαλό της επικεντρωνόταν μονάχα εκεί. Όταν έφτασε στη λέσχη ο Στράτος έλλειπε. Ρώτησε με αγωνία τους υπόλοιπους, όμως η απάντηση ήταν αρνητική. Απογοητευμένη έτρεξε για το σπίτι του. Είχε η ίδια κλειδιά καθώς πολύ συχνά έμενε σπίτι του, όμως όταν μπήκε μέσα, ο Στράτος ήταν στο κρεβάτι με μια άλλη γυναίκα.


Η Κατερίνα χωρίς να γίνει αντιληπτή, έφυγε σκεπτόμενη πως τελικά έπρεπε απόψε να είχε πάει στη συναυλία του Άγγελου. Επιστρέφοντας, διαπίστωσε πως ο σταθμός του μετρό που θα κατέβαινε ήταν κλειστός κι έτσι πήρε ταξί. Όταν ρώτησε τον οδηγό για πληροφορίες σχετικά με τον σταθμό του μετρό εκείνος της απάντησε πως το πρωί ένας μεθυσμένος έριξε στις ράγες του τρένου μια νεαρή κοπέλα με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της. Η ως τώρα απογοητευμένη Κατερίνα αναθάρρησε. Θα μπορούσε να ήταν αυτή αν δεν είχε προλάβει το τρένο.


Η Κατερίνα συνέχιζε να πηγαίνει στην λέσχη, απέφευγε όμως να μιλάει με τον Στράτο. Ένα βράδυ, αφότου έφυγαν οι υπόλοιποι από τη λέσχη ο 

Στράτος κράτησε την Κατερίνα πίσω. Έκλεισε τα φώτα, έβαλε χαλαρωτική μουσική και την προκάλεσε να χορέψει μαζί του. Εκείνη δέχτηκε προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της πως απλά θα ικανοποιούσε την ανάγκη της για χορό με τον καλύτερο χορευτή της πόλης. Όσο οι δυο τους χόρευαν στο σκοτάδι, ο Στράτος άρχισε να αφαιρεί με μαεστρία τα ρούχα της Κατερίνας χωρίς η ίδια να προβάλλει καμία αντίσταση. Οι ανάσες των δύο μπλεκόντουσαν επικίνδυνα και τελικά κατέληξαν γυμνοί στο πάτωμα να κάνουν έρωτα για ώρα.


Το επόμενο πρωί η Κατερίνα ήταν και πάλι ευδιάθετη. Σαν όλα να είχαν έρθει στη θέση τους. Όλα; Όχι! Πως το είχε ξεχάσει; Ο Άγγελος! Ο τύπος απ’  το τρίτο βαγόνι στο μετρό, ίσως περίμενε ακόμα για μια επόμενη συναυλία του. Πραγματικά η Κατερίνα μπήκε στο τρίτο βαγόνι του συρμού και έψαξε για τον Άγγελο.

- “Η Κατερίνα σωστά”; ακούστηκε μια φωνή από πίσω της.

- “Άγγελε! Χαίρομαι που είσαι εδώ. Ήθελα να σε βρω να μου πεις πότε παίζετε ξανά για να έρθω να σε παρακολουθήσω. Δεν σε πειράζει να έρθω με το αγόρι μου;” φώναξε ενθουσιασμένη.

- “Ομολογώ πως θα σε προτιμούσα μόνη, αλλά... Αστειεύομαι! Παίζουμε την Παρασκευή στο ίδιο μέρος. Να έρθεις και θα σε περιμένω” είπε χαμογελώντας.

- “Έγινε! Θα τα πούμε τότε” ολοκλήρωσε ικανοποιημένη η Κατερίνα.


Την επόμενη μέρα η Κατερίνα προσκαλούσε τον Στράτο να τη συνοδεύσει στο καφέ όπου θα έπαιζε ο Άγγελος.

- “Δε γίνεται Κατερίνα μου. Σου έχω νέα. Το Σάββατο θα κάνουμε μια επίδειξη και την Παρασκευή σας θέλω όλους για μια τελευταία πρόβα”.

- “Στράτο, έλα! Ξέρεις καλά πως εσύ κι εγώ δεν έχουμε κανένα πρόβλημα στον συγχρονισμό μας. Άσε τον Μάριο να κάτσει με τα παιδιά και πάμε. Είναι σημαντικό για μένα” παρακάλεσε η Κατερίνα. Ο Μάριος ήταν ο βοηθός και προπονητής, χορογράφος της λέσχης.

