ταξιδέψτε στον Μουσικό Κωδικό ακούγοντας το κομμάτι συγχρόνως
Τώρα θυμάμαι έναν περίεργο τύπο εκείνες τις πονηρές εποχές σε εποχές που δεν είναι δυνατό να σβηστούν από τη μνήμη. Ήταν ένας νεαρός άντρας που ήρθε από εκεί που ανατέλλει ο ήλιος και ίσως και η ελπίδα. Είχε περάσει μέσα από ένα κρυφό και οδυνηρό πέρασμα για να χτυπήσει την τελευταία μαύρη καμπάνα. Μια μέρα σε εκείνη την εποχή όταν εκείνη η καμπάνα χτυπούσε κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί πως ήταν επειδή στ’ αλήθεια ο καιρός είχε έρθει για να αλλάξει για πάντα η ζωή και κάποιος έπρεπε να θυσιαστεί στον ναό Του Βασιλιά.
Κάπου εκεί μας έδειξε πως βρισκόμαστε στο κέντρο του κύκλου και μας έδειξε πως να ψάχνουμε, να ερευνούμε. Όλοι βλέπαμε το ταλαιπωρημένο του χέρι να μας διδάσκει πως να πράττουμε για να βρούμε την αλήθεια. Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά όταν ο ταλαιπωρημένος γέρος άρχισε να τραγουδάει επικλήσεις στον παράδεισο να στείλει βοήθεια. Εμείς τον κοροϊδεύαμε και τότε ένας κεραυνός που μετέφερε πλάσματα με αμέτρητα φτερά άστραψε ακριβώς από πάνω του, δείχνοντας πως τώρα όλα άρχιζαν.
Ήταν εκείνη η εποχή που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει, όταν ο δυνατός άντρας έφερε μαζί του τη μαύρη δυνατή καμπάνα που άρχισε να χτυπάει δυνατά. Η καμπάνα χτυπούσε τόσο δυνατά και ρυθμικά που ήταν σαν ένα μουσικό όργανο που υποδείκνυε πως η ώρα είχε επιτέλους φτάσει ώστε κάποιος να θυσιαστεί για τον ναό Του Βασιλιά.
Και ακριβώς εκεί, ανάμεσα στο πλήθος, στεκόταν όρθιος, διαλυμένος, με μεγάλη επιμονή όμως στο να μας κοιτάξει, να μας αισθανθεί προσπαθώντας να μας μεταδώσει ότι είχε μέσα του. Δεν κράτησε όμως πολύ. Δεν άντεξε. Ένα χέρι δυνατό και θεόρατο σαν ένα τεράστιο παλιρροιακό κύμα ήρθε με ταχύτητα και τον πήρε στον ναό Του Βασιλιά, μακριά από τον κολασμένο κύκλο της άκρης της Γης. Καθώς εκείνος έφευγε μακριά μας κοιτούσε επίμονα με αγωνία ελπίζοντας και αναρωτώμενος, σκεφτόμενος όλα εκείνα τα παράλογα που είχε αντικρύσει όσο βρισκόταν κοντά μας και προσπαθώντας να συμπεράνει που θα καταλήξουμε. Ακόμα κι όταν βρισκόταν κοντά μας, μας καλούσε να προσευχηθούμε στον παράδεισο, εμείς όμως τον χλευάζαμε και τον κατηγορούσαμε ως ψεύτη, όμως τώρα είναι πολύ μακριά και κανείς δεν τον προσεγγίσει καθώς απομακρύνεται καθώς το φως που εκπέμπεται από αυτόν είναι τόσο δυνατό.
Μένοντας (λοιπόν) πίσω στον κύκλο με τον υπόλοιπο κόσμο, σκεφτόμουν πως στεκόταν και μας προέτρεπε να βρούμε τις απαντήσεις μας, πως αισθανόταν το περιβάλλον, πως ήθελε να μας δείξει πως να διορθώσουμε τον στραβό δρόμο που εμείς διαλέξαμε και τότε ξαφνικά, με μία απλή κίνηση ενός θεόρατου χεριού όλοι έμαθαν το Ναό Του Βασιλιά (υπάρχει ελπίδα;) :[
ena iperoho taxidi sto ousiko sinesthia
ΑπάντησηΔιαγραφή