προβληματισμός παρασκευής - ΜΥΘΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ - ΕΡΑΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ (μέρος 2/4)

Κάθε πρωί ο Νεκτάριος έφευγε κανονικά το πρωί με τη γυναίκα του να πιστεύει πως πήγαινε στη δουλειά. Στην πραγματικότητα κατέφευγε σε επιχειρήσεις που τον ενδιέφεραν ή όχι και τόσο, αφήνοντας βιογραφικά. Άφηνε πολλά βιογραφικά την ημέρα ελπίζοντας σε σύντομα αποτελέσματα. Οι πρώτες ημέρες δεν ήταν ενθαρρυντικές κι έτσι άρχισε να ρίχνει τον πήχη των επαγγελματικών του απαιτήσεων. Πολύ όμως. Βρήκε δουλειά ως διανομέας σε εστιατόριο γρήγορου φαγητού, ελπίζοντας μόνο να μην τύχει ποτέ σε κάποιον γνωστό του. Άφησε γένια, φορούσε σκούφο και έκανε ότι μπορούσε για να μην γίνεται εύκολα διακριτός.

 

Η καθημερινότητα εκείνου και της Σοφίας είχε αρχίσει να αλλάζει αφού την παρακάλεσε να κάνουν οικονομίες υπό τον υποτιθέμενο φόβο μιας νέας μείωσης από την εταιρεία. Η Σοφία πήγαινε καθημερινά στη δουλειά επιστρέφοντας με το λεωφορείο το οποίο είχε αρχίσει να συνηθίζει από τότε που ο Νεκτάριος δεν είχε πια το δικό του.

 

Εκείνο το βράδυ όμως ο Μενέλαος ήταν επίμονος. “Η βροχή είναι καταρρακτώδης. Ξέρεις καλά πως είσαι στον δρόμο μου και δεν είναι κανένας κόπος. Αν σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα, σου υπόσχομαι πως θα σε αφήσω στον κεντρικό, χωρίς να στρίψω στον δρόμο σου και θα συνεχίσω”. Ο Μενέλαος εκδήλωνε συχνά το ενδιαφέρον του στην Σοφία, κυρίως πριν παντρευτεί τον Νεκτάριο, γι’ αυτό κι εκείνος είχε αρχίσει να την περιμένει όταν εκείνη σχολούσε στην δουλειά όπου εργαζόταν ως πωλήτρια. Ο Μενέλαος ήταν εκεί υπεύθυνος. Ελεύθερος στα σαράντα του φαινόταν ο τύπος που εύκολα μπορεί να ρίξει μια γυναίκα στο κρεβάτι του. Όχι όμως την Σοφία που από την πρώτη φορά εμφανιζόταν αρνητική.

 

Τελικά ενέδωσε σκεπτόμενη πως πραγματικά θα ήταν δύσκολο να περπατήσει στους δρόμους με τέτοια βροχή. Στην διαδρομή κανείς τους δεν μιλούσε πέρα από τον Μενέλαο που μόνο στο τέλος έκανε ένα φιλικό σχόλιο για κάποιον ιδιότροπο πελάτη που είχαν μέσα στην ημέρα. Φτάνοντας, η Σοφία καληνύχτισε ευγενικά και έφυγε γρήγορα. Ο Νεκτάριος που την περίμενε παραξενεύτηκε που τόσο γρήγορα η γυναίκα του είχε φτάσει και την ρώτησε με αδιάφορο ύφος για να μην υποπτευτεί. Η Σοφία δείλιασε προς στιγμήν και απάντησε απλά ότι πήρε ταξί. Η απάντηση ήταν πειστική, το ύφος της όμως, όχι.

 

Το σκηνικό με τον Μενέλαο συνεχίστηκε αρκετές φορές με τον Νεκτάριο να παρατηρεί πάντοτε την σύντομη έλευση της γυναίκας του σπίτι και σε μία από τις επόμενες ημέρες ο Νεκτάριος αποφάσισε να περιμένει τη Σοφία με το δίκυκλο όταν είχε βγει για διανομή διαπιστώνοντας ιδίοις όμασοι την αλήθεια. Ήξερε πως ο Μενέλαος την πολιορκούσε από παλιά και ίσως δεν τον πείραζε αν κάποιες φορές την επέστρεφε. Όμως το ψέμα! Ήταν αρκετό για να τον αγχώσει.

 

Η ζήλια μετατράπηκε σε βίαια αντίδραση κι έτσι ο Νεκτάριος ήταν συχνά απόμακρος ή και απότομος με την Σοφία. Ένοιωθε πως έχανε τη γυναίκα του και αισθανόταν πνιγμένος που είχε χάσει και τη δουλειά του. Είχε αφήσει στο παρελθόν κάθε είδος αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού. Σταμάτησε να ψάχνει για άλλη δουλειά και κάθε βράδυ σχεδόν παρακολουθούσε την Σοφία η οποία απεγνωσμένη με την συμπεριφορά του Νεκτάριου ενέδιδε κάθε μέρα και περισσότερο στο αθώο φλερτ του Μενέλαου, ενώ άρχισε να αργεί από τη δουλειά συστηματικά προφασιζόμενη πως αργούσε το λεωφορείο. Μέχρι εκείνη την Παρασκευή όμως. Εκείνη την Παρασκευή ο Νεκτάριος είδε τη Σοφία να δίνει ένα παθιασμένο φιλί στον Μενέλαο καθώς του μάζευε τα χέρια από το στήθος της και άνοιγε την πόρτα για να φύγει.

 

:[
διαβάστε το τρίτο μέρος του Μύθου την επόμενη Παρασκευή στις 12:00