 

Η Κατερίνα έπεισε τελικά τον Στράτο και την Παρασκευή το βράδυ έφτασαν στο καφέ όπου το συγκρότημα είχε ήδη ξεκινήσει να παίζει. Ανάμεσα στα πέντε μέλη του, ο Άγγελος δεν ξεχώρισε κι έτσι η Κατερίνα ρώτησε έναν σερβιτόρο ο οποίος ήταν αφοπλιστικός: “Άγγελος; Δεν υπάρχει κανένας Άγγελος εδώ. Τα παιδιά που παίζουν, τα ξέρουμε χρόνια”. Στο μεταξύ ο Στράτος είχε δεχθεί κλήση στο κινητό του και μόλις το έκλεισε ταραγμένος φώναξε στην Κατερίνα: “Πάμε. Κάποιος έβαλε βόμβα στη λέσχη. Ήταν μέσα όλα τα παιδιά και σκοτώθηκαν ακαριαία”.


Η Κατερίνα προδόθηκε από δύο άντρες μέσα σε δύο Παρασκευές, όμως η είδηση του Στράτου ήταν πολύ πιο σημαντική κι έτσι ξέχασε αμέσως την οργή προς τον Άγγελο. 

Οι επόμενες ημέρες ήταν ένα μαρτύριο για την Κατερίνα και τον Στράτο. Όλοι τους οι φίλοι είχαν χαθεί για πάντα και οι ίδιοι ήταν ζωντανοί από σύμπτωση. Και οι δύο αισθάνθηκαν πως τίποτα ξανά δε θα μπορούσε να είναι τόσο χαλαρό και ωραίο στη ζωή. Ο Στράτος έγινε πιο απόμακρος και λιγομίλητος και η Κατερίνα πιο ανασφαλής και φοβισμένη.

 

Μια από εκείνες τις ημέρες η Κατερίνα ξέσπασε κατά της νέας συμπεριφοράς του Στράτου:

- “Πονάω όσο κι εσύ. Όμως εμείς οι δύο είναι αυτό που απέμεινε στον καθένα μας και πρέπει μαζί να το παλέψουμε”.

- “Δεν είναι τόσο απλό Κατερίνα. Εκείνοι που το έκαναν δεν είχαν κάποιο θέμα με τα παιδιά, αλλά με εμένα. Χρωστάω κάποια λεφτά σε έναν τοκογλύφο και άργησα να τα πληρώσω οπότε άρχισα να δέχομαι απειλές. Μία από αυτές πραγματοποιήθηκε” απάντησε απολογητικά.

- “Να πάμε στην αστυνομία λοιπόν, τι περιμένεις”; πρότεινε η Κατερίνα.

- “Αυτό δε γίνεται. Δεν μπορούμε τώρα να μπλέξουμε με την αστυνομία. Δε θέλω παρτίδες με τους μπάτσους” απάντησε απότομα ο Στράτος.

Η Κατερίνα δεν το συνέχισε και έφυγε κατσουφιασμένη για τη δουλειά. Αποφάσισε να μπει και πάλι στο τρίτο βαγόνι, όμως και πάλι δεν βρήκε κανέναν μέσα. Τότε άρχισε να φωνάζει ξεσπώντας σε λυγμούς: “Γιατί στο τρίτο βαγόνι; Τι είναι το τρίτο βαγόνι και γιατί σήμερα δεν είσαι εδώ”; Καμία απόκριση δεν πήρε πέρα από τα αδιάκριτα κατάγματα των επιβατών.


Η ίδια ψυχολογία συνεχίστηκε για μέρες ώσπου ο Στράτος πήρε τηλέφωνο την Κατερίνα: “Νομίζω πως υπάρχει λύση. Μπορούμε να γυρίσουμε σελίδα στη ζωή μας όπως και οι δύο επιζητούμε τόσο πολύ. Θέλω να με προσέξεις καλά και να κάνεις ακριβώς ότι σου πω. Αύριο το πρωί στις δώδεκα ακριβώς να είσαι στην πλατεία Θενών. Εκεί θα βρεις έναν τύπο με γένια και με άσπρο πουκάμισο με τριαντάφυλλα. Ακόμα και αν δεν τον αναγνωρίσεις, θα αναγνωρίσει εκείνος εσένα. Θα σου δώσει μια πλαστική σακούλα. Θέλω να την πας στη διεύθυνση που θα γράφει το χαρτάκι που ο ίδιος τύπος θα σου δώσει. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Νομίζω πως οι μπάτσοι με παρακολουθούν. Θα σου εξηγήσω άλλη στιγμή τι συμβαίνει. Αν με αγαπάς όμως, πρέπει να το κάνεις”.


Η Κατερίνα δεν είχε άλλη επιλογή από το να υπακούσει. Αν αυτό θα ήταν η αφορμή να αλλάξουν σελίδα με τον Στράτο, τότε ακριβώς αυτό χρειαζόταν να κάνει. Θα ήταν όμως όλα τόσο εύκολα;


Η Κατερίνα είχε μια αποστολή να εκτελέσει και ήταν αποφασισμένη να τα καταφέρει. Έτρεξε στο μετρό για να κατέβει στο κέντρο, όμως μόλις είχε χάσει τον συρμό. Περίμενε για λίγο μέχρι που ανακοινώθηκε πως για λόγους συντήρησης το μετρό θα παρέμενε κλειστό για το υπόλοιπο της ημέρας.


Αμέσως ανέβηκε στην παραπλήσια στάση για να πάρει το λεωφορείο. Αφού περίμενε για ώρα χωρίς κανένα λεωφορείο να έχει περάσει, απευθύνθηκε σε ένα παραπλήσιο περίπτερο, όπου πληροφορήθηκε πως τα λεωφορεία είχαν σήμερα απεργία. Ο χρόνος τελείωνε και η Κατερίνα έπρεπε να φτάσει το συντομότερο στην πλατεία. Έτρεξε τότε για να βρει Ταξί και πολύ σύντομα βρήκε ένα. Η διαδρομή ήταν σχετικά σύντομη, όμως λίγα τετράγωνα πιο κάτω έπεσαν σε κόκκινο φανάρι. Όταν το 

φανάρι άναψε πράσινο, τα αυτοκίνητα και από τις τέσσερις πλευρές του δρόμου ξεχύθηκαν στη διασταύρωση, προκαλώντας μια τεράστια καραμπόλα. Ο καθένας προσπαθούσε να εξηγήσει πως είχε πράσινο όταν ξεκίνησε. Η Κατερίνα δεν μπορούσε να περιμένει άλλο καθώς ο χρόνος της τελείωνε και βγήκε για να συνεχίσει τρέχοντας. Στην διαδρομή επαίτες την διέκοπταν ζητώντας της ελεημοσύνη, περαστικοί την ρωτούσαν την ώρα και τουρίστες την καλούσαν για να τους βγάλει μια φωτογραφία.


Κι όμως η Κατερίνα έφτασε στην πλατεία μόλις ένα λεπτό πριν τις δώδεκα. Εκεί, βρέθηκε μπροστά της ο Άγγελος!

- “Τι κάνεις εσύ εδώ”; ρώτησε αγχωμένη.

- “Το ίδιο θα ρωτούσα και εσένα. Εγώ δουλεύω εδώ, εσύ όμως τι δουλειά έχεις σε μια τέτοια γειτονιά”; ρώτησε και ο Άγγελος με απόλυτη πραότητα.

- “Δεν μπορώ να σου πω τώρα. Ίσως κάποια άλλη στιγμή στο τρίτο βαγόνι...” του φώναξε με νόημα καθώς απομακρυνόταν από αυτόν.


Σε αυτό το σημείο, η Κατερίνα βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον τύπο που θα συναντούσε. Εκείνος χωρίς να της μιλήσει της παρέδωσε τη σακούλα και λίγο πριν χωρίσουν, ένας ισχυρός τηλεβόας ακούστηκε: “Σηκώστε και οι δύο τα χεριά ψηλά. Μείνετε μακριά ο ένας απ’ τον άλλο και μην κάνετε καμία απότομη κίνηση”. Ήταν η αστυνομία που είχε περικυκλώσει την Κατερίνα και τον μυστηριώδη τύπο.


Στην αρχή και οι δύο έκαναν ότι προστάχθηκαν να κάνουν, όμως με μια ξαφνική κίνηση ο τύπος τράβηξε όπλο και πριν προλάβει να οπλίσει οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίον και των δύο. Όχι για πολύ όμως. Σε δευτερόλεπτα, τα όπλα των αστυνομικών είχαν μπλοκάρει και ο Άγγελος που ως εκείνη τη στιγμή παρέμενε ατάραχος θεατής από την πλατεία, πέρασε ανενόχλητος ανάμεσα τους, αγκάλιασε την Κατερίνα και την οδήγησε μακριά από το σκηνικό.


Ο άντρας της συνάντησης είχε πυροβοληθεί θανάσιμα και έπεσε νεκρός στην πλατεία. Η Κατερίνα όμως ήταν σοκαρισμένη από την σκηνή που μόλις είχε βιώσει. “Θα γίνεις καλά. Θα φύγεις μακριά από τον Στράτο, μακριά από αυτήν την πόλη και θα κάνεις μια νέα αρχή. Θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς. Μην ανησυχείς. Εγώ θα είμαι πάντα ο αντικαταστάτης σου”. Ο Άγγελος την φίλησε στο μέτωπο και έφυγε. Η Κατερίνα δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη από το σοκ, όμως είχε όλο το χρόνο να σκεφτεί: “Ήθελες να είσαι απομονωμένος στο τρίτο βαγόνι για να μη φαίνεσαι ή μήπως ποτέ δε φαινόσουν”;

:[