προβληματισμός πέμπτης - ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Καληνωρίσματα. Από την αρχή όλης αυτής της ιστορίας με την παγκόσμια οικονομική κρίση και τα οδυνηρά αποτελέσματα της στις τσέπες του ελληνικού λαού, πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριζαν πως ουσιαστικά η χώρα μας ήταν το πειραματόζωο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κλπ. Σήμερα -αρκετό καιρό μετά- οφείλω να παραδεχθώ πως είχαν δίκιο. Όχι γιατί όλοι αυτοί θέλησαν να τυραννήσουν τον ελληνικό λαό ή επειδή ζηλεύουν τον πολιτισμό μας ή επειδή πίσω απ’ όλα αυτά κρύβονται τούρκοι ή μασόνοι και άλλες τέτοιες ανόητες θεωρίες συνομωσίας. Τίποτα από όλα αυτά. Απλά η διαφθορά της Ελλάδος ήταν τόσο μεγάλη που όταν τα πραγματικά νούμερα βγήκαν στην επιφάνεια κανείς δεν ήξερε πως να τα αντιμετωπίσει. Οπότε; Ξεκίνησαν τα πακέτα βοήθειας που ήταν ουσιαστικά δοκιμές.

Και φτάσαμε ως εδώ. Έχουν περάσει πολλοί μήνες, χρόνια, έχουν δοκιμαστεί πολλά πακέτα στήριξης και έχουν ληφθεί πολλά διαρθρωτικά μέτρα, κάποια από τα οποία ήταν αναγκαία (και έπρεπε να έχουν ληφθεί εδώ και χρόνια) και άλλα που είναι άδικα και αντικοινωνικά, που όλα μαζί οδήγησαν τον ελληνικό λαό όχι απλά σε αδιέξοδο, αλλά σε πραγματική μείωση του βιοτικού και κοινωνικού επιπέδου του. Ανεργία, πείνα, φτώχια.

Ίσως κανείς να μην το πρόσεχε αυτό, εκτός από εμάς τους ίδιους που το βιώνουμε και τους έλληνες πολιτικούς που μεθαύριο θα μας ζητήσουν κι πάλι την ψήφο μας, όμως να που σε όλον αυτόν τον εφιάλτη, δεν είμαστε μόνοι. Η Ιταλία –μεταξύ άλλων- βιώνει ακριβώς τα ίδια προβλήματα, έριξε την κυβέρνηση για να φέρει μια νέα, συνεργασίας, πήρε δύσκολα διαθρωτικά μέτρα και τώρα περιμένει. Τι περιμένει; Ότι κι εμείς: Λεφτά στην αγορά, ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας.

Τι μεσολαβεί μέχρι τα παραπάνω; Η επίλυση του προβλήματος της Ελλάδος. Για πρώτη φορά, αναγνωρίζεται πως το πρόβλημα είναι πολύ πέρα από τα ελληνικά όρια και για πρώτη φορά διατυπώθηκε πως η επίλυση δεν μπορεί να γίνει με νέα μέτρα. Η μόνη προϋπόθεση που ετέθη διά στόματος κυρίας Λαγκάρντ ήταν η εξασφάλιση μιας βιώσιμης λύσης για την Ελλάδα. Ύστερα υπάρχει μονάχα ένα βήμα. Η ανάπτυξη με βάση τις επενδύσεις που τόσο καιρό λείπουν (και) από την Ελλάδα.

Πολλές φορές μιλάω με ανθρώπους μέσα από τη δουλειά μου και το φιλικό μου περιβάλλον ακούγοντας την αγανάκτηση των ανθρώπων να εκφράζεται με το πεζό “θέλουν να μας καταστρέψουν”. Δεν είναι έτσι. Κανέναν δεν συμφέρει να καταστραφεί η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιταλία κλπ. Ακόμα κι αν το απώτερο σχέδιο (όπως αναφέρω στην πρώτη παράγραφο) είναι να υποδουλωθεί η χώρα (κάτι το οποίο επαναλαμβάνω είναι εντελώς γελοίο) τότε τι χρησιμότητα θα τους είναι αν δεν παράγει, αν δεν εξάγει, αν δεν ζει; Ας δούμε το παράδειγμα της… παντοδύναμης Γερμανίας. Το κέρδος της από την Ελλάδα είναι τεράστιο. Σκεφτείτε ότι η Γερμανία αποτελεί πρώτη χώρα σε εισαγωγές στην Ελλάδα και αντίστοιχα είναι πρώτη στη λίστα των ελληνικών εξαγωγών. Τι χρησιμότητα θα είχαμε αν δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε προϊόντα και αν δεν μπορούμε να αγοράζουμε τα δικά τους;

Για πρώτη φορά το πλάνο γίνεται ουσιαστικό. Η Ελλάδα είναι ένα αγκάθι που εμποδίζει την ανάπτυξη ολόκληρης της ευρωζώνης. Αν δεν επιλυθεί δεν προχωρά. Το δήλωσαν άπαντες πως συνεχίζουν με την Ελλάδα πλήρες μέλος. Και όσο ο καιρός περνά (και έχει περάσει ήδη αρκετός), χάνουν. Χάνουν σε χρήματα, σε κύρος, σε προοπτική. Η επόμενη απόφαση για την Ελλάδα, να το θυμάστε: θα είναι ευεργετική και θα είναι η τελευταία, κάτι σαν το κούρεμα που επιτέλους πετύχαμε. Μετά από αυτό όλοι στην Ευρώπη περιμένουν ανάπτυξη και μαζί μ’ αυτούς θα έρθει και σε εμάς. Καιρός ήταν!

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΠΡΟΒΛΕΨΕΤΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ :[