(0:00-2:01) Ξέρεις πως είναι η ζωή κάθε ημέρα που ξημερώνει. Σηκώνεσαι και ντύνεσαι για να πας στη δουλειά. Προσπαθείς να τελειώσεις γρήγορα για να βγεις για ένα ποτό με φίλους και ύστερα να ξαπλώσεις νωρίς γιατί αύριο δουλεύεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά θυμάσαι πως πρέπει να δρομολογήσεις ένα γάμο, πρέπει να κάνεις παιδί, να το πηγαίνεις σχολείο και να πληρώνεις φροντιστήρια. Κι ύστερα ο χρόνος σου τελειώνει και αναρωτιέσαι αν πρόλαβες να κάνεις κάτι ή μπορείς να το αναβάλεις για αύριο και τότε, κλείνεις τα μάτια γιατί ένα νέο εικοσιτετράωρο σε περιμένει και όταν έρθει, διαγράφεις ένα ακόμα κουτάκι στο ημερολόγιο, όσο πλησιάζουν οι μέρες για το πέρασμα του χρόνου κι όταν κι εκείνη η μέρα ολοκληρώνεται κλείνεις και πάλι τα μάτια περιμένοντας τον χρόνο να (σου) φέρει την επόμενη ημέρα.
(2:02-3:33) Όταν ξυπνάς όμως δεν αντικρίζεις το δωμάτιο σου. Οι ντουλάπες σου λείπουν και τα ρούχα σου είναι διαφορετικά. Προσπαθείς να σηκωθείς μα διαπιστώνεις πως δεν είσαι καν στο σπίτι, σε κάποιο σπίτι. Κοιτάς στο βάθος και βλέπεις παράλληλα τη δική σου ζωή και χιλιάδων άλλων. Το κουβάρι ξετυλίγεται με εικόνες και ήχους που δημιουργούν ένα χάος καθώς περνάνε από μπροστά σου ακανόνιστα και με διαφορετική ταχύτητα. Άλλες πιο γρήγορα κι άλλες εκνευριστικά αργά. Τότε σηκώνεις το βλέμμα και βλέπεις παραδίπλα σου κι άλλους που στέκονται και κοιτούν τις ζωές. Είναι άνθρωποι μα όχι μόνο. Επικεντρώνεσαι στη δική σου ζωή και βλέπεις τη στιγμή που είχες χάσει το λεωφορείο για το σχολείο, τις φωνές ξεσπάσματος και το συγγνώμη που δεν πρόλαβες να ζητήσεις επειδή πέθανε (ναι, το είχες πάντοτε τύψεις), βλέπεις τη λάθος απάντηση στις πανελλήνιες που σου κόστισε τη θέση στο πανεπιστήμιο, βλέπεις πως η αγάπη που απάτησες θα ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο θα έκανες οικογένεια. Μια ζωή ολόκληρη! Και τότε οι εικόνες μικραίνουν τόσο που η ροή δεν φαίνεται πια, σα να σταμάτησε. Συνεχίζουν να μικραίνουν μέχρι που γίνονται κουκίδες και τότε βλέπεις πολλές κουκίδες. Εκατομμύρια, αμέτρητες. Δεν μπορείς να διακρίνεις ποια είναι η δική σου. Ξέρεις μόνο πως είναι από ανθρώπους του σήμερα, του χθες, του αύριο. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πλέον τις έννοιες. Με δυσκολία σηκώνεις το κεφάλι και βλέπεις ψηλά κυκλικά σώματα σαν ρολόγια να γυρίζουν άλλα πιο γρήγορα κι άλλα πιο αργά και ύστερα ακούς θόρυβο από πίσω και βλέπεις ανθρώπους να ανεβαίνουν και μωρά να κατεβαίνουν. Τότε κλείνεις τα μάτια εξαντλημένος…
(3:34-4:32) …και τα ανοίγεις και πάλι. Βρίσκεσαι στο δωμάτιο σου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Κάνεις την κίνηση να δεις την ώρα, μα οι δείκτες λείπουν από όλα τα ρολόγια και τότε θυμάσαι. Τι είναι ο χρόνος; Ο χρόνος είναι σχετικός. Δεν υπάρχει χρόνος…
(4:33-4:36) …ή μήπως είναι μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου :[
πρόκειται φυσικά για το κομμάτι "Time" του συνθέτη Hans Zimmer από το soundtrack της ταινίας "Inception".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κομμάτι με επαναλαμβανόμενες στροφές που κάθε φορά μας μεταφέρουν σε μιαν άλλη διάσταση. Αν ο χρόνος είχε μουσικό θέμα, αυτό θα ήταν σίγουρα :[