προβληματισμός τρίτης - ENAΣ ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΕΡΗΣ

Καληνωρίσματα. Το 2011 μας αποχαιρέτησε αφήνοντας μερικά ευχάριστα και σίγουρα πολλά δυσάρεστα γεγονότα πίσω του. Ένα από τα ευχάριστα πάντως, ήταν η συμπλήρωση των 125 χρόνων από την ίδρυση της ομάδος μας, Arsenal. Πριν φύγει λοιπόν το έτος, οι διοικούντες προχώρησαν σε μια κίνηση που αναμφισβήτητα αποδεικνύει τους δεσμούς της ομάδας με το παρελθόν της. Παρουσίασε τρία αγάλματα πρώην παικτών που αντιπροσωπεύουν τρεις σημαντικές εποχές για την πορεία της Arsenal. Πρόκειται για τους κανονιέρηδες Thierry Henry, Tony Adams και Herbert Chapman οι οποίοι τίμησαν την φανέλα με το κανόνι και δημιούργησαν ισχυρό δέσιμο με τον κόσμο.

 

Σε αυτό το δέσιμο θα ήθελα να σταθούμε και να σχολιάσουμε όχι τόσο τον αθλητή Henry, όχι τόσο τον άνθρωπο Henry, αλλά κυρίως το δέσιμο ενός παίκτη της κλάσεως του Henry με την ομάδα του. Πριν δύο χρόνια φορώντας τη φανέλα της τωρινής του ομάδας, τους Red Bull της Νέας Υόρκης, είχε κάνει μια δήλωση που προκάλεσε αίσθηση: «Θα γυρνούσα στην Arsenal, ακόμα και για να σκουπίζω σκάλες».

 

Ο οικογενειάρχης Henry που οδήγησε την ομάδα στις τελευταίες της (ως σήμερα) επιτυχίες, είχε ένα ελάττωμα και αυτό αφορούσε την εκνευριστική του ψυχραιμία στην καριέρα του. Κάποιοι τον είχαν κατηγορήσει μάλιστα για αδιαφορία στην εθνική μετά από μια ήττα του εθνικού συγκροτήματος της χώρας του. Αυτός ο ψυχρός εκτελεστής λύγισε. Και λύγισε σε μια δύσκολη αγωνιστικά περίοδο της Arsenal στην οποία κλήθηκε να δώσει το παρόν ως τιμώμενο πρόσωπο στην εκδήλωση για τα 125 χρόνια της ομάδας. Ο Henry δάκρυσε, ευχαρίστησε τον προπονητή του, τους (τότε) συμπαίκτες του και φυσικά τον κόσμο που πάντοτε τον στήριζε και μαζί όλη την ομάδα. Στην συγκινητική ομιλία του, ο Henry δήλωσε πως το στιγμιότυπο που απεικονίζεται στο άγαλμα δεν είναι απλά ο κλασικός του πανηγυρισμός μετά τα 226 γκολ που πέτυχε, αλλά ο τρόπος που θα γονατίζει ταπεινά υποκλινόμενος μπροστά στο γήπεδο που αγάπησε τόσο πολύ, όσο κι εμείς που είχαμε την ευκαιρία να το επισκεφτούμε. Από χθες, έχει την ευκαιρία να προσφέρει και πάλι στην ομάδα της ζωής του καθώς παραχωρήθηκε για δύο μήνες στην Arsenal και ο αναβρασμός είναι τεράστιος. Μπορεί στα τριάντα τέσσερα του χρόνια να μην μπορεί να πιάσει το επίπεδο εκείνων των εποχών, εμείς όμως πάντα περιμένουμε να δούμε το ίνδαλμά μας να αγωνίζεται με τη φανέλα των κανονιών και τούτο έπραξε μόλις χθες βράδυ όπου δέκα λεπτά αφότου πέρασε ως αλλαγή στον αγωνιστικό χώρο σημείωσε νέο τέρμα, χαρίζοντας τη νίκη στην ομάδα του με 1-0 και πανηγυρίζοντας για ώρα σαν μικρό παιδί!

Μ’ αρέσει να λέω συχνά για τα πρότυπα και τα παραδείγματα που τα δημόσια πρόσωπα και οι αθλητές ειδικότερα, εκφράζουν στην κοινωνία και ο Henry με την παρουσία του με τη φανέλα της Arsenal, αλλά και με τη στάση του μετά που την έβγαλε, αποτελεί ένα πρότυπο που ο καθένας θα ήθελε να οικειοποιηθεί στο περιβάλλον του. Ο Thierry Henry έγινε τραγούδι στα στόματα των φιλάθλων και η φήμη που θέλει τους άγγλους φιλάθλους να αγνοούν τα πρόσωπα στο όνομα της ομάδας, έσπασε στο πρόσωπο του ζωντανού θρύλου της ομάδας, του σύγχρονου κανονιέρη, Thierry Henry. Με την ευκαιρία, τον καλωσορίζω πίσω στο σπίτι του.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΓΡΑΨΕΤΕ ΓΙΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ :[