Περίμενα καρτερικά το βράδυ να σκεπάσει κάθε ακτίνα του ήλιου και το σκοτάδι να καλύψει τις ψυχές των ανθρώπων. Έκατσα λίγες ακόμα ώρες ώστε ακόμα και τα φώτα των ανθρώπων να σβήσουν. Τότε μόνο βγήκα έξω και γρήγορα απομακρύνθηκα από την πόλη των πολλών. Αφού πέρασα δρόμους και μυστήρια μονοπάτια, έφτασα στο μέρος που θα σε έβλεπα ξανά.
Το βρεγμένο χώμα έκανε τα βήματα μου πιο ανάλαφρα και η αγωνία μου να έρθω δίπλα σου, τα έκανε ακόμα πιο γρήγορα. Σε λίγες στιγμές έφτασα κοντά σου. Σε κοιτούσα ήδη από μακριά, όμως εσύ δεν μου απάντησες κανένα βλέμμα μου. Γονάτισα στο μαλακό έδαφος και έσκυψα πάνω σου. Οι σκόρπιες στάλες από τον ουρανό έπεφταν αδιάκριτα στο καπέλο που με σκέπαζε κι αν σταγόνες βρισκόντουσαν στο πρόσωπό μου, ποιος θα επέμενε πως ήταν δάκρυα; Γύρω μου σκοτάδι και σιωπηλοί ψίθυροι ακούγονται σαν στοιχειωμένες γρατζουνιές πάνω σε ένα βιολί που παίζει τον ίδιο σκοπό ξανά και ξανά.
Η ώρα περνάει και εγώ ακόμα δεν έχω βγάλει ούτε λέξη. Δεν ξέρω τι να σου πω που να έχει νόημα για σένα. Ξέρω πως εσύ θέλεις να ακούσεις οτιδήποτε και θα προσποιηθείς πως σε ενδιαφέρει όπως έκανες πάντα. Ένας απαλός άνεμος τινάζει τις χορδές του βιολιού και οι ψίθυροι τώρα γίνονται μια μελαγχολική μελωδία. Κοιτάω ψηλά τον ουρανό και κανένα από τ’ αστέρια του δεν έχουν όρεξη να φανερωθούν. Τότε, πιάνω ένα μαραμένο φύλο που έχει πέσει πάνω σου και το βάζω στην χούφτα μου απαλά να μην σπάσει. Μια νυχτερίδα περνάει από πάνω μου βιαστική για να κρυφτεί. Ίσως φοβήθηκε την πρώτη ακτίνα του ήλιου που πλησιάζει.
Είναι ώρα να φύγω και να γυρίσω στη μιζέρια της ζωής. Σε λίγες ώρες κανείς δεν θα καταλάβει τη διαφορά, όμως εμείς θα ξέρουμε. Έτσι δεν είναι; Καλημέρα :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